Black And Poisonous Touch L. T.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ xv.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ xv.

"Νομίζω απέκτησα μια καινούργια φίλη. Θα σε πάρω τηλέφωνο όταν γυρίσω σπίτι να σ' τα πω όλα.

-Chloe"

Αποστολή. Η Ellie θα τρελαινόταν απ' τη χαρά της μόλις έπαιρνε αυτό το μήνυμα. Απ' την αρχή της χρονιάς την πίεζε να βγαίνει, να γνωρίζει κόσμο και η μόνη απάντηση που έπαιρνε απ' την Chloe είχε να κάνει με το πως ο Louis -ή μάλλον η απουσία του- την κρατούσε πίσω. Τώρα πια η απουσία του, ίσως επειδή ήταν ολοκληρωτική, της είχε δώσει μια τεράστια ώθηση που θα φαινόταν σιγά σιγά. Ήταν εξάλλου μόνο η αρχή.

Είχαν περάσει κάποιες ώρες που ήταν στα μαγαζιά και τα δύο κορίτσια δεν είχαν σταματήσει να μιλάνε όχι μόνο για το ποιο κερί μύριζε πιο ωραία ή ποια φωτάκια θα έκαναν την καλύτερη ατμόσφαιρα αλλά και για τη σχολή τους, για τις εμπειρίες τους μέχρι τότε. Οι πυκνές κόκκινες μπούκλες της Agnes χοροπηδούσαν κάθε φορά που κινούταν και τα τεράστια πράσινα μάτια της φώτιζαν όταν συμφωνούσε με την Chloe. Είχαν περισσότερα κοινά απ' όσα φαντάζονταν και οι δύο στην αρχή.

«Σε παρακαλώ, έλα να κάτσουμε. Πρέπει να αφήσω κάπου τις σακούλες έστω για λίγο και να κοιτάξω αν έχω ακόμη πόδια.» αστειεύτηκε η Chloe όταν ώρες αργότερα βγήκαν από ένα ακόμη μαγαζί.

«Κι εγώ πραγματικά χρειάζομαι ένα καφέ.» συμπλήρωσε η Agnes κι έκατσαν στην πιο κοντινή καφετέρια που βρήκαν με υπαίθριες σόμπες και κουβέρτες έξω ώστε να μπορεί η Chloe να 'συνεχίσει να παθαίνει καρκίνο δέκα λεπτά τη φορά' κατά την καινούργια της φίλη, η οποία όμως δεν παραπονέθηκε ούτε στο ελάχιστο.

«Σ' ευχαριστώ που κάθεσαι μαζί μου έξω. Ο οποιοδήποτε άλλος θα μου έλεγε να κρατηθώ και να κάτσουμε μέσα.»

«Δεν κρυώνω πολύ. Άσε που είναι λίγο σαν ταινία αυτό, δε νομίζεις?» χαμογέλασε η Agnes όσο κοιτούσε τον κατάλογο.

Λίγα λεπτά αργότερα οι καφέδες τους ήταν στο τραπέζι και η Chloe εξηγούσε στην Agnes την κατάσταση με τον Louis σε μια προσπάθεια να δικαιολογήσει την ίσως επιθετική συμπεριφορά της όταν είχαν πρωτογνωριστεί στην αρχή του εξαμήνου, μόλις τρεις μήνες πριν. Ίσως ήταν πολύ νωρίς για να μοιραστεί κάτι τέτοιο με μια πρακτικά άγνωστη κοπέλα, αλλά ένιωθε πως μπορούσε να την εμπιστευτεί. Επιπλέον ήθελε τόσο πολύ να μοιραστεί αυτή την ιστορία με κάποιον που δεν την είχε ζήσει.

«Οπότε ναι... Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ καθόλου. Τη μία μέρα είναι ο κολλητός μου, την άλλη υποθέτω πως μου την πέφτει κι εγώ κάθομαι σαν το ζώο με τα εσώρουχα και την επομένη με φιλάει και περιμένει εγώ να είμαι εντάξει μ' αυτό και να συνεχίσουμε 'κι όπου μας πάει' λέει... Και κάπως έτσι πέρασα τα Χριστούγεννα. Εσύ?» το ύφος της άλλαξε σε κλάσματα δευτερολέπτου. Έδιωξε τις σκέψεις του Louis απ' το κεφάλι της και τις αντικατέστησε από πραγματική έγνοια για το άτομο που είχε απέναντί της. Άναψε το τσιγάρο της, ήπιε λίγο απ' τον καφέ της και περίμενε την απάντηση της κοπέλας, ευχαριστημένη με το πόσο καλή είχε γίνει σε λίγες μόνο μέρες στο να τον ξεχνάει κατά βούληση.