AŞKIN DİLİNDE

CHAPTER 1

“...Sonra ,başımın çaresine bakmak zorunda kalıyorum.Aslında yakınmamın sebebi güneşi görmek istemeyişim,hayata geri dönmekten korkmam..."

İki dakika da bir saate bakmaktan kolum yorulmuştu.Adımlarını daha hızlı atamazdım.Bacaklarımın arkası çoktan ağrımaya başlamıştı. Üstelik omzumda ki çanta da yürümeme büyük bir engel oluşturuyordu.Daha sık yürüyüşe çıkmalı, Minerwa ya daha az ugramalı ve bütün bunları yaparken daha sık saate bakmalıydım.Ablam çıldırmış olmalıydı.Elim ne zaman telefona gitse gözüm cevapsız aramalara kayıyordu.Ablamın kızgın yüzü istemeden gözümde canlanıyordu.Bu defa sınırlarımı biraz zorlamıştım.Eve gidince işitecegim azarları ve bunlara vereceğim tepkileri tartıyordum.Tartışma anında çok çetin olabilirdim ama Buse nin benim için yaptıklarından sonra daha çok lafları yutan taraf olmayı seçmiştim. Aslına bakarsanız kendime pek laf söyletmeyi seven bir insan degildim .Azar işitme yaşım çoktan geçmişti.Bu yüzden ablamla aramızda sessiz kurallar oluşmuştu.Kendi şartlarımızla yaşıyorduk.Nadir problemimiz zaaflarımdı sanırım. Aynı şey bugün içinde geçerliydi.Buraya taşınalı üç ay olmuştu. Buseyle bu küçük yere erkenden taşınarak en azından arkadaş edinebileceğimizi düşünmüştük.Aslında bu işte daha çok busenin parmağı vardı.Pek sosyal biri olmadığımı göz önünde bulundurursak; bu yerde okula gidebilmek için önce birkaç kişi tanımam gerektiğini düşünmüştü.Konuyu bana açtığında ise kaşlarımı catarak kabul etmiştim ki bu benim en zor kararlarımdan biri olmuştu.O şehirde annemle babamın anıları vardı...Ve ben herseyimle birlikte onları da orada bırakmıştım.Buse, buraya alışmam için elinden gelen herşeyi yapmıştı.Onun da benimle aynı durumda olmasına rağmen benim için cabaladıgını düşünmek acıtıyordu ama doğruyu sölemek gerekirse beni burada tutan yine zaafım yani kitaplar olmuştu. Minerwa yeni evimize pek uzak değildi.Üstelik küçük hediyelik eşyaları ve dinlendirici müzikleriyle benim icin bir çeşit yuva olmuştu.Bu şehirde kendimi bir tek burada huzurlu hissediyordum.Ve kafamıı kitapların arasına gömüp kendimi ve bu lanet şehri unutmak için iyi bir sebebim vardı.Yarın okul başlıyordu.Her gün gördüğüm insanlara mutluymusum gibi yapmak yetmezmiş gibi birde okuldaki “yeni kız" olacaktım. İsin kötüsü kendimi fazla unutmuş olmamdı.Zamanın nasıl geçtiğini anlamamıştım.Ve ancak Taner abi artık kapatmaları gerektiğini söylediginde saati görmüstüm.Tabi Buse den gelen cevapsız aramaları da... Aksam saat on bucukta deliler gibi kosmamın sebebi de buydu iste.Artık bacaklarımda ki agrıyı hissetmiyordum bile.Tek bildiğim bu geçici uyusuklugun ileride ödetecegiydi.Küçük bir şehirdi.Geceleri hayatın durdugu bir sehir.Bu yüzden pek kalabalık yoktu.Ama ben her nasılsa etrafta ki tek tük insana çarpmayı becerebiliyordum. Sonunda bizim sokağa yaklastıgımda derin bir nefes almıştım.Sokak lambaları etrafa loş bir ışık yayıyordu.Çevredeki çoğu evin lambası sönmüştü.Buraya ilk geldiğimizde bu sessizliği garipsemistim. Ama sanırım simdi bunun için müteşşekkir olmuştum.Ben böyle bi koşup bi saate bakarken kimse penceresinden bakıp saat on birde deli gibi koşan kızın nereye gittiğini merak etmeyecekti. Gerçi bu sessizlik biraz ürkütücü olmaya başlamıştı.Yanımdan hızla gecen kediyi görünce çığlık atmamak için kendimi zor tutmustum. Ve gölgeler de sürekli uzuyormuş gibi görünüyordu.İçimden sadece Buseye odaklanmam gerektigini söylüyordum.Tam o anda sesleri duydum. Çıkardıkları seslerden en az üç-dört kişi olduklarını anlamıstim. Gırtlaktan gelen pes sesleriyle kahkaha atıyorlardı.Karanlıkta yüzlerini iyi secemiyordum.Yanlarından geçmeye çalışırken tereddüt etmiştim. Ellerindeki şişeleri gördüğümde ise orayı hemen terk etmek için hızlanmaya-artık nasıl mümkün olacaksa- başladım. Ama ne yazık ki yeterince hızlı degildim.Ayakta olan beni fark etmişti. “Şuraya bakın lan.Eğlence bizi buldu." dedi ağzını yayarak.