Because of you..

Jayda

"Stel jezelf maar even voor, dan leren je klasgenoten je beter kennen en dan doen we zo een kennismakingsrondje zodat jij ze ook beter leert kennen." De leraar schuift zijn stoel naar achter zodat ik erin plaats kan nemen. Zelf gaat hij ergens anders in het lokaal zitten.

Ik haat het om in de spotlight te staan. Ik zucht diep en begin dan maar met praten.

"Hi, ik ben Jayda parks. Ik ben 18 jaar." Ik stop met praten. Jason staat op en komt naast me staan. "Goed, we gaan je even leren hoe je jezelf voorstelt." Zegt hij tenslotte.

Bedenkelijk kijkt hij de klas in, alsof hij iemand zoekt. "Ah daar ben je. Michelle, wijs jij mevrouw Parks even hoe zij zichzelf voorstelt in deze klas?" Een meisje met dezelfde huidskleur als ik staat op. Ze loopt heel soepel naar voren en heeft een brede glimlach op haar gezicht.

Ze heeft prachtig haar, het zijn zwarte krullen tot haar schouder. Ze draagt een jeans die haar geweldig staat en daarop een witte off shoulder blouse. Ze komt naast mij staan en begint dan te praten.

"Hi, ik heet Michelle Joanne Latoya Bemmington. Ik ben 20 jaar. Ik zit in mijn tweede leerjaar en ik studeer drama met filosofie. Ik woon met mijn moeder en broertje van 18. In mijn vrije tijd ben ik aan het werk in een kleding winkel of ik ontwerp kleding. Ik doe ook dans en als ik echt niets te doen heb ga ik fitnessen. Ik heb gekozen voor filosofie omdat ik hou van redeneren en ik kan er oneindig lang mee doorgaan. Ik kijk er naar uit om jullie te leren kennen." Ze straalt een en al zelfvertrouwen uit en ze eindigt dan ook met een nonchalante knipoog.

Jason begint te klappen en de rest van de klas volgt zijn voorbeeld. "Okay zo kan je je dus voorstellen Jayda, dus probeer het maar nog een keer. En dankje Michelle, ga maar weer zitten." Michelle gaat weer op haar plek zitten en Jason neemt weer plaats op een stoel tussen de leerlingen.

"Hi, ik ben Jaydalien Parks, maar Jayda is makkelijker. Ik ben 18 jaar. Ik woonde in Los Angeles, maar sinds gister woon ik in East Harlem met mijn broertje. Ik studeer Drama met muziek en filosofie. In mijn vrije tijd doe ik niet veel.. Ik heb gekozen voor filosofie omdat ik het leuk vind om dingen een reden te geven." zodra ik klaar ben met praten begint Jason te klappen en alweer neemt de klas zijn voorbeeld.

"Goed zijn er nog vragen voor Jayda?" Niemand steekt zijn hand op, gelukkig. "Zeker weten?" Vraagt Jason nog een keer. En dan steekt Michelle haar hand op. "Ja, Michelle ga je gang." Ik denk dat ze een van de goeie leerlingen is in deze les, want Jason wordt helemaal vrolijk van haar.

"Woon je alleen met je broertje?" vraagt Michelle. Ik wist dat deze vraag zou komen. "Ja." antwoord ik kort. "Hoe oud is je broertje dan?" gaat Michelle verder. "16." antwoord ik weer. "Waar zijn je ouders?" vraagt iemand anders in het lokaal. "Ben ik verplicht antwoord te geven meneer Maxwell?" vraag ik dan. Jason schudt zijn hoofd. "Ik denk dat dit wel genoeg is voor vandaag. Laten we beginnen met de les." Gelukkig maar. Ik probeer op te staan, maar Jason die nu naast me staat houdt me tegen.

"Vandaag draait het om jou mevrouw parks." Ik kijk Jason geschrokken aan. Hij begint te lachen. "Oke, we gaan het hebben over nieuwe leerlingen. Iedereen is hier nieuw geweest. Schrijf de problemen op die je als nieuweling hebt op een school, werk, in een stad of dorp, in een land, noem maar op." Jason overhandigt mij een goud schriftje. "Hier ga je veel in schrijven mevrouw Parks, welkom op Juilliard."

De rest van het lesuur ging snel voorbij. Aan het einde van de les wacht ik tot het lokaal leeg is zodat ik geen moeite heb om naar buiten te lopen. Die krukken zijn echt een belemmering, ik kan niets met die rotdingen. Als de klas eindelijk leeg is pak ik mijn spullen en probeer ik op te staan. "Dus mevrouw Parks, waar zijn je ouders?" Mijn hart staat even stil en ik krijg het benauwd. Waarom vraagt hij me dit?

Jason komt voor me staan. Ik ontwijk oogcontact en doe alsof ik nog meer dingen in mijn tas stop. Ik geef geen reactie. "Ik weet dat je me hebt gehoord, Parks." Jason zet zijn vinger onder mijn kin en tilt het zachtjes op. Ik zit nog steeds in de stoel, want dat opstaan dat lukt niet. Ik kijk hem recht in zijn ogen aan en dan zie ik iets dat me veel te bekend voorkomt. Hij heeft dezelfde grijze ogen als Jayden. Dezelfde doordringende ogen. Alleen stralen dezen geen duister uit, maar licht, vreugd. Ik kom ook altijd de juiste mensen tegen he op de eerste dag.

Jason gaat met zijn duim langs mijn wang en ik merk nu pas op dat ik huil. Ik haat dit. "Ik ben niet alleen leraar filosofie op de universiteit Jayda. Ik ben ook vertrouwenspersoon. Je kan alles bij me kwijt oké?" Ik knik. Jason trekt me uit de stoel en overhandigt me de krukken en mijn tas.

"Je hebt een vrij uur nu, ik zou zeggen zoek Michelle en Ariyaelie even op, dat zijn leuke meisjes." Ik glimlach en geef hem een knikje als bedankje.

Ik loop richting de gang op zoek naar mijn kluisje. Ik heb nummer 116 en ik sta nu bij 90, zucht zo lang lopen.

Ik loop de hoek om en kom dan eindelijk aan bij mijn kluisje. En alsof ik nooit van hem afkom staat Jayden twee kluisjes verderop te praten met Nelly. Ik maak rustig mijn kluisje open, pak de boeken die ik nodig heb voor het laatste uur en gooi dan mijn tas erin. Natuurlijk ben ik zo onhandig dat mijn boeken op de grond vallen wanneer ik mijn kluisje wil dicht maken. Ik zucht luid en sla mijn kluisje hard dicht. Ik haat deze dag, eerst begint meneer Westfield of Jason of whoever he is over mijn ouders en laat me huilen, nee weet je wat ik haat New York.

"Zo iemand is boos?" De hoge stem van Nelly onderbreekt mijn boze gedachtes over New York en irriteert me alleen maar meer. Ik negeer haar opmerking en gooi mijn krukken op de grond zodat ik mijn boeken kan pakken. Vervolgens pak ik mijn krukken op en loop weg. Nelly komt voor me staan.

"Jayda ik denk niet dat je weet hoe het werkt en omdat je nieuw bent leg ik het je wel even uit." Ik zucht diep en blijf stil staan.