Because of you..

Jay

"Ik wil"

Die woorden zullen mij altijd bij blijven. 16 augustus 2025 is de datum waarop ik haar heb belooft dat ik bij haar zal blijven tot de dood ons scheidt. En ik weet dat ik mijn belofte waar zal maken, want zij was het meisje van mijn dromen en nu is ze de vrouw van mijn leven. Ik kan me niet voorstellen wat het leven zou zijn zonder haar en dat verklaart ook waarom mijn leven zo een rotzooi was voor dat ik haar kende.

Ik heb haar het leven niet makkelijk gemaakt en ik weet daarom dat ze van mij houdt, want na alles wat wij hebben meegemaakt is zij toch bij mij gebleven en dat is iets waar ik haar altijd dankbaar voor zal zijn.

Maar wacht eens, ik loop veel te ver op de zaken vooruit. Ik wil alles op papier hebben en dat is wat ik ga doen. Ik begin bij dag 1, de dag dat ik haar leerde kennen.

En ohja wie dit ook leest, ik was een echte klootzak, neem me niet kwalijk.

// laatste dag van de zomervakantie//

"Jayden waar blijf je nou? Het is druk in de zaak en ik heb die bestellingen echt nodig, al die klanten worden boos, zo ga ik nog failliet jongen!" Melanie's stem giert door de telefoon zodra ik de groene knop indruk die aangeeft dat ik opneem. Ik zucht luid en diep zodat ze het hoort, maar ik zeg verder niets. Ik heb geen zin in een nieuwe discussie, want dat lijdt tot nergens en vandaag ben ik vrolijk, zelfs Melanie kan dat niet verpesten.

Zodra ze heeft opgehangen loop ik haar zaak binnen. Door de grote groep mensen die in de winkel staan zie je de fel paarse muren bijna niet meer. De paskamers zijn vol, er staat een lange rij ongeduldige mensen in de wachtruimte en aan de kassa staan een stuk of tien mensen te klagen.

Ik rol mijn ogen en loop met de twee dozen die ik moest ophalen voor mijn stiefmoeder richting de menigte. Als niemand aan de kant gaat raak ik geïrriteerd, tot zover dus mijn vrolijke bui. "Iedereen aan de kant. NU!" bij het horen van mijn laatste woord valt er meteen een stilte in de grote ruimte. Ik loop naar de balie waar ik de korte vrouw zie staan. Ze ziet er vermoeid uit en bijna, echt bijna krijg ik medelijden met haar, maar dat rare gevoel is meteen weer weg.

"Iedereen die een bestelling heeft geplaatst, hier zijn ze. Ik ben de reden dat ze laat zijn, dus als je daar een probleem mee hebt, wil ik dat graag van je horen dan lossen we het samen op." zeg ik strak terwijl ik wijs naar de dozen. "Iedereen die iets wilt afrekenen, vorm een rij bij de kassa zoals normale mensen, jullie lijken wel honden om een stuk vlees. Moeten jullie echt de rijke lui van New York voorstellen?" Rustig gaat de menigte uit elkaar, mensen met kleding vormen een nette rij bij de kassa en de mensen die een bestelling hadden geplaatst staan bij mij.

De macht die ik heb als ik een klein beetje geïrriteerd ben is geweldig, laat staan als ik boos ben. Ik kan er alleen maar van genieten en ik probeer dan ook een glimlach te onderdrukken. Na zo een tien minuten is de winkel rustig. Ik heb de bestellingen afgerond en Melanie heeft alle klanten zo snel mogelijk geholpen. Het is 5 uur en dat betekent dat we over een uur zullen sluiten.

"Bedankt voor de hulp, ik weet dat je niet hier wilt werken en dat we geen band hebben, dus... bedankt." Melanie komt naast me staan. Ik kijk haar aan. "Ik raakte gewoon geïrriteerd, ik heb dit niet voor jou gedaan en wen er maar niet aan, dit gebeurt niet vaker." snauw ik haar af. De hoop die ze eerder in haar ogen had verdwijnt na elk woord dat ik uitspreek en als ik klaar ben met praten loopt ze weer naar de kassa.

De stilte die er hing word onderbroken door mijn ringtone. Ik schrik op en loop naar de wachtruimte van de paskamers voordat ik opneem.

"Met Jayden Maxwell"

"Hey Jay met Trish." klinkt de kalme stem van een van mijn vrienden door de telefoon.

"O, vertel het eens."

"Nou, we zijn vanavond bij Mason en Lorenzo en we vroegen ons af of je drank kon halen."

"Komt goed, verder nog wat?" vraag ik terwijl ik mijn ogen rol.

"Nee dat was het, thanks, laterzz." een piep volgt niet snel na de laatste woorden van Trish.

Ik ben de enige die drank weet te regelen van de groep, aangezien ik een broer heb die op mij lijkt en ik zijn ID altijd heb.

Met die gedachte loop ik weer de winkel in. Melanie staat met een meisje te praten. Het donkerbruine meisje lijkt niet op een standaard klant, ze draagt een geel zomerjurkje en daaronder draagt ze zwarte ballerina's. Ze heeft lang zwart haar dat stijl in een paardenstaart zit en een bril op haar neus en meer kan ik niet zien, daarvoor staat ze te ver.

Ik loop verder de winkel in zodat ik het gesprek kan horen.

"Kan je volgende week beginnen? We sluiten zo meteen en ik moet opruimen, het was erg druk hier." Melanie praat heel vrolijk met het meisje, alsof ze haar dochter is.

"Prima, ik kan nu ook wel helpen hoor." hoor ik een onbekende stem, ik neem aan dat dat de stem van het meisje is.

"Wat was je naam weer lieverd?" vraagt Melanie.

"Jayda.. Jaydalien Parks, maar u mag Jayda zeggen." Het meisje spreekt haar naam heel zacht uit, maar ik kan het nog net horen. Nu ik haar naam weet loop ik nog verder de winkel in, terug naar de overige bestellingen. Het meisje, Jaydalien, kijkt me meteen aan. Ik gun haar geen blik en pak de dozen op.

"Ik ga even je papieren achterin zetten en kijken of er nog wat te doen valt voor jou." Melanie loopt naar achter en laat Jayda alleen achter. Ik loop met de dozen langs haar om naar achter te gaan, het meisje zegt niets. Als ik terug loop zie ik dat ze verdwaalt om zich heen kijkt. "Ga je nog wat doen of blijf je maar om je heen kijken alsof je net een joint hebt gerookt?"

~Jaa. Zoals belooft heb ik vooruit geschreven en ik weet nu hoe ik het verhaal wil hebben. Dus hier is hoofdstuk 1. xx C~