Killer Love

Ik keek in de krant, weer stond op de voorpagina de seriemoordenaar, weer had hij iemand vermoord. Het werd hoog tijd dat er iets aan gedaan werd, de politie was te bang voor hem dus gingen zij niet op zoek. Iets beters had ik toch niet te doen, dus ging ik op de zaak seriemoordenaar.

"Sarah weet je nou wel zeker of je dat moet doen, het is een gevaarlijke zaak.""ik weet het baas, maar iemand moet er toch iets aan doen?" Mijn baas zuchtte, en gaf me het dossier. Snel liep ik verder, maar zacht achter me hoorde ik mijn baas nog zeggen: 'doe voorzichtig'. Ik begon het dossier door te lezen, het waren 5 personen die vermoord waren, geen van allen had op het eerste gezicht iets met elkaar te maken. De eerste was een vrouw genaamd Melanie Boomsma, ze was een zakenvrouw. De tweede persoon was een man genaamd Alex de Vries, hij was een arts. De derde was een tandarts genaamd Mick van der Meer, de vierde een professor genaamd Henrie Alberts en de vijfde een vrouw met de naam Elisabeth van Doorn die haar inkomen kreeg van haar ex-man die directeur was van een groot bedrijf. Nu was de vraag, wat hadden al deze mensen met elkaar gemeen, wat was het doel van de moordenaar. Ik besloot om naar wat familie leden te gaan van deze mensen.

Het eerste adres waar ik kwam was van de gescheiden man van Elisabeth. Ik drukte op de bel, een man deed de deur open. Aan hem liet ik mijn badge zien, daarna vroeg ik of hij de ex-man van Elisabeth was. Hij was de ex-man van Elisabeth zijn naam was Harrie Gerritsen. "Kunt u me wat vertellen over Elisabeth?"Nou ik weet alleen dat Elisabeth nooit iemand kwaad heeft gedaan, het was een hele lieve vrouw, ze zocht al een tijdje naar werk, maar omdat ze dat niet kon vinden gaf ik haar genoeg geld om een luxe leven te leiden". "En waarom bent u dan gescheiden met haar"? "Ik was gewoon niet meer verliefd, en zij ook niet op mij, dat is de reden waarom we nog zo goed bevriend met elkaar zijn. Ehm mevrouw ik zou graag nog langer met u willen praten maar ik heb nu een belangrijke vergadering, dus helaas zal ik hierbij dit gesprek moeten afronden". "O Oke bedankt voor uw tijd, ik denk dat ik later nog een keer langskom". Het was raar dat de moordenaar Elisabeth had vermoord, als ik Harrie moest geloven heeft Elisabeth nog nooit iemand kwaad gedaan. Dus ging ik verder, achter me werd gefloten door een paar werkmannen, dat gebeurde wel vaker aangezien ik mooi blond haar had en bruine ogen met volle wimpers en een mooi lichaam had. Helaas irriteerde ik me er mateloos aan. Ik ging zitten op een bankje, veel wijzer was ik niet geworden van mijn gesprek met Harrie. Het enige wat ik nu wist was dat Elisabeth veel geld kreeg van Harrie.

De volgende naar wie ik toeging was de dochter van de arts Alex. De deur stond open dus ik liep naar binnen."aan de kant juffie, we moeten erlangs". Twee mannen met een bank liepen langs me, verder, aan het eind van het halletje zag ik een jonge vrouw staan. Ik liep naar haar toe en vroeg haar naam."Ik ben Jasmine, de dochter van Alex. Heb je wat tijd om wat vragen te beantwoorden Jasmine? Ja is goed vraag maar raak". Jasmine keek erg verdrietig, ze vertelde dat haar vader veel werkte en veel verdiende, maar dat hij als hij niet werkte vaak ongelukkig was omdat hij zo alleen was."ik heb nooit gewild dat hij zo vroeg dood ging". Jasmine barstte in tranen uit, ik troostte haar en ging weg. Oke, rare informatie, Alex kende dus bijna niemand, waarom zou iemand hem willen vermoorden?

Na een lange dag met veel drama en veel nieuwe aanwijzingen ging ik naar huis en bestudeerde ik mijn nieuwe informatie aandachtig. Die avond viel ik na veel denken in een onrustige slaap, nog steeds had ik geen idee wat het motief van de moordenaar kon zijn.

POV moordenaar

Ik sloop door de donkere straat mijn volgende slachtoffer moest hier aan het eind van de straat wonen. Toen doemde de enorme villa voor me op. In de verte hoorde ik honden blaffen, ik lachte schamper bij mezelf, binnen een uurtje zouden de honden janken van angst. Ik had mijn research goed gedaan, ik wist precies wanneer de man naar buiten zou komen voor zijn avondwandeling. Walter Hoevelaken kwam naar buiten, hij leidde het nieuwe project van de wereldberoemde operazanger Marciello Martini daardoor was hij heel de dag bezig, en had hij zijn avondwandeling hard nodig. Hij liep mijn richting op, mijn hand was klam bijna liet ik het mes uit mijn hand glippen. Hij was nog maar drie meter van mij verwijderd en ik pakte het mes stevig vast voordat ik het op zijn keel zette en hem van zijn leven beroofde voordat hij een kik kon geven. Mijn hand trilde toen Walter's levenloze lichaam met een klap op de tegels neerviel. Ik rende hard weg en gooide het mes en de rubberen handschoenen in het riool waar niemand ze ooit zou kunnen vinden.

Sarah's POV

 Ik was op de plaats delict, het lichaam van Walter was onbeschadigd op de meswond in zijn keel en de schaafwond op zijn hoofd na. Ik bestudeerde het lichaam goed, helaas stonden er geen vingerafdrukken en kon niemand het mes vinden, als de dader het al had weggegooid. Toen ik in het huis van Walter was kon ik ook niks verdachts vinden. Ook was ik naar de buurvrouw geweest, maar die zei dat ze hem niet goed kende omdat hij eigenlijk altijd werkte. Op de dag dat het was gebeurd was hij aan het werk geweest en had zoals gewoonlijk zijn avondwandeling gemaakt. De dader heeft dat waarschijnlijk geweten dat hij dat elke avond deed. Het was echt stom geweest dat ik me op deze zaak heb gericht. Het enige wat ik nu weet is dat het random mensen zijn, ze hebben echt niets met elkaar te maken. Omdat ik hier niets kon vinden ging ik verder naar het huis van Mick van der meer. Zijn vrouw woonde er nog en ik had een afspraak met haar gemaakt.

Ik belde aan, de vrouw deed open. Ze had een zakdoek in haar hand en had tranen op haar wangen. Ze was aan het huilen, dus wenkte ze dat ik mee moest lopen. 'Pardon mevrouw van der Meer, had uw man nog ruzies gehad de afgelopen tijd? Of dingen gedaan die van belang kunnen zijn?' De vrouw keek me bedroefd aan en zei: 'Nee, mijn lieve Mick heeft daar nooit tijd voor, altijd is hij maar geld aan het verdienen voor mij. Kijk het zit zo, ik kan geen kind krijgen en daarom wou hij me meenemen naar Hawaï. Hij had het geld al, maar omdat hij ook veel extraatjes wou kopen voor me bleef hij maar werken. We zouden volgende week eindelijk weggaan. Maar dat is er dus nooit van gekomen'. De vrouw barstte weer in huilen uit, ik wist genoeg dus ik ging weg. Op naar het volgende adres.

 Eindelijk aangekomen na twee uur rijden was ik bij het huis van de proffesor Henrie Alberts. Hij woonde ver weg van de stad omdat hij allemaal proeven deed die veel klachten veroorzaakten bij de buren, dus was hij verhuisd. Het was een mooi huis, veel ramen en een heel deel eraan gemaakt speciaal voor proeven. Je kon goed zien dat veel proeven/ uitvindingen goed gelukt waren aangezien het een duur huis was geweest. De professor had geen vrouw, kinderen of iets in die richting, dus moest ik maar goed kijken in zijn huis. Ik liep de deur binnen en het eerste wat ik zag was dat het huis extreem rommelig was, ik denk niet dat het door de moordenaar was gedaan dus liep ik verder. In de professors slaapkamer gekomen zag ik dat de kluis openstond, alles van waarde was eruit gehaald, behalve belangerijke papieren. Ik kreeg een ingeving, misschien ging het de moordenaar niet om de personen, maar om het geld! Snel belde ik de man van Elisabeth op. 'Hallo Harrie, je spreekt met Sarah, ik wil nog iets weten. Is het geld van Elisabeth gestolen?' 'Meen je dat? Dankje Harrie, ik zit op het goede spoor'. Zoals ik had verwacht was het geld van Elisabeth gestolen, ik belde de andere mensen op die ik had gesproken en bij iedereen die was vermoord was het geld gestolen. Nu was de vraag, waarom kon ik in het huis van Walter geen opengebroken kluis vinden? Had hij misschien genoeg geld op zak gehad, of had de moordenaar de kluis niet gevonden? Het was een groot misterie, maar morgen ging ik op zoek, nu was het al laat. Ik reed naar huis. Poetste mijn tanden en deed mijn pyjama aan. Ik ging in bed liggen en al snel viel ik in slaap, met de gedachte dat ik snel de moordenaar zou kunnen vinden.