Angelic Touch

Κεφάλαιο 21

Βγήκαμε κανά δυο φορές για καφέ. Όλα καλά. Ένιωθα όμως ότι όλες αυτές τις μέρες ήθελε κάτι να μου πει. Δεν πήγαινα σπίτι του πλέον, δεν ξέρω γιατί. Πάντα μου έλεγε ότι είχε δουλειά και ύστερα χανόταν. Τι συνέβαινε; Ήταν μεν γλυκός μαζί μου αλλά κάπως απόμακρος, δεν ξέρω πως αλλιώς να το εξηγήσω. Έτσι μια μέρα αποφάσισα να πάω σπίτι του.

Είχε κρύο. Είχα τυλιχτεί με το μπουφάν. Έφτασα και χτύπησα και την πόρτα και το κουδούνι. Όταν με είδε ξαφνιάστηκε.

"Ίφη;" ρώτησε με μια απορία στο βλέμμα.

"Να περάσω;" έκανε στην άκρη και μπήκα μέσα.

Είχε ζέστη και έτσι έβγαλα το μπουφάν. Έκατσα αναπαυτικά στον καναπέ. Έκατσε και εκείνος απέναντι μου. Η ερώτηση είχε σχηματιστεί ήδη στα χείλη του.

"Ηρθα γιατί θέλω να μιλήσουμε" ήμουν αποφασισμένη.

Μπορεί να μην ήμουν σίγουρη αλλά θα το έλεγα. Πόσο δύσκολο να είναι;

"Ακούω" ξεροκατάπιε.

"Εδώ και κάποιες μέρες φέρεσαι παράξενα, δεν ξέρω τι φταίει απλά θέλω να μου πεις. Μπορεί να είναι η ιδέα μου".

"Μετά το Πανεπιστήμιο μου ζήτησαν να πάω στην Αμερική για ένα μεταπτυχιακό" κατέβασε το κεφάλι.

Είχα μείνει να τον κοιτάω. Νόμισα ότι σταμάτησα να αναπνέω.

"Δεν θα πας έτσι;" είχα μια ελπίδα.

"Δεν ξέρω. Ίσως βρω μια καλή δουλειά και μείνω εκεί".

"Άρα θα πας".

"Δεν ξέρω, μπορεί, μάλλον αλλά τίποτα δεν είναι σίγουρο" άμα σηκωνόμουν θα έπεφτα κάτω, ήταν το μόνο σίγουρο.

"Και πότε μπορεί να φύγεις;".

"Η χρονιά τελειώνει, δεν χρωστάω μαθήματα άρα μέχρι τα τέλη Ιουνίου το πολύ θα έχω φύγει μάλλον".

"Μάλιστα. Και εγώ;" κατάφερα επιτέλους να πω.

Προσπάθησα να συγκρατήσω τα δάκρυα μου.

"Μπορείς να έρθεις μαζί μου αν θες".

"Κωστή, δεν μπορώ να αφήσω το Πανεπιστήμιο και το ξέρεις" γέλασα ειρωνικά.

"Οι σχέσεις εξ αποστάσεως δεν λειτουργούν".

"Άσ'το, κατάλαβα" σηκώθηκα, πήρα τα πράγματα μου και έφτασα μέχρι την πόρτα.

Είχε σηκωθεί και εκείνος όρθιος. Γύρισα να τον κοιτάξω. Δεν άντεξα. Πέταξα το μπουφάν κάτω και έτρεξα να τον αγκαλιάσω. Τα δάκρυα έτρεχαν.