Geriye ne kaldı bizden. Liğme liğme edilen etlerimiz değildi ruhumuzdu. Bunu göremediler. Görmedikleri gibi onlarda dahil oldular aslında.
Ne kadar canice !
Öyle saftı ki ruhlarımız çiğnendi ayaklar altında. O naif bedenlerimiz parçalandı pis dokunuşlarla. Geriye ne kaldı bizden söyle?
Bu kadar mı zordur insan olmak? Bu kadar mı kolay düşene tekme atıp uçurumdan yuvarlamak.
Bilmezler acısını nereden bilsinler. Süslü mekanların gösteriş delileri!
Mumlu masaların budala delileri!
Bir hiçsin diye yargılarlarken bizleri, kendi süslü dünyalarında hiç olup gidiyorlar bizlerden beter.
Her gün eriyip tükenmek ne o zaman görücekler. Güzellik bitince unutulursun.
Kendin olursan her zaman hatırlanırsın bizler gibi.
Biz en arkalardaki sessiz çığlıklar,
Biz kuytu sokaktaki yanmak için uğraşan o patlak lambalar,
Biz karanlıktan korkupta karanlığa sığınanlar.
Biz farklı diye arka safhada bırakılıp daima var olacaklar...
