Χάνω τα λόγια μου μπροστά στην τελειότητά σου..
Στην ψυχή σου που ακτινοβολεί ..
Στη θετική σου αύρα που δύναται να φωτίσει το έρεβος ..
Στο μυαλό σου το υπέρλαμπρο, το σοφότατο..
Στα μάτια σου , τους ωκεανούς που θέλω όσο τίποτα να ταξιδέψω και να εξερευνήσω μέχρι να μη μένει τίποτα άλλο να βρω..
Φοβάμαι να σε πλησιάσω .. αποφεύγω να σε κοιτάξω ..
Γιατί ξέρω ότι λιώνω σαν κερί μπροστά σου ..
Παραλύουν όλα..
Και εκεί με αγγίζεις .. το τέλειο χέρι σου με ακουμπά .. και μαζί με το σώμα ακουμπά και την ψυχή μου.. ένα κομμάτι της που νόμιζα πως κανείς δε θα μπορούσε να αγγίξει ξανά ..
και τότε για άλλη μια φορά χάνονται όλοι και όλα από γύρω μας και μεταφερόμαστε στο δικό μας κόσμο .. εκεί που είμαστε μόνο εγώ και εσυ.. εσυ κι εγώ..
Εκεί που θα ήθελα να περάσω την υπόλοιπη ζωή μου..
Έχεις όμως τη δύναμη να το φτάσεις μέχρι το τέλος ψυχή μου;
Μπορείς;
Θες;
