Diabolik lovers

κεφάλαιο 3

'Όχι κύριος Δεν θα σε αφήσω να γελάς για πολύ τώρα θα δεις'
(Κάτι που δεν σας είπαν ότι μπορώ να μπω στο μυαλό του άλλου κάτι σαν τηλεπάθεια)

*Μπήκα στο μυαλό του και του είπα τα εξής λόγια' Γελάει καλύτερα όποιος γελάει τελευταίος'
Το χαμόγελο του άμεσος σβήστηκε και ορθά άνοιξε τα μάτια του.
Χαμογέλασα πλατιά ίσα-ίσα να δει Μόνο αυτός τους κυνόδοντες μου και στην θέση τον πορτογάλομωβ ποιον μου αντικαταστήθηκε το κόκκινο χρώμα σαν το αίμα.

Εγώ"Έτσι μπράβο"τα κορίτσια μας κοιτούσαν με ένα χαμένο βλέμμα που να ήξεραν κιόλας τι πραγματικά συνέβαινε.

Στο πρόσωπο του Ayato εμφανίστηκε πάλι αυτό το χαζό χαμόγελο. Πόσο Χαζό είναι αυτό το παιδί Τόση ώρα προσπαθώ να του δώσω να καταλάβει ότι είμαι βρυκόλακας και να μην τα βάζει μαζί μου. Καλά στο κεφάλι του άχυρα έχει λίγο μυαλό δεν υπάρχει. Ε ρε που έμπλεξα. Τέλος πάντων για να μην τα πολυλογώ με τα κορίτσια Συνεννοηθήκαμε πάμε μαζί σπίτι να πάρω τα πράγματα και μετά φύγαμε για το σπίτι τους.

Έξω από το σπίτι

Ήταν τεράστιο και αρχοντικό μπορούσες άνετα να πεις οτι Ηταν του δέκατου τέταρτου αιώνα δηλαδή τουλάχιστον 600 ετών. Κάτι δεν μου άρεση εδώ και ξερω ότι δεν θα έχουμε καλά ξεμπερδέματα. Μόλις περάσαμε την καγκελόπορτα κατευθείαν άρχισε να βρέχει τρέξαμε αμέσως στην πόρτα και Μπήκαμε μέσα.

Αμέσως ένας τύπος μεγάλος σε ηλικία εμφανίστηκε μέσα από τις σκιές και πήρε τη βαλίτσα μου και τη πήγε σε ένα δωμάτιο.

Ακολούθησε τα κορίτσια που ήταν λίγο πιο μπροστά από μένα και τις είδα να μπαίνουν σε ενα δωματιο μου κάνουν νόημα να προχωρήσω έτσι έκανα η πόρτα πίσω μας έκλεισε και τα κορίτσια από την τρομάρα τους γαντζώθηκαν με πάνω μου και με ζούσανε. Ένας ξερός βήχας Μας διέκοψε και οι τρεις μας γυρίσαμε προς το μέρος που ακούστηκε αυτός ο θόρυβος.