Geloof me ik leef nog?!

Flashback 6 jaar geleden

22 november 2011 de dag van de wedstrijden.
Zoals we altijd deden verzamelden de hele club in de vroege ochtend bij de kantine.
Het was winnen of verliezen vandaag.
Alex riep keihard we gaan winnen !
De wedstrijden gingen goed en we wonnen met 12-7 een behoorlijke voor sprong .... man wat waren we trots.
We spraken af dat we het later die dag zoude vieren maar eerst iedereen zich thuis op zou frissen en mooie kleding aan zou gaan doen.
We zoude allemaal stipt 17:00 in het clubhuis zijn.
Alex en ik fietsten een stukje samen maar ik moest eerder afslaan , hij riep nog san tot straks  trots op ons team.
Tot straks  Alex  riep ik !
Ik fietsen naar nog een maatje van ons die kon niet bij wedstrijd zijn maar zou wel mee gaan als we zoude winnen .
Om 16:45 fietsen wij op ons gemak naar het clubhuis toe.
Iedereen kwam langzaam binnen druppelen en er hing een fantastische zweer.
Maar het was 17:00 en Alex was er nog niet dat is raar!!! Alex is nooit te laat !
Het bracht spanning mee , we belde naar zijn ouders maar kregen geen gehoor , Alex zelf nam ook niet op wat raar.
Om 17:45 kwam er telefoon het was de politie hij vroeg wat ik van Alex was aangezien zijn route 33 kaart was gevonden.
Hij vertelde dat Alex een ongeluk had gehad en ter plekken was overleden maar dat we beter niet konden komen.
De schrik zat er behoorlijk in .
Koen en Sanne wouden toch gaan kijken , we kwamen aan en werden eigenlijk vrijwel gelijk weg gestuurd man dit kon toch niet...... we konden het ook niet geloven dat Alex dood was.
De dagen werden zwaarder ...... de club sloot ....... hoe konden we in vredesnaam de club open houden zonder Alex dat is grote waanzin.
De dag van de begrafenis brak aan we hebben hem nooit mogen zien omdat het t Shockerend zou zijn voor ons.
Sanne sprak samen met Salamon op de begrafenis van Alex.
Yannick sprak samen met Quincy op de begrafenis van Alex.
Het was de treurigste  dag in heel route 33 , iedereen was dood stil niemand kon dit geloven!
Het regende nog is zo hard dat allemaal helemaal door weekt waren.
Route 33 bleef dicht , Sanne wou er mee stoppen maar Quincy en Salamon hielden de club open.
Alex zou ook nooit gewild hebben dat de club zou sluiten werd er gezegd.
Het was zwaar maar dan ook echt zwaar.
Alex was het maatje van Sanne.
Na ongeveer een half jaar kwam Sanne weer terug in route 33 langzaam alles opbouwen het was moeilijk maar het lukten wel.
Alex kreeg zijn eigen plekje in route 33 vergeten worden zal die niet!
Zolang we hem niet zoude vergeten zou die altijd voorleven in ons hart.
Allemaal op onze eigen manier verwerkten we dit en gaven dit allemaal plekje.
Maar dan 2 jaar na de dood van Alex loopt Salamon in Duitsland er komt een jongen Op Salamon afgerend en beweerd dat hij Alex is...... Salamon vroeg of die jongen wel de goede voor zich had.
De jongen antwoorden ja natuurlijk.
Waarop Salamon zei maar dat kan niet mijn maatje Alex is al 2jaar dood.
De jongen zei dat het niet waar was .
Salamon bleef rustig en zei dat het echt niet kon en of deze jongen hem met rust wou laten .
De jongen zei shit en rende weg voor een man.
Salamon heeft dit altijd raar gevonden.
4 jaar naar Alex dood wordt de ketting van Alex met ze vinger afdruk en route 33 nummer in de brievenbus gegooid bij Sanne .
Nooit kwamen we er achter van wie die ketting afkwam.
Ook in dat jaar stormt er een jongen Route 33 in en beweerd dat hij Alex is niemand gelooft dat natuurlijk ...... iedereen vond het raar .
Deze jongen vertrok ook nadat niemand hem geloften.
Bij die gebeurtenis was zowel Salamon als Sanne niet in Route 33... dat maakte dit nog raarder want hun waren de enige die hem dan zoude kunnen herkennen.
Ook kregen we in route 33 jaren geleden een brief met een handtekening van jou erop dat was zo raar !