Yaptığım kahvenin son yudumlarımı da içtikten sonra, ayağa kalkıp bardağı mutfak tezgâhına bıraktım. Dün ki yorgunluğumu bu sabah gidermiş gibiydim.
O gece ikimizde sessizdik beni eve bıraktığında. Diyecek bir şey bulamıyordum. Çünkü ne desem boş geliyordu. Sanırım ona alışmak zorundaydım. Öyle ya da böyle peşimi bırakmayacağı kesindi. Ben de herkes gibi karşıma çıkanlara ayak uydurmalıydım. Kim bilir belki de doğru olan buydu.
Tamam. Beni kaçırmış olduğunu asla unutamıyordum. Ama bu derece büyük güç ve yetkiye sahip bir adam, beni yeniden kaçıramaz mıydı? Kaçırırdı ve o bunu yapmak yerine beni serbest bırakmıştı. Orası bilinmez ama belki de vicdanı el vermemişti.
"Ne düşünüyorsun öyle?"
Teyzemin dalgın sesiyle arkamı döndüm ve gülümsedim. Enerjik hissediyordum, çünkü uykumu iyi almıştım.
"Hiç bir şey."
Dedim omuz silkerken. Kafasını sallayıp, çayını yudumladığında kaşlarımı çattım. Tabii ya benden sakladığı o şeyi öğrenecektim. Dün tamamen aklımdan uçup gitmişti.
"İyi misin?" dedim onu yoklar gibi. Cevabı bildiğim şeyleri sormak hoşuma giderdi. Kesinlikle farklı zevk anlayışlarım vardı. Bu konuda kime çektiğimi bilmiyordum.
"İyiyim iyiyim. Yarın okul açılıyor biliyorsun değil mi?"
Elimi başıma götürüp ademcik elmamı ovalarken, başımı robot gibi sallamaya başladım. Bu sıralar fazla dalgın olmam başıma bela açıyordu.
"Evet, maalesef." dedim imayla. Üzüldüğümü anlarsa belki de vazgeçerdi. Yani bir umut.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GÖLGENİN IŞIĞI (Askıya Alındı)
Teen Fiction"İyi değilsin." dedim soğuk bir tavırla düşüncelerimi dışa vururken. "Biliyorum." Verdiği kısa cevabı es geçtim ve gökyüzündeki karanlıkta kaybettirdim bakışlarımı. "İyi biri olmak istemem." dediğinde kaşlarımı çatıp ona baktım. Ara sıra esen rüzgar...
