Harry Potter _ Wat als... ik er al altijd bij was?

Hoe het allemaal begon

Hey, ik ben Lune en ik ben 13 jaar. En mijn achternaam is... nou ja... weet ik eigenlijk niet. Het is nogal, ingewikkeld. In ieder geval, ik ga vandaag jullie meepakken in mijn levensverhaal. We keren terug, naar een regenachtige dag, in maart 2018. Ik was op stap met mijn mama, we waren in een winkeltje. Ik herinner me nog heel goed, dat het een klein, nieuw winkeltje was. Ook was het heel antiek. Er hing een mooie, antieke klok met Romeinse cijfers die je hoorde tikken. Tik, tik, tik klonk het. In het winkeltje, verkochten ze juwelen, armbandjes en ook speciale muntjes. Klinkt misschien raar die laatste, maar ik vond ze wel nog mooi. Je had er zelf met een regenboogeenhoorn op, het was echt schattig. Ik pakte een haarrekker uit mijn zwarte jaszak en deed mijn halflange, donkerblonde haren in een staart. Ik spande mijn staart nog wat aan totdat ik opeens iets hoorde vallen. Vast een centje of zoiets, dacht ik. Ik draaide me om en zag een man het muntje oprapen. Ik zag zijn gezicht nog niet. Ik zag alleen maar zijn natte, donkergrijze regenjas. Hij stond langzaam op en keek naar mij. Wacht even, dacht ik bij mezelf. Die blonde haren, dat gezicht, die ogen. Ik herken hem van ergens. Ik weet het zeker. Oh mijn god. Dat is Tom Felton! Tom Felton, of misschien wat meer gekend als Draco Malfidus. Ik ben echt een enorme fan van hem. Maar in plaats van te flippen en uit het dak te gaan, bleef ik toch gewoon met mijn lichtbruine botjes gewoon op de grond staan. Maar echt waar, je moest mijn gezicht zien, wedden dat ik nog nooit zo'n brede lach had. Ik kwam helemaal rood, vanaf dat hij in het engels iets zei aan mij. 'Je liet dit vallen.', zei hij in het engels tegen mij en knipoogde er nog eens bij. Tom legde het muntje in mijn handen en ik stond echt versteend, geloof me. Ik keek naar het bronzen muntje van ongeveer een grote van een muntje van 1 cent. 'Uhh.', zei ik. 'D... dit is v... volgens m...mij niet mijn muntje.', antwoordde ik stotterend in het engels tegen hem. Maar hij liep gewoon weg en knikte nog eens naar mij. Daar stond ik dan met dat muntje in mijn hand. Ik keek er met een raar gezicht naar en ik slenterde naar de kassa waar een oude vrouw met gekrulde grijze haren stond en zei:' Excuseer, mevrouw, zou dit van jouw winkeltje zijn?' De mevrouw haalde haar schouders op en schudde haar hoofd. 'Ik heb dit nog nooit eerder gezien.', zei ze tegen mij. Ik wist echt niet wat ik er zou mee moeten doen dus stak het in mijn zak. Mijn mama kwam al gauw aangelopen en vroeg aan mij met een lach op haar gezicht:'Gaan we dan weer terugkeren naar huis?' Ik knikte en we wandelden naar de piepende deur van het winkeltje en stapten daarna in de donkerblauwe auto van mijn mama. In de auto zat ik maar heel de tijd te zeggen in mezelf:' Ik heb dus net Tom Felton ontmoet, geen foto of handtekening gevraagd en die gaf me gewoon een muntje dat ik nog nooit heb gezien en blijkt van mij te zijn. Wat gebeurt er eigenlijk?' We kwamen na een paar minuutjes weer terug thuis en ik liep direct naar mijn kamer en ik haastte ma zo hard dat ik bijna van de houten trap viel. Ik deed mijn lichtgroene kamerdeur open en klapte het weer dicht. Ik zette me in mijn rode zitzak en bekeek het muntje. Ik zag dat er allemaal letters en cijfers opstonden, maar ze waren veel te klein en het muntje was niet echt zo nieuw waardoor ik het niet kon lezen. Ik draaide het muntje om en zag dat er in het midden 3 cijfers stonden. Ik bekeek het muntje goed, maar mijn handen trilden veel te hard en ik kon er dus niets van lezen. Ik spurtte naar mijn bureau omdat ik zo nieuwsgierig was en liet het muntje op mijn bureau vallen. Maar als je een muntje ergens op laat vallen, gaat hij meestal beginnen draaien. Dat gebeurde dus ook bij mij. Ik wreef even in mijn ogen en deed ze dan weer open. Ik staarde met grote ogen daar het muntje, want er stonden geen kleine lettertjes meer op, maar er stond het cijfer 9 3/4 op. Oké, even samengevat, ik kom opeens Tom Felton tegen, hij gaf me een muntje die ik nog nooit eerder had gezien en liep daarna weg. En nu komt plots het cijfer van het platform om de trein naar Zweinstein te gaan daarop. Ik viel bijna flauw. Ik besloot om het muntje te verstoppen en deed het in een houten doosje en legde dat tussen mijn kleren in de kleerkast en verborg het wat tussen mijn badjas enzovoort. Ik wankelde naar beneden en kwam in de eetkamer, waar mijn mama net het avondeten op de tafel aan het zetten was. Ik keek naar buiten en zag de regen op het gras vallen. Ik zuchtte en zette me aan tafel zonder een woord te zeggen en staarde voor me uit. Mijn mama zette een kan water op tafel waardoor ik weer wakker schoot. 'Moe?', vroeg mijn mama aan mij. Ik knikte ja, maar ik was eigenlijk totaal niet moe, ik was gewoon verward. Er dwaalden allemaal vragen in mijn hoofd rond.

Ik zei tegen mijn mama dat ik te moe was dus dat ik wat brood en water ging meedoen naar mijn slaapkamer en dan vlug ging gaan slapen. Ze maakte een broodje voor me en een goot wat water in mijn blauw bekertje. Mijn mama zei dat ik boven mocht gaan eten, dus pakte ik mijn eten en drinken en ging de trappen terug op. Ik zette het eten en drinken op mijn hagelwitte bureau en plofte op mijn bureaustoel neer. Ik zei luidop tegen mezelf:'Wat gebeurt er? Waarom gebeurt het bij mij?' Plots gloeide er een enorm licht en ging het muntje gewoon door mijn kast heen en vloog naar mij. Het muntje zweefde voor mijn hoofd en veranderde in een balpen en vloog naar een kladblaadje die nog op mijn bureau lag. De balpen begon zomaar te schrijven. Ik keek wat de balpen had geschreven en op het blaadje stond er in koeien van letters het volgende: Wil je antwoorden, juffrouw? Ik zei met een lachend en nieuwsgierig gezicht:'Ja, ik wil antwoorden.' De balpen begon weer te schrijven en schreef 'Je bent een glitch in de toverwereld, juffrouw.'