Road trip

Deel 17 & 18

17. Norah

Nu is het mijn beurt om Elins truc toe te passen. Zodra iedereen weet wat ze wil, zeg ik tegen onze allerliefste zusjes dat ze maar vast een tafel bezet moeten houden en dat Elin en ik wel zullen bestellen. Gehoorzaam druipen ze af naar het zitgedeelte. Tevreden stoot ik mijn beste vriendin aan. “We hebben het over mij gehad, laten we het nu eens over jou hebben. Je bent wel heel verliefd, of niet? Voor een jongen helemaal naar Spanje rijden dat kan ook alleen jij verzinnen.”

Elin kijkt verbaasd, alsof ze echt niet verwachtte dat ik het in de gaten heb. Dan haalt ze haar schouders op. “We gingen toch niet op vakantie, dus wat maakt het uit?”

“Helemaal niks.” Ik kan er wel om lachen. “Wat ben je toch ook weer een mafkees. Je realiseert je toch wel dat je hem nu echt mee op een date moet vragen als je hem ziet, hè?’

“Moet dat? Kunnen we niet doen alsof wij daar toevallig zijn?”

“Nee.” Zo makkelijk laat ik haar er niet onderuit komen. We gaan niet voor niks dat hele eind naar Spanje rijden. “Je moet op z’n minst een doel hebben om te bereiken. En met een doel bedoel ik iets meer dan alleen hem zien.”

Elin kijkt me verschrikt en lichtelijk bezorgd aan. “Maar hoe dan?” Ze is een ramp met jongens. Echt. Ze kan met leuke jongens staan praten alsof ze er al jaren bevriend mee is, maar zo gauw ze verliefd wordt dan durft ze niks meer. Zelfs niet praten.

“Daar hebben we het nog wel over,” probeer ik haar gerust te stellen. Tijd om te brainstormen hebben we nu niet, want we zijn aan de beurt. Ik bestel vijf broodjes en wacht geduldig tot ik kan afrekenen terwijl Elin met een dienblad vol eten naar onze zusjes toe loopt. Eenmaal aan het tafeltje zet ik mijn tanden meteen in mijn ham-kaas croissantje. Heerlijk. De problemen zijn de wereld nog niet uit, maar ze zijn nu in ieder geval een stuk helderder. Het is waar wat ze zeggen, praten lucht op.

-

Een kwartier later zijn we weer onderweg. Dit keer zit Elin achter het stuur. Ik kijk uit het raam naar het prachtige Franse landschap en denk weer aan vannacht. Dit keer op een iets andere manier dan voor de lunch. Het is nog steeds stom wat ik gedaan heb, maar het is nou eenmaal gebeurd. Ik heb de sporen verwijderd, de jongen zal me nooit kunnen traceren en er is tot nu toe nog niemand die mij een slet vindt. Vannacht lijkt al zo lang geleden dat ik besluit het gewoon te vergeten en te genieten van de zon en de vrolijke muziek die door de speakers van de radio schalt.

“Hoe lang duurt het nog voordat we in Spanje zijn?,” zeurt Zoey vanaf de achterbank.

“Nog heel lang. Dat gaan we vandaag niet meer halen.” Ik draai het raampje nog wat verder open. Het nadeel van deze auto is dat er geen airco in zit, maar eigenlijk heeft het ook wel iets om met de ramen open te rijden.

Zoey zucht geërgerd. “Kunnen we dan niet nog een keer wat leuks gaan doen? Het is veel te warm hier in de auto. Waarom gaan we niet ergens zwemmen en rijden we vannacht verder?”

Ik kijk naar Elin om te zien wat zij ervan vindt. Zelf ben ik niet zo’n fan van ’s nachts autorijden in het buitenland, maar het zal dan inderdaad een stuk koeler zijn dan nu. Daarbij scheelt het kosten voor een camping omdat we een nacht doorhalen. “Het is wel goedkoper.”

Elin knikt instemmend. “Dat klopt, maar dan moeten we wel goede afspraken maken wat betreft slapen. Ik wil niet dat één van ons in slaap valt achter het stuur en een ongeluk veroorzaakt.”

“Nee, natuurlijk n-O jee.” Door de voorruit zie ik een heleboel langzaam rijdende auto’s. File. “Dat wordt voorlopig niet zwemmen, denk ik zo.”