Because of you..

Jayda

"Weet je zeker dat ik niet met je mee moet?" Michelle klinkt bezorgd. Ik glimlach. "Ik weet honderd procent zeker dat Jay jou daar niet wil hebben. Jason zet me af en ik ga Jay zoeken." Stel ik haar gerust. We staan nog steeds bij de voordeur.

"Ik snap niet waarom jij Jay gaat zoeken." Ze benadrukt het woord jij. "Ik blijk de enige te zijn die hem rustig maakt. En ik ben ook de enige die niet weet wat er is dat hem zo boos maakt, if I can't judge him he can't hate me." Leg ik uit. Michelle zucht. "Okay maar houd me op de hoogte!" Ik knik en geef Michelle een knuffel. "Tot later!" Roep ik en ik loop naar Jason die bij de deur op me staat te wachten.

Michelle woont ver van alle drukte af, dat maakt dus dat de rit een dikke anderhalf uur duurde. "Dat je dit voor hem doet, je kent hem niet eens." Jason zakt de radio een beetje.

"Dat is toch niets raars, alle vrienden beginnen als onbekende." Zeg ik. Jason glimlacht. "Mooi gezegd." Ik glimlach terug.

"Jayda, ik weet dat je het niet breed hebt, je zal het vast zwaar hebben.." begint Jason na een korte stilte. "Het is niet zwaar, Cameron en ik redden ons prima." Wanneer ik dat heb gezegd verraad ik te veel.

"Woon je alleen met hem?" Ik knik. "Heb je geen familie die voor je kan zorgen?" Jason klinkt bezorgd. Ik knik. "Waarom wonen jullie dan alleen met.." ik zet mijn hand voor zijn mond. "Jason, niet te diep graven alsjeblieft." Jason knikt.

"Hoe lang is dit al zo?" Ik zucht diep. "Drie jaar." Fluister ik.

"Je was 15?" Ik knik weer. "Hoe heb je dat volgehouden, ik bedoel hebben ze je niet in een pleeggezin gegooid?" Zie ik er zo zwak uit? Ik glimlach om mijn gedachte.

"Waarom lach je?" Vraagt Jason. "Ik moet er wel echt hulpeloos uitzien. Iedereen vraagt maar of ik niet in een pleeggezin heb gezeten." Jason kijkt me aan met zorg in zijn ogen. Als hij mijn glimlach ziet zet hij zelf ook een op. Waarom maakt hij zich zo een zorgen. Hij kent me niet eens.

Na het gesprek viel het stil. Jason heeft de radio weer luid gezet en ik zong af en toe mee met wat liedjes.

"Prachtige stem!" Complimenteert Jason mij. "Dankje!" Zeg ik en ik zing weer verder.

Eindelijk komen we aan bij het huis van Mason en Lorenzo. "Dankjewel!" Zeg ik tegen Jason en ik geef hem een snelle knuffel voor ik de auto uitstap. Ik loop naar de deur, hij is open.

Als ik in het huis ben begin ik Jayden te zoeken. Ik kijk eerst in de gang. Naast wat zoenende koppels en kotsende meisjes met vriendinnen die hun haar en tas vasthouden zie ik niemand die ik ken. Ik loop verder naar de woonkamer. Als ik in de richting van de bank kijk zie ik het groepje van Jay al zitten. Ze staren me allemaal aan.

"Hey." Begroet ik ze. Nelly glimlacht breed, Mason ook, Jay kijkt me vragend aan en Lorenzo en Trish kijken bezorgd. Wauw die zijn blij me te zien. "Heb ik een kikker in mn haar ofzo?" Vraag ik als niemand wat zegt. Nelly begint overdreven te lachen. Ugh.

"Je bent zooo grappig" ze geeft me een speels duwtje. Ik kijk haar raar aan, zal ik wat zeggen of laat ik haar gaan? "Is je been weer gemaakt meid?" Vraagt ze dan. Gemaakt? Hoe is zij een leerling van Juilliard?

"Owh wat ben je weer grappig Nelly." Ik rol mijn ogen. "Jayda kan je meekomen?" Jay staat op en zonder op mijn antwoord te wachten trekt hij me mee de gang op.

"Woow rustig aan hyena, ik kan zelf lopen." Grap ik. Jay kijkt me serieus aan. "Heb ik wat verkeerds gezegd?" Daar komt mijn verlegenheid weer naar boven, mijn stem is amper te horen.

"Wat doe je hier?" Vraagt Jayden. Ik kijk hem verward aan. "Nou??" Vraagt hij ongeduldig. "Je ging ineens weg Jayden ik kwam alleen kijken hoe het met je gaat." Leg ik hem uit.

"Dat moet je dus niet doen." Sist hij. Geschrokken doe ik een stap naar achter. "Okay, dan niet. Maar ik ben hier toch eenmaal en ik kan niet lopen naar Michelle dus sorry je zit vast aan me." Jay rolt zijn ogen. "Wat is de echte reden dat je hier bent Jayda." Jay doet een stap naar mij toe en ik weer een stap naar achter en nog een, tot ik word gestopt door de muur achter me.

"Dat heb ik je net verteld." Ik slik luid. "Je liegt Jayda." Kan hij stoppen om mijn naam steeds te zeggen achter elke zin. Jay staat nu recht voor me, met maar een paar centimeter ruimte tussen onze gezichten.

"Ik was bezorgd okay. Het ene moment sla je onophoudelijk je vuisten kapot tegen de muur en kan niemand je stoppen en het andere moment loop je verward weg zonder iets te zeggen." Alsof dat een teken was voor hem duwt hij zijn lippen tegen de mijne. Stomverbaasd blijf ik staan. Wat is dit!

Ik sluit mijn ogen en zoen hem terug. Ik wil dit niet, maar mijn lichaam is verlamd. Ik kan niets anders doen. Mijn hoofd zegt nee maar het lijkt niet meer dezelfde taal te spreken als mijn lichaam. Zijn lippen zijn zacht.

Nu kruipt hij ook nog je hoofd in.

Ik wil de stem in mijn hoofd weer negeren maar ze heeft gelijk. Als ik door blijf gaan gaat hij in mijn hoofd zitten en dat willen we niet. Ik voel mijn lichaam weer en duw Jay meteen van me af. Ik hijg van de kus.

"Waarom deed je dat?" Vraag ik hem. Hij kijkt verward. "Ik.." hij stopt met praten. "Je wat, Jayden?" Hij lijkt te zoeken naar woorden. Ik bekijk zijn houding, alles straalt verwarring uit. Mijn blik valt op zijn handen. Nog steeds opgezwollen en open, ik zie gedroogde bloedsporen over zijn hele hand.

"Kom mee." Ik trek hem mee voor hij wat kan zeggen.