Ivy's diary

Chapter 1

Λιγο πριν πέσω για υπνο καθόμουν και σκεφτόμουν πόσα άτομα περνάνε το ίδιο με εμένα.Μετραγα αρκετα μετρησα αρκετα εψαχνα πολυ ομως κανεις δεν το ενιωθε ετσι ακριβώς.Ενιωθα μονη μου.Ημουν μονη μου.Το λεω αυτο και δεν καταλαβαινω εαν το θεωρώ καλό η κακό.Δάκρυα στα μάτια,λανα στα ακουστικά.Αποκοιμηθηκα αγκαλιά με το κινητό μου και νιώθοντας στο μάγουλο μου δάκρια.Πόσο πιο συνηθισμένη κατάσταση?
Ξύπνησα το πρωί-δυστυχώς-με μάσκαρα στο μαξιλάρι και κραγιόν στο σεντόνι.Τι φαση τι κάνω στον ύπνο μου.Φαακ πάλι ξέχασα να ξεβαφτω;Καλά γαματο θα το καθαρίσει η μαμά.Πήγα στο μπάνιο."Δευτερα σημερα πρεπει να εισαι χαρουμενη για την αρχη της εβδομαδας"σκεφτηκα.Τι έχει πει η κυρία Αννα;Είσαι η Ηβη και είσαι όμορφη.Πες το στον καθρέφτη το χρειάζεσαι να το ακούσεις.Είμαι η Ήβη και είμαι όμορφη.Ακαλα.Ποιον κοροϊδεύω;Πλένω βιαστικά τα δόντια μου ξεβαφομαι και κοιτάω το ρολόι μου.Πάλι έχασα την πρώτη ώρα.Βρίσκω ενα μεγάλο ανετο φουτερ κσι ενα τζιν.Δεν με ένοιαζε τι ειχε μεσα η τσάντα μου.Κανεις δεν νοιάζεται έτσι και αλλιώς.Την πηρα βιαστικα και προχωρησα γρήγορα μηπως προλάβω και γλιτώσω το κραξιμο της διευθύντριας.Μπλα μπλα μπλα βαριέμαι να περιγραφω την ημέρα μου.Ηταν μια φυσιολογική ημερα.Γελασα με τους φιλους μου απέτυχα σε καποιο τεστ εκραξα ατομα που δεν συμπαθουσα με τις φίλες μου και αυτό.Έφτασα σπιτι.Πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να μπω στο ινσταγκραμ μήπως είχε ανεβάσει κάποιο στόρι ο Ορεστης.Τίποτα.Βάζω αρκτικ στο ηχείο και πηγαίνω στην κουζίνα μήπως επιτέλους βαλω κατι στο στομα μου.Φακές.Τις κοιταω για κάποια λεπτά μήπως τις δω πιο ομορφες από κάποια διαφορετική γωνία αλλά τζίφος.Έρχομαι σαλονι και βλέπω 200 μηνύματα από τα κορίτσια.Πιθανά για γκόμενους θα λένε.Βάζω καμία μαλάκια τραγουδι γιατι δεν το ψηνω τοσο για αρκτικ και αρχίζω να διαβάζω τι λενε.Θεέ μου πόση αξία δίνουμε σε τόσο ασήμαντα πράγματα?Βάζω να δω κάνα βιντεάκι στο γιουτιουμπ και με περνει ο ύπνος.Μόνο εγω καταφέρνω να κοιμηθώ με τρομαχτικα βιντεάκια τέρμα στο ηχειο.Κοιμομουν αρκετή ώρα.Ξαφνικά ακούω τηλέφωνο."Μαμά"τι έγινε;Ξαφνικά άρχισε να νοιάζεται;Απενεργοποιω το κινητό μου και βυθίζομαι στα παπλώματα.Οι σκέψεις στο κεφάλι μου δεν σταματαγαν.Ήταν σαν φωνές που ο ήχος τους βασάνιζε το μυαλό μου.Δεν σταμάταγε με τίποτα.Δάκρυα ξανά.Ανοίγω το κινητό μου βάζω μουσική,φοράω ακουστικά-ηρεμω.Σε λίγη ώρα θα πρέπει να σηκωθώ για το μπαλέτο.Παρόλα αυτά δεν φενεται να με νοιάζει ιδιαίτερα.Κλείνω τα μάτια μου και αρχιζω να σκέφτομαι πράγματα που μου αρέσουν έτσι ώστε να μπορέσω να νιώσω χαρούμενη.Το μυαλό μου πήγε κατευθείαν στον Ορέστη.Λίγο παιδιαστικο το γνωρίζω.Δεν πρόκειται να σταματήσω να θυμάμαι την πρώτη φορά που τον είδα.Και να θελω δεν γίνεται.Δεν φεύγει έτσι εύκολα από το μυαλό μου..

Γεια σαας.Είμαι καινούργια στο wattpad.Ξεκίνησα ένα βιβλίο που ίσως αρκετά κορίτσια στην ηλικία μας μπορέσουν να ταυτιστούν.Εύχομαι όμως να είναι ελάχιστα διότι η κατάθλιψη είναι μια σοβαρή και επώδυνη πάθηση που μπορεί να σε ακολουθεί σε όλη σου την ζωή.Εάν σας άρεσε δώστε μια ψήφο και αφήστε μου στα σχόλια εαν πιστεύετε ότι πρέπει να υπάρξει αλλαγή στην ιστορία και γιατί. (Γράφω επιλογο ξερωντας πως κανείς δεν θα τον διαβάσει καθώς κανείς δεν θα διαβάσει την ιστορία μου αλλά γουατεεεβερ)