I can't see you (deel 2)✔ - BTS DUTCH FF

Volgende week (EXTRA - 1)

----- 9,5 maanden later -----

//ALICE POV//

"Ik hoop dat we ze volgende week mee mogen nemen naar huis zoals de dokter zei" zegt Taehyung en kijkt kort mijn kant op voordat hij zijn ogen weer op de weg richt. 

"Ja, dat ligt eraan hoe het nu met ze gaat. Als het morgen weer slechter met ze gaat zal het weer uitgesteld worden" zeg ik en Taehyung stop de auto voor het rode stoplicht. Hij zoekt mijn hand op en pakt hem stevig vast, zijn duim gaat over mijn ring.

"Het is al 2 keer uitgesteld, ik wil ze gewoon bij me hebben. In mijn armen kunnen houden zoals het hoort" We kijken elkaar aan en ik zie wat verdriet in Taehyung's ogen. 

"Het spijt me, maar we moeten blijven hopen. Ik weet zeker dat ze binnen een half jaar bij ons thuis zijn oke?" ik knijp zacht in zijn hand en Taehyung kijkt naar het stoplicht "Het is jou schuld niet Alice, we moeten inderdaad blijven hopen".

Taehyung parkeert even later de auto en we stappen uit. Ik loop naar hem toe en pak zijn hand vast, ik wil naar de ingang van het ziekenhuis lopen maar Taehyung stopt me.

Ik kijk vragend om maar hij drukt zijn lippen op die van mij. "Voor geluk" zegt Taehyung met een lachje en we lopen dan hand in hand het ziekenhuis in. 

We groeten de zusters als we op de afdeling komen waar we moeten zijn. We lopen door de grote glazen schuifdeuren en Taehyung pakt het sleuteltje van onze lokker. 

"Vergeet je ketting niet" zeg ik tegen hem als we onze sieraden afdoen en in de lokker leggen. We mogen op de afdeling waar wij zijn geen metaal of sieraden om of bij ons hebben. 

"Heb je je nagels kort gehouden?" vraagt Taehyung en ik laat mijn handen zien "Jup, tot ze wat groter zijn houd ik ze kort" hij lacht even "Kom, het is lunchtijd voor de tweeling" 

We lopen een stukje verder de gangen door en gaan door een grote klapdeur waar we vrolijk worden begroet door de vaste zuster van deze kamer. "Kijk daar zijn jullie, ik vroeg me al af of jullie nog zouden komen" zegt ze met een grote lach.

"Nee, Taehyung vond de douche vanochtend weer iets te lekker" zeg ik en krijg een por in mijn zij van mijn man. De zuster begint te lachen en gaat verder waar ze mee bezig was.

Taehyung en ik kennen deze zuster goed. Ze heeft ons geholpen vanaf het begin toen het bekend was dat ik zwanger was van een tweeling. 

Taehyung laat mij eerst mijn handen wassen. Eerst handen nat maken, speciale zeep gebruiken en voor 30 seconden goed poetsen, niet je polsen vergeten en dan afspoelen weer met water. 

Op deze afdeling is hygiëne heel belangrijk, als je verkouden bent mag je niet in de buurt komen van de baby's. Ik kijk het kamertje door als ik op Taehyung wacht. Het is niet groot en er mogen ook maar 4 baby's op 1 kamer liggen. 

Als Taehyung klaar is lopen we naar de couveuses waar onze tweeling in liggen. Ik kijk naar de monitoren die er boven hangen en lach opgelucht, ze zien er allebei stabiel uit.

Taehyung en ik hebben nu ongeveer 1,5 maand geleden een tweeling gekregen, maar dan ook bijna 1,5 maand te vroeg. Het was al voorspeld dat ik vroeg zou bevallen maar zó vroeg had niemand verwacht.

We hebben een jongen en een meisje gekregen, Daesu en Haneul. Taehyung heeft al krukjes voor ons gepakt en hij gaat bij Haneul zitten. "Alice?" ik schrik op uit gedachten en ga bij Daesu zitten. Taehyung en ik zitten nu met onze ruggen tegen elkaar aan.

Ik kijk naar het kleine jongetje in de couveuse wat rustig ligt te slapen. Hij ligt op zijn buikje en is nog ontzettend klein en kwetsbaar.

'Ik hoop dat ze snel sterker worden en dat we ze mee kunnen nemen naar huis, maar ik ben zo bang dat het weer de slechte kant op gaat.'