Anders in mijn hoofd

1

‘Beau, jij leest het volgende gedeelte.’ De scherpe stem van mevrouw Vlok sneed door m’n oren. Ik voelde het bloed al naar mijn hoofd stijgen. Waarom koos dat mens verdomme mij altijd? Ik begon met het lezen van de eerste zin. ‘ Jongeren kiezen tegenwoordig…’ ja hoor, daar kwam het al. Mijn stem schoot opeens een octaaf de lucht in. Leuk. Heel leuk. Ik hoorde gegniffel van achteruit de klas komen. Proberend mijn beschamende actie te negeren las ik verder. Na ongeveer tien seconden werd er godzijdank op de deur geklopt. In de deur stond meneer Storm,de teamleider, die ik nu als mijn reddende engel beschouwde. Dit duurde helaas maar even. Mijn naam kaatste door het lokaal. Ik kreeg het warm. Zou er iets ergs gebeurd zijn? Is er iemand dood?  Aarzelend liep ik naar de deur, waar meneer Storm me vriendelijk toe lachtte. Ik liep zwijgend achter hem aan de gang door richting zijn kantoor. ‘Zo, ga maar zitten.’ Ik koos voor de stoel schuin tegenover de teamleider. ‘Beau, ik heb net de mail gelezen die je moeder mij heeft gestuurd.’ Ik keek hem onbegrijpend aan. ‘Een mail van mijn moeder?’. ‘Ja. Ze verteld me dat je afgelopen weekend door het lint bent gegaan en jezelf met een mes hebt willen verwonden. Ze vroeg me het er met jou over te hebben om eventuele spanningen door school weg te kunnen nemen.’ Ik keek weg. Hah, denken ze nou serieus dat ze dit weg kunnen nemen? Dacht ik geïrriteerd. Waarom bemoeide iedereen zich altijd met mij? ‘Oke.’ Was het enige dat ik antwoordde. ‘Zou het helpen als je de toetsen van deze week verplaatst naar volgende week? ‘. Ik knikte braaf.

Na een hoop gezeur en geregel over de toetsen kwam ik zwetend weer het kantoor uit. Goed gedaan Beau, die bemoeit zich er vast niet meer mee, schoot er door mijn hoofd. Het was pauze, dus liep ik richting de tafel waar ik mijn vriendengroepje zag zitten. ‘Weer even  ‘extra aandacht’ gekregen? ‘ Vroeg Sasja, een van mijn vriendinnen, al voordat ik ging zitten. Ik had altijd het idee dat ze mij niet mocht. Dat het gewoon nep was. Vaak kon Sasja, en met haar een heleboel anderen, er niet tegen als ik meer hulp kreeg bij bepaalde dingen. Ik deed altijd alsof het me niet boeide, omdat het niet mijn fout is dat ik anders ben dan anderen, maar diep vanbinnen deed het pijn dat zelfs mijn vrienden niet eens probeerden mij te begrijpen. Ik lachtte nep naar Sasja en zei verder niets.

dit is nog maar een klein beginnetje van dit verhaal. Plaats een reactie als je wilt dat ik verder schrijf. :) groetjes, Anne.