Fairytale?! hindi totoo yun!

Kabanata 2

Pamagat: Nonsense Representative

Mei Randa POV

Naglalakad ako papunta sa school grounds kung saan gaganapin ang pa-raffle na nakakaewan. Napaka naman kase, nung yung panganay naman ang nagpakilala sa kaharian walang paraffle, tapos ngayon may bagong ipapakilala ganyan sila?!

Nalalandian na tuloy ako sa mga tao sa paligid ko liban sa mga lalake, syempre kapwa lalaki ang ipapakilala eh buti sana kung bakla lahat tulad nitong nakatabi ko.

"Omaygash! Excited na watashi sa bagong Prinsipe!"

Kita niyo? Ang landi oh well bugnot akong tumingin sa MC na nagsalita na sa harap. Sa stage malamang.

"Good day students! We are gathered here para sa swerteng mabubunot at magiging representative natin for the birthday Of the Prince and Welcome Ceremony nito."

Blah blah blah, di nalang bumunot at sa kahon na naglalaman ng mga pangalan ng lahat ng estudyante. I wish sana lalake ang mabunot ng mawakasan ang kalandian ng mga babae dito. Excited sila eh, baka daw sila ang mabunot pero as if naman! Sa dami nila eh isa lang naman ang mamalasin. Buti ako tss...

"And now the lucky student is.."

Ay di ko namalayan, nakabunot na pala, madidinig naman ngayon ang halos dasal ng mga babae, teka bukod sa pagpunta doon anu ba ang gagawin sa loob ng palasyo kakain?

"From section Faite!"

Teka! Taga section namin, nakita ko ang pagkadismaya ng ibang taga section, they want that much na makapunta sa palasyo?! Nakita kong na huling dumating si Miss W. sa school ground at tumabi sakin.

"You guess kung sino ang napili."

Nakangising panghahamon sakin, teka! Malay ko sa mga kaklase ko, sa dami namin baka malaman ko diba?

"I dont care kung sino, good luck na lang sa kanya at minalas siya, teka kilala mo na ba kung sino?"

Tanong ko sa kanya, masisilayan ang mga mapaglarong ngiti sa kanya. Teka siya nga pala ang nagsusulat dito, di malayo na alam niya na ang ending ng storya ko, minsan nga try ko siyang tanungin kung sino ang tatanggap sakin, lalo sa sobrang gandang apelyido ko.

"Ms......"

Tapos isa pa tong MC na toh, pasuspence masyado kung ako sa kanya, wala ng patumpik tumpik pa, teka sino nga kayang nabunot? Parang gusto ko tuloy malaman ng makauwi na ako at inaantok na ako.

"Ms. Mei Randa Aronda Tabayag!"

Teka, bakit alam nito ang pangalan ko, Nyemas naman instant sikat ako ahh lahat ng kaklase ko tumingin sakin tuloy pati iba nagtaka kung saan nakatingin, kaya ending lahat sila sakin nakatingin.

"Uhh- uuwi na ako Mei ahh."

Paalam ni Miss W. sakin, tinanguan ko siya at nagtaka bakit parang balisa yun, siguro may maisip na isulat yun, teka may attendance ba rito at brinodcast ang pangalan ko? Dapat ba akong mag..

"Present?"

Nakataas ang kamay kong sabi, nakatingin sakin ang lahat at malungkot sila, as if naman na may kinalaman ako jan.

"Conratulations Ms. Tabayag, ikaw ang maswerteng napili para maging representative ng SWA!"

Pag-aanunsyo niya,teka lang! Ako?!!! Seryoso?

"Baka ho nagkakamali kayo! Wala akong interes sa ganyan, sa iba niyo nalang ibigay."

Nakita kong tumayo sa pagkakaupo sa gitna ng stage si Ms. Cadalin, ang dean at kinuha ang microphone sa MC at nagsalita.

"Ms. Aronda, we cannot allow that to happen, this raffle's intension is to pick the chosen one to represent the school, aren't you happy?"

Bakas sa mukha niyang masaya siya, edi siya na masaya, siya nalang kase lahat kami dito nabubugnot na! Papatalo ba ako? Not this time. Lumapit ako sa mismong harap ng dean at nagsalita, bastos man pero di ko tanggap na ako ang pupunta doon.

"Im sorry Ms. Cadalin but I am not happy because of that, as a matter of fact Im considering myself as the unlucky one, I dont deserve this representative thingy, knowing that I will go to the castle, Im not interested of joining in the first place."

Nakita kong napaawang ang bibig ni Ms. Cadalin sa inasal ko.

"But it is in the rule, one pick, one representative."

Tumikhim ako sa sinabi niya, wala akong pake.

"I dont really care about the rules, all I wanted is to stop this nonsense thing and get back to where things should be Maam."

Mukhang magagalit pa sakin ang dean sa ginagawa ko, she's patient I know but because of me, Im turning her to be the opposite one.

"You call this a nonsense? Where talking about the kingdom, the next ruler of this country, yet your calling this a nonsense?"

Opps. Tama siya but...

"Thats the thing! They are the ruler, we are the subjects. Consider this situation Ms. Cadalin, you chose me to be your representative, thats the rule, your the ruler of this school, and I am your subject..."

Huminto akong saglit, at huminga ng malalim, I never thought na masasagot ko ng pabalang anh DEAN ng SWA. Im just a student.

"What are you trying to say?"

She asked. I let out a sigh, Im too tired of explaining myself to them.

"What I am trying to say is, as a ruler, you should try listening to your subjects, consider us and let us do what we want, didnt you even realize if I wanted to be the representative just because its in your own rule? Dont you think your decision is one of the nonsense thing? A ruler is a good listener, and a subject is a good learner. Rules are made for limits, not for probihiting the subjects to be free."

Makikita sa muka nila ang pagkagulat, ang iba ay nakangiti sa totoo lang may stage fright ako at di ko alam kung saan ako nakahugot ng lakas ng loob na sagutin ang dean slash owner ng SWA.

"Well then Ms. Tabayag, I guess Ive made the right decision to do this, in what you just said, youre pertaining to our rulers and I guess the next rulers, its a big chance to know a lot more about them, dont judge them by their looks, if you'll accept this, you can have a chance to meet and know them, I know that when that happens, Magbabago ang tingin mo sa kanila. But if not at gusto mong ipilit ang gusto mo, you should say goodbye to your scholarship."

How could they do this to me, iniipit nila ako, di pwedeng mawala ang scholarship ko!

"Right! Iniipit ang walang laban para lang masunod kayo, the thing I hate about Royals. Sige po, I accept it, for the sake of my future. Is that okay? Are you contented now? Congrats to me! Ni hindi ko alam kung dapat ba akong magsaya at makakapunta sa palasyo at di mawalan scholarship, o magdusa dahil sa gagawa ako ng bagay ng labag sa loob ko para makapagtapos."

After saying those lines, I run out of the scene leaving them all behind me. I cant afford to let them see me cry, higit sa lahat sobra ng nakakahiya yun, kaya minabuti kong umalis doon at pumunta sa kung saan man, basta takbo lang ako ng takbo hanggang sa wala na ako sa school at napunta sa park ng di ko namamalayan.

Tanda ko pa noong bata ako, may kalaro akong pitong bata na di ko alam kung saan nakatira, tatlong babae at apat na lalake, ang saya naming walo noon, pero sobrang tagal na nun kaya di ko maalala kung anu ang mga pangalan nila, liban sa isa, si Langit.

I found myself, smiling while standing in that park, remembering those times when I was younger, I guess its the least that I can do to make myself feel better.