THEM & I

Κεφάλαιο 1ο

Πως πέρασαν τόσο γρήγορα τα χρόνια; Πότε πρόλαβα και έφτασα Λύκειο; Λύκειο; Ο Χριστός και η Παναγία. Πως θα πάω Λύκειο; Ακόμα χρησιμοποιώ για επαλήθευση το κουμπιουτεράξι για απλές πράξεις πρόσθεση και πολλαπλασιασμού. Σαν χθες έπαιζα Stardoll και Fireboy and Watergirl. Το δεύτερο ίσως το παίζω ακόμη.

Τόσες πολλές ριζικές αλλαγές. Το λύκειο είναι 3 χρόνια που θα οδηγήσουν στην ενηλικίωση. Τρια χρόνια προετοιμασίας, τα οποία σαν να μην έφταναν οι ορμονολογικές αλλαγές, περιλαμβάνει και την διαδικασία των πανελληνίων. Φροντιστήρια, άγχος, διαγωνίσματα, κρίσεις, απογοητεύσεις, επιτυχίες, χαρές, λύπες.
Μεγαλώνω... μεγαλώνω και δεν μαρεσει.
Δεν διαφωνώ, το να μεγαλώνεις έχει θετικά και αρνητικά.
Στα θετικά συμπεριλαμβάνονται, τα ταξίδια μέσω των οποίων θα γνωρίσω τόσο όμορφα μέρη και ανθρώπους, τόσες διαφορετικές κουλτούρες, θα δοκιμάσω διαφορετικές κουζίνες. Θέλω να πετάξω με αερόστατο πάνω από την Καππαδοκία , θέλω να ανέβω στο Πύργο του Άιφελ, θέλω να δω τις πυραμίδες, θέλω νιώσω τα χρώματα του Βορείου Σέλας, θέλω να πάω στο στούντιο της Warner Bros, θέλω να πάω στην Disneyland, θέλω να πάω στη Γενεύη στο πειραματικό κέντρο ερευνών CERN, θέλω να δω τους καταρράκτες του Νιαγάρα....
Θέλω να δω τόσα πολλά, ποσό μεγάλος είναι ο κόσμος και ποσό μικροί εμείς οι άνθρωποι;
Εμπειρίες, τόσες πολλές εμπειρίες για να ζήσω. Τόσα πολλά μικρά και μεγάλα πράγματα που θα με γεμήσουν με χαρά. Γεγονότα που θα με κάνουν να νοσταλγώ και να συλλογίζομαι για ώρες.
Τόσα βιβλία που θέλω να διαβάσω, τόσα τραγούδια που θέλω να ακούσω και είδη να ανακαλύψω.
Τόσες πτυχές του εαυτού μου που ακόμα είναι κρυμμένες και έτοιμες να εκδηλωθούν.
Ίσως ερωτευτώ, ίσως παντρευτώ, ίσως κάνω και παιδιά. Ίσως καταξιωθώ σε κάποιο τομέα, και γίνω δημόσια πασίγνωστη προσωπικότητα;
Αν κερδίσω το τζόκερ;
Το μέλλον κρύβει τόσες λαχταριστές εμπειριες που ανυπομονώ να ζήσω.

Ε και;
Τι να τα κάνω όλα αυτά, αν οι άνθρωποι που αγαπώ και νοιάζομαι φεύγουν;
Ποσό αξίζει μια χαρά όταν η λύπη είναι πανίσχυρη;
Τι να το κάνω το χρώμα της ζωής αν η λύπη μου μαυρίζει την καρδιά;
Πως μπορώ να ζήσω την στιγμή αν ο φόβος είναι μονίμως στην σκέψη μου;
Ίσως παραείμαι απαισιόδοξη, ίσως πάλι η ζωή να είναι τόσο ανούσια και άδικη;
Ίσως η απαισιοδοξία να είναι η αισιοδοξία που υπακούει στην λογική.
Ίσως απλά να χρειάζομαι ψυχολόγο.

Μπορεί τελικά το λύκειο να είναι τα καλύτερα μου χρόνια και ίσως αν απλά επιτρέψω να επέλθει η ακολουθία των ημερών, των εβδομάδων και των μηνών , μπορεί να φτάσω 80 χωρίς να το καταλάβω.

Η αλήθεια είναι πως δεν θα το έπαιρνα τόσο κατάκαρδα αν η κολλητή μου ερχόταν μαζί μου και δεν την έστελναν σε άλλο Λύκειο λόγω της απόστασης. Είμαστε φίλες από το δημοτικό. Ακόμα θυμάμαι την ημέρα που μπήκα στην πρώτη τάξη γεμάτη με τόσο άγχος για το αν θα με συμπαθήσουν οι συμμαθητές μου και αν θα βρω άδειο θρανίο για να κάτσω, που σκόνταψα σε μια τσάντα και έπεσα. Μεσα στο γέλιο των συμμαθητών και των δακρύων που είχαν αρχίσει να στρατεύονται στις άκρες τον ματιών μου, η Ευή που τότε δεν γνώριζε ακόμη φώναξε τι γελάτε; Σας φαίνετε τόσο αστείο και γελάτε; Και όλοι με μιας σταμάτησαν. Όταν σηκώθηκα προσανατολίστηκα προς το μέρος της όπου με κοίταζε κάνοντας μου νόημα να κάτσω δίπλα της.

Εύη: - Γεια με λένε Εύη; Ωραία στέκα! Πως σε λένε;

Αυτή ήταν η μέρα έναρξης μιας μακροχρόνιας φιλίας, που φυσικά τότε δεν γνωρίζαμε.

Ποτέ πρόλαβε και πέρασε το καλοκαίρι; Αύριο ξεκινάνε... τα βασανιστήρια της ζωής μου. Εντάξει ίσως να τα δραματοποιώ λίγο τα γεγονότα αλλά φαντάζομαι τον εαυτό μου σε ένα τελείως κενό χώρο χωρίς να έχω κάποιον να με περιμένει εκεί. Πριν λίγο μίλαγα με την Εύη, προσπαθούσαμε να καθησυχάσουμε η μια την άλλη. Τουλάχιστον αυτή έχει την ξαδέρφη της, θα έχει παρέα, ενώ εγώ... Ξέρεις κάτι... θα τα καταφέρω, πως κάνω έτσι. Πόσο δυσκολο παιζει να είναι; Εδω πήγε η Θεοπούλα σε νυχτερινό! Το πολύ πολύ να χωθώ σε καμία παρέα κοριτσιών από το Γυμνάσιο ή στις τουαλέτες.. μπα καλύτερα στις τουαλέτες διότι οι μόνες που έμειναν από το Γυμνάσιο είναι κάτι γιγάντιες εγωιστικές σαλαμάνδρες, οι οποίες από μπροστά σου σε καλοπιάνουν με κομπλιμέντα και από πίσω σε θάβουν. Άνετα, αν ανεβαινες στο ego τους και θα πηδούσες στο IQ τους αυτόματα οι πιθανότητες επιβίωσης θα μηδένιζαν. Αστο τεράστιο ύψος δεν ζεις με τίποτα χοριανή!-

Τελικά το αποφάσισα. Δεν χρειάζομαι κανέναν, μια χαρά μπορώ να τα βγάλω και πέρα μόνη μου, σιγά μην πέσω τόσο χαμηλά. Έξαλλου είναι κοινή γνώση πως god gives the toughest battles to his strongest soldiers.

Σαν κουρασμένος στρατιώτης λοιπόν κοιμήθηκα, αναμένοντας την αυριανή μάχη.

----------------------☆☆☆☆----------------------