Because of you..

Jayda

"Ga je nog wat doen of blijf je maar om je heen kijken alsof je net een joint hebt gerookt?"

De stem van de jongen die net langs me liep met dozen ontwaakt mij uit mijn gedachte. Ik draai mij langzaam om en kijk recht in zijn grijze ogen. Een rilling gaat door mijn lichaam, maar ik laat het niet zien.

"Ik, ik, ik wilde vragen waar ik moest beginnen, m-maar ik kreeg de kans niet dus ik wachtte tot iemand terug kwam..." stotter ik.

Een weakness

Ik negeer de stem in mijn hoofd en focus mij weer op de werkelijkheid. Ik adem diep in en dan weer uit en herpak mijzelf dan weer. "Ik ben Jaydalien, maar Jayda is makkelijker." Ik steek mijn hand uit naar de licht getinte jongen voor mij. Ik neem aan dat hij de zoon is van die mevrouw waarmee ik net sprak. Ze zei dat ze Melanie heette. Maar als hij haar zoon is, dan zal hij wel alleen maar op zijn vader lijken, want er is geen enkele gelijkenis te vinden. Melanie is donkerbruin en heeft licht bruine ogen. Ze heeft heel kroes zwart haar en dat laat ze los in een afro.

De jongen die voor mij staat is licht getint, hij heeft grijze ogen en bruine krulletjes. De vrouw was ook twee koppen kleiner dan de jongen, net zoals ik trouwens,

"Ik mag je niet." Onderbreekt de jongen mijn gedachtes en hij loopt langs me. Verward neem ik mijn hand terug en volg ik zijn bewegingen. "Je kent me niet eens, hoe kan je me dan niet mogen?" vraag ik langzaam en zacht.

"Je bent niet rijk, je komt vanuit een klein stadje ergens in Connecticut, je houdt duidelijk van jurkjes, zeker enigs kind, je bent super braaf, maakt je huiswerk, haalt goede cijfers, zit altijd thuis, je komt nooit voor jezelf op en je bent vaak op jezelf, niet veel vrienden misschien een beste vriend of vriendin maar meer ook niet, ohja en je zit 24/7 in je droomwereldje. Dus ik zie dat ik je niet mag."

Ik weet niet wat ik moet zeggen, maar ik voel mijn bloed koken. Hij werkt nu al op mijn zenuwen, fijn.

"Fout, fout en nog eens fout. Ik ben inderdaad niet rijk, en ja ik ben braaf wat maakt dat nou weer uit, ik kom uit LA  en broeken staan me gewoon niet, ik heb een broertje waarmee ik van alles doe dus ja ik leef wel, ik dwaal vaak af in mijn gedachtes, maar dat is omdat ik niks anders te doen heb en ik kom voor mijzelf op wanneer dat nodig is. Dus nee je ziet niet meteen wie ik ben en je kent me al helemaal niet."

Ik probeer de woede in mij niet naar buiten te laten komen, maar het wordt steeds moeilijker. Gelukkig komt Melanie net op tijd naar ons toe gelopen.

"Ha daar ben je Jayden, dit is Jayda, ze komt hier werken. Jayda dit is Jayden, hij is mijn stiefzoon." Ha dus hij heet Jayden en ik wist wel dat het niet echt zijn moeder is.

"Liefje ga maar naar huis ik red het zelf wel. Je moet de weg naar huis nog zien te vinden." Grapt Melanie. Ik glimlach en bedank haar met een hand, maar zij trekt me meteen in een knuffel.

"Jayden breng je haar naar de bushalte? Dan sluit ik af." Jayden rolt zijn ogen maar pakt zijn jas en loopt naar buiten. Ik kijk verward naar Melanie. "Hij is bijna elke dag ongesteld, heb met hem te doen, let er maar niet op liefje!" grapt Melanie dan nog en ik giechel. Ik loop naar buiten waar Jayden op mij staat te wachten.

We lopen het winkelcentrum door in een vervelende stilte. "Waar woon je?" vraagt Jayden ineens.

"East Harlem" antwoord ik zijn vraag zonder naar hem te kijken. "Dus je neemt de bus, dat duurt een uur?" Ik voel in mijn ooghoeken dat Jayden naar me kijkt, maar ik schenk hem nog steeds geen blik. "Ja." antwoord ik kortaf als ik de bushalte zie. "Ik breng je wel naar huis." komt uit Jaydens mond. Ik zucht diep. "Nee ik pak de bus, bedankt voor het brengen maar ik red mezelf vanaf hier wel." Jayden rolt zijn ogen. "wat jij wil." mompelt hij dan en ik loop door, richting de bushalte. Ik loop zo snel mogelijk, maar word na een paar stappen al geremd, nog voor ik het doorheb val ik voluit op de grond. Ik kijk naar het obstakel dat mij heeft laten vallen en zie dat het een dikke tak is.

Ik probeer op te staan maar het gaat niet, mijn enkel doet pijn. "AUW!!" gil ik uit als ik probeer mijn enkel te bewegen. De tranen lopen inmiddels al over mijn wang heen. "Ik help je wel." Hoor ik Jaydens stem na enkele minuten. Waarom is hij nog hier?

Ik steek mijn hand naar hem uit zodat hij mij omhoog kan trekken, maar in plaats daarvan tilt hij me op en loopt in de richting van de parkeerplaats. "De bushalte is de andere kant op." Jayden zegt niets en na een paar minuten lopen zet hij mij in een auto. Lekker dan, hij brengt me toch naar huis.

Het is een half uurtje rijden met de auto van het winkelcentrum naar mijn huis, dus ik moet een half uur lang met een klootzak in de auto zitten, fijn.

Jayden stapt de auto in en kijkt me even aan. Hij geeft zijn telefoon aan mij zodat ik mijn straatnaam kan intoetsen op de navigatie. Net wanneer ik wil typen begint Jay's telefoon te trillen. Ik schrik even.

Op het scherm staat de naam Trish, zal dat zijn vriendin zijn?

"Uh, je wordt gebeld." Mompel ik. Jayden kijkt me aan en rukt zijn telefoon uit mijn handen.

"Shit" vloekt hij voor hij de telefoon opneemt.

Zal ze het erg vinden dat er een meisje in zijn auto zit? Het laatste waar ik zin in heb is een boze vriendin op mijn dak, ik woon hier pas een halve dag.