Κοιτάμε λίγο την πόρτα σαν τα χαζα.
"Είναι τόσο παράξενο!"πετάγομαι και χαλάω την ησυχία μεταξύ μας"Γιατί να κάνουν τόσες πολλές λεπτομέριες σε μια πόρτα εξόριστων!"εκφράζω την απορία μου.
"Πραγματικά δεν έχω ιδέα...Ο μόνος που θα μπορούσε να το απαντήσει αυτό είναι ο Λουσιφερ!"μου απαντάει ο Ζακ.
Κατσουφιαζω λίγο στο άκουσμα του ονόματος του.Αλλά τώρα ξέρω ότι ζει..Και ότι θα μπορούμε να μιλάμε τώρα!
Αυτό είναι πρόοδος μέσα σε τόσα χρόνια απελπισιας μου.
Πρέπει να το γιορτάσω!Και αν ο Λουσιφερ θέλει να μου πει κάτι...να έρθει να με βρει!
Πετάγομαι πάνω εκεί στο άκυρο κοιτώντας το κενό.
Τα γκριζομπλε μάτια του Ζακ πρώτα πέφτουν σε μένα και μετά ψάχνουν να δουν τι κοιτάω.
Σηκώνεται όρθιος και φέρνει το κεφάλι του κοντά στο δικό μου και κοιτάει προς την κατεύθυνση που κοιτάω και εγώ..Αφού καταλαβαίνει ότι δεν κοιτάω κάτι συγκεκριμένο μπαίνει μπροστά μου.
"Όλα καλά Κόρα?"λέει μπερδεμένος..
Ας μην ξεχνάμε ότι έχω και ψυχολογικά.
"Ναι...Πρέπει να το γιορτάσω..!"λέω αποφασιστικά και προχωράω προς μια κατεύθυνση χωρίς να ξέρω που πάω.
"Τι πρέπει να γιορτασεις?Εγώ μπορώ να έρθω?"Έχει μείνει εκεί που τον άφησα και με κοιτάει.
"Έλα!Πρέπει να το γιορτάσουμε!"τρέχω κατά πάνω του τον αρπάζω από το χέρι και τον σέρνω όπου πάω.
"Τι ακριβως γιορτάζουμε?"λέει μπερδεμένος και αγχωμένος.
"Το ότι επιτέλους ξέρουμε αν ο Λουσιφερ ζει!Και τι κάνει και τα λοιπά...κατάλαβες!"λέω χαρούμενη.
"Ε σχετικά με αυτό..."σταματάει απότομα και μου κόβει την φορα"Εγώ ήδη ήξερα για τον Λουσιφερ.." γυριζω να τον κοιταξω με γουρλωμένα μάτια.
"Τι?"καταφέρνω να πω"και ποτέ σκοπευες να μου το πεις?"ο κόσμος γύρω μου έχει σταματήσει και νιώθω ότι δεν πατάω πουθενά πια.
"Καθε φορά που δοκίμαζα να στο πω έβαζες τα κλάματα μόλις άκουγες το όνομα του...οπότε σταμάτησα να το προσπαθώ.."έχει ένα τρομαγμένο υφος"Αλλά ξέρεις ότι δεν μπορώ να σου κρύψω τίποτα...οπότε τώρα που ήρθε η ωρα που δεν βάζεις τα κλάματα μόλις ακούσεις το όνομα του στο λέω"
