Wonderful (HERSCHRIJVEND)

('"14"')

Over het algemeen zijn meisjes rustiger dan jongens.

Dat merk je maar weer als je een keer in de steek wordt gelaten door je docent en er geen inval geregeld kan worden. 

Ik probeer me zo veel mogelijk op de achtergrond te houden. 

Maar toch blijf ik kijken. Mezelf verbazen wat ze aan het doen zijn.

"Dames en heren!" hoor ik ineens een stem zeggen. Wie kan het  ook anders zijn. Natuurlijk is het  

"Welkom tot de show!"  roept de stem weer door de klas. Ik draai mijn hoofd naar hem omdat ik wel nieuwsgierig ben waardoor ik recht in zijn ogen kijk. 

Simon. Degene die me een apart gevoel geeft. Zo zeker, maar zo onzeker. 

Ik glimlach naar hem. Hij spiegelt mijn voorbeeld. Het lijkt alsof de tijd even stilstaat. 

Tot Simon wordt aanstoot. En hij draait zijn hoofd weg. 

"Kom tot zien, kom tot zien!" roept hij. 

Toch bijzonder hoe iemand op een bepaalde manier aandacht vraagt van een groep. 

ATK. 

Aandacht Te Kort. 

Wel een gepaste afkorting vond ik zelf. 

Na het aandacht gevraagde springt Thomas op zijn rug en draai een rondje. Een achteruit-salto op iemand rug eigenlijk. 

Het ging maar net goed... Er stond namelijk een tafel gevaarlijk dichtbij zijn landingsplek. 

Ik begin te lachen. Puur uit vermaak. 

Als ik verder rond kijk zie ik dat alle meisjes in kringetjes staan. Jongens rennen achter elkaar. En ik zit nog steeds op mijn plek.

Alec heeft Engels nu. En ik zit doodleuk hier bij Geschiedenis. 

Net op het uur dat ik hem het hardste nodig heb... 

Ik blijf maar staren naar de enorme chaos voor me. 

Iedereen heeft een eigen manier. Maar ook niet. 

Iedereen hoort bij een bepaalde categorie.

En daarin is een bepaalde hiërarchie. 

En daarin wordt bepaald wat er gebeurd. 

Raar eigenlijk...

Simon is dat duidelijk bij alle jongens.

Ook weer zo iets. 

Jongens zweren samen. 

Een boycode. 

Bijvoorbeeld als je met de klas iets moet kiezen roepen de meest populaire jongens wat hun doen. 

En vervolgens stemmen alle jongens daar op. 

Bij meisjes is het anders. Daar zijn groepjes in. Die daarweer een plan maken. 

En dan heb je de mensen die wel kunnen nadenken. 

Hey, daar ben ik. 

Maar goed. Hetzelfde werkt zo  met kleding. Iedereen is hetzelfde. Anders val je op. En daarvoor moet je zeker zijn van jezelf. Anders krijg je kritiek van andere. Die het niet mooi vinden. Omdat ze het zo nodig moeten uiten. Kleding is iets eigen vind ik. Een soort prijsstelling van jezelf. En zo zie je meteen hoe iemand uit bed stapte. Als ik ongesteld uit mijn bed stap ben ik of super blij of echt sad. Daar pas ik mijn kleding dus op aan. 

Ik ben even in mijn gedachtes verdwaald als ik ineens wakker wordt. Ik kijk recht in de bruine ogen van Simon. 

Ik schrik en hij ziet het. 
Ik ken doe ogen ergens van. Die ogen. Maar van wat...?  

"Wow rustig. Ik ben het maar." lacht hij. 

"Hoelang zat je daar al?"

"Seconde of 30."

"Oh sorry." verontschuldig ik me. 

"Maakt niet uit."

"Dus..." verbreek ik de ongemakkelijke stilte. 

"Ik besefte me eigenlijk dat ik niks van je weet..."

Ik zal Simon even voorstellen.

 Hij is echt tof, weet je. Iemand die altijd vrolijk is. Iemand die de klas een sfeer geeft. Iemand die niet alleen naar meisjes kijkt. Maar een foute humor erover heeft. Maar dat maakt hem uniek. Hij onderscheid zich. Toch is hij wel iemand die ATK heeft. Iemand die op de voorgrond moet staan. Wat niet erg is. Ik ben gewoon liever een achtergrond persoon. Daarom begrijp ik het soms niet. 

En zo wordt de hiërarchie of gebouwd. Mensen die praten en mensen die luisteren. Wanneer je goed kan praten of assertief bent. 

Of terwijl: Zelfverzekerd, zelfbewust, zichzelf durven zijn. 

Dat je iemand om te volgen bent. Als andere mogen. Als er al mensen achter je staan. Als je je maar niet te erg onderscheid van de rest. Of te irritant wordt. 

Maar deze mensen hebben een heel erg groot masker. Althans zo voelt het.  

Ze zijn waarschijnlijk onzeker. Er is iets met die mensen...

Ze zeggen dat aandacht verslavend is. Je wilt meer en meer. Net als macht. Wat waarschijnlijk een connectie met elkaar heeft.

"Eehhhh oke? Dus?" is mijn antwoord op zijn gezegde. 

"Vertel iets over jezelf." hij heeft een kalme toon in zijn stem die ik nog nooit heb gehoord.

"Ik ben Dream Water. Tadaahh!" vertel ik hem.  

"Dat wist ik. Maar wat meer details. Waar woon je? Wat doe je in je vrije tijd? Doe je een sport?" Ik schrok van zijn interesse. Zijn pupillen waren groot... Zijn handen lagen op zijn schoot en zijn bovenlichaam stond een beetje naar voren. 

"Eehh. Ik woon in Goirle. Ik ga vaak naar de natuur en lees veel... Ik beoefen geen sport."

"Woon je ook in Goirle? Ik ook!"

"Leuk..."

"Op welke basisschool zat je?"

"Eventjes op 'De Regenboog'.. Jij?"

"Ik ook! Wanneer was eventjes?"

"Tot groep 3."

"Wacht. Ben je die Dream?" vraagt hij na een stilte. 

Nu vult alles het plaatje in. 

IS HIJ DIE SIMON?

Wat is er met hem gebeurd?