Let's Play My Game

🌹👑Κεφάλαιο 58 🌹👑

Κοίταξα στο παράθυρο τις στάλες της βροχής που άρχισαν να κυλάνε αργά. Ο Αλέξης είχε φύγει απο το σπίτι, είπε οτι πρέπει να ξεκουραστώ. Ο πατέρας μου δεν είχε φανεί ακόμα, δεν είχε πάρει ούτε ένα τηλέφωνο. Βγήκα απο τα ζεστά σκεπάσματα και κατέβηκα στο σαλόνι. Πήρα το σταθερό απο την βάση του και έκατσα στον καναπέ. Η κενή ηλεκτρονική φωνή του τηλεφωνητή ακούστηκε απο την άλλη γραμμή. Ο πατέρας μου δεν ήταν στο γραφείο του. Έκατσα στον καναπέ και άνοιξα την τηλεόραση, τα κανάλια έδειχναν έκτακτα Δελτία ειδήσεων, για βόμβα που έσκασε σε μια εφορία.
Δυναμωσα την ένταση της φωνής, την προσοχή μου είχε πάρει η εικόνα. Η αστυνομία έτρεχε στους τραυματισμένους συναδέλφους τους, ενώ τα ασθενοφόρο έσπαγαν τα ηχεία και τα φορεια έπαιρναν αναίσθητους από τον δρόμο. Ευχήθηκα να μην ήταν εκεί ο πατέρας μου. Άκουσα να λένε ότι οι οικογένειες τον τραυματισμένων θα ειδοποιηθούν και είδα την ψυχρή παρουσιάστρια να προχωράει στο επόμενο θέμα με μια ψεύτικη θλίψη χαραγμένη στο πρόσωπο της. Έβρισα από μέσα μου έκλεισα την τηλεόραση και προσπάθησα να μιλήσω ξανά με το πατέρα, αλλά τίποτα.
+
Η ήχος του κινητού μου με τρόμαξε, άνοιξα διάπλατα μάτια μου, με είχε πάρει ο ύπνος στον καναπέ. Σήκωσα το τηλέφωνό μου, ήταν η Άννα.

-Καλημέρα Άννα, ειπα διστακτικά.

-Καλημέρα αγάπη! Την άκουσα από την άλλη γραμμή. Αν και προσπαθούσε να φανεί η κλασική Άννα η φωνή της την πρόδιδε.

-Άννα ο μπαμπάς σου γύρισε σπίτι χτες ? Μπήκα αμέσως στο ψητό. Είχα μια ελπίδα,αφού ο πατέρας της είναι στην ίδια ομάδα με τον δικό μου να έχει κάποιο νέο του.

-Ναι, απλώς θα σε πείραζε να πάμε μια βόλτα σήμερα? Ρωτησε με έναν περίεργο τόνο.

-Άννα τι έχει γίνει? Πρέπει να ξέρω! Φώναξα σκεπτόμενη τα χειρότερα.

-Αναστασία θα έρθω με τον Αλέξη από εκεί και θα σου πούμε. Το τηλέφωνό έκλεισε.

Κάθησα στον καναπέ κοιτώντας το άπειρο, στο μυαλό μου έπαιρναν σάρκα και οστα τα χειρότερα σενάρια. Ξαφνικά το σπίτι και οι σκέψεις μου άρχιζαν να μεγαλώνουν, ένιωθα τόσο μικροσκοπική απέναντι στο άγνωστο που με έτρωγε. Το κουδούνι χτυπησε, ήξερα ότι έξω ήταν η απάντηση. Έτρεξα και άνοιξα.

-Πείτε μου τι έγινε! Φώναξα. Η Άννα και ο Αλέξης δεν έφταιγαν σε κάτι για να δέχονται το ξέσπασμα μου, αλλά ο πατέρας μου είναι ότι πιο σημαντικό έχω στον κόσμο.

-Αναστασία, χτες η ομάδα του, μαζί με αυτόν, έλαβαν ένα τηλέφωνο για βόμβα και έσπευσαν μαζί με την αντιτρομοκρατική . Άρχισε να λέει ψύχραιμα ο Αλέξης, ενώ η Άννα ήταν δίπλα μου. Για πρώτη φορά η φωνή του δεν με ηρεμουσε.

-Αλέξη ,πες μου ότι δεν έπαθε κάτι σοβαρό. Κράτησα το χέρι της Άννας, κρεμιομουν απο τα χείλια του.

-Δεν πρόλαβαν να βρουν εγκαίρως την βόμβα με αποτέλεσμά αυτή να σκάσει και το οστικο κύμα να τους πετάξει άλλους στον απέναντι τοίχο και άλλους εξω απο το παράθυρο.

Έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου. Ο πατέρας μου είναι σε ένα ψυχρό και άδειο δωμάτιο νοσοκομείου και εγώ κάθομαι εδώ χωρίς να ξέρω κάτι. Αυτός ήταν δίπλα μου σε κάθε δύσκολη στιγμή και εγώ τον άφησα μόνο του.

-Θέλω να με πας τώρα, τα λόγια έφευγαν από το στόμα μου χωρίς να σκέφτομαι. Το μυαλό μου είχε σταματήσει και εγώ χαμένη στις μαύρες τρύπες του μυαλού μου άρχισα να πράττω μηχανικά μέχρι να δω ότι ο πατέρας μου είναι καλά.
+
Η πόρτα του Νοσοκομείο άνοιξε μόλις σταθήκαμε μπροστά της, τρέχοντας προς τον διάδρομο που πήγαινε ο Αλέξης και η Άννα μπορούσα να δω και άλλες χειρότερες περιπτώσεις. Μια κοπέλα με μαύρα μαλλιά και ιδιαίτερο ντύσιμο που έβγαινε από ένα δωμάτιο μου τράβηξε την προσοχή γιατι κατάλαβα ότι ήταν η Ελένη.

-Ελένη είναι καλά ο μπαμπάς μου? Της έπιασα τα χέρια. Μόνο τότε κατάλαβα πόσο αγχωμένη ήμουν, ο κρύος ιδρώτας με ελουζε.

-Είναι καλύτερα, κοιμάται τώρα, οι γιατροί είπαν ότι μπορούν να τον δουν οι συγγενείς του. Θες να πας? Με ρώτησε, ο τόνος της φωνής της όπως πάντα ήρεμος, λες και σου πρόσφερε γαλήνη μέσα στο χάος των σκέψεων σου.

Άνοιξα την πόρτα του δωμάτιο. Η Άννα ,ο Αλέξης και η Ελένη έκατσαν εξω. Σε όλη την διαδρομή δεν έδωσα σημασία σε κανέναν, ούτε στο Αλέξη που μου χάιδευε τα πόδι στην προσπάθεια του να με καθησυχάσει. Ο πατέρας μου ήταν ξαπλωμένος στο κρεβάτι. Ένας όρος έσταζε αργά στο χέρι του , ενώ το πόδι του ήταν σε γύψο. Δεν φορούσε τα ρούχα της δουλείας του, ειχαν αντικατασταθεί με μια ρόμπα χειρουργείου . Κάθησα στην καρέκλα που βρισκόταν διπλά στο κρεβάτι. Κοίταξα προσεκτικά τον πατέρα μου. Είχε γρατσουνιές στο πρόσωπο και μικρές πληγές στην παλάμη. Δεν ήξερα τι είχε γίνει, αλλά θα έπαιρνα τις απαντήσεις που έψαχνα σύντομα. Το πρόσωπο του ήταν ήρεμο, δεν ήξερα τι έβλεπε!   Έπιασα το χέρι και το αγκάλιασα με το δικό μου. Λίγα δάκρυα άρχισαν να πέφτουν από τα μάτια μου στο σεντόνι που τον σκέπαζε, ενώ σενάρια τρελά για το τι μπορούσε να πάθει χτες το βράδυ χόρευαν στο μυαλό μου. Και τότε κατάλαβα...
Ο πατέρας μου είναι ότι πιο σημαντικό έχω στον κόσμο...