Angelic Touch

Κεφάλαιο 23

Άλλη μια δύσκολη μέρα ξημέρωσε. Για άλλη μια φορά σε αυτό το σκληρό στρώμα να μην μπορώ να κουνηθώ. Μόνο το κεφάλι μου. Τα μάτια μου γυρίζουν γύρω γύρω κοιτώντας για μια ακόμα φορά το άδειο δωμάτιο.

Το ρολόι στον τοίχο δείχνει εννιά. Πολύ πρωί. Είχα πιαστεί αλλά ποιος νοιάζεται. Κάθομαι στην ίδια στάση μία μέρα. Ήμουν όμως αρκετά κουρασμένη για να ασχοληθώ και με αυτό. Έκλεισα πάλι τα μάτια μου για να κοιμηθώ αφού δεν είχα κάτι καλύτερο να κάνω.

"Πάλι εδώ;" άκουσα μια φωνή από δίπλα μου.

Άνοιξα τα μάτια μου και γύρισα δεξιά. Μια κυρία ήταν ξαπλωμένη. Κάτι μου θυμίζει το πρόσωπο της και τα κουρασμένα χαρακτηριστικά του.

"Δεν με θυμάσαι ε;" σούφρωσα τα φρύδια μου.

Μα που στο καλό την ήξερα; Μου ήρθε στο μυαλό η προηγούμενη φορά που είχα βρεθεί στο νοσοκομείο. Θυμήθηκα. Ήταν εκείνη η γλυκιά κυρία.

"Ναι, σας θυμάμαι" είπα με βραχνή φωνή και χαμογέλασα.

Την λένε Πηνελόπη. Τέλειο όνομα.

"Γύρισε ο νεαρός;" πως θυμόταν την ιστορία μου;

"Ναι αλλά θα φύγει πάλι, για πάντα μάλλον" στη σκέψη αυτή έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να κρατήσω τα δάκρυα. "Θα φύγει για να κάνει ένα μεταπτυχιακό και δεν θα ξαναγυρίσει" έσφιξα τα μάτια μου πιο πολύ.

"Και εσύ; Γιατί δεν πας μαζί του;".

"Γιατί έχω τη ζωή μου εδώ, δεν μπορώ να αφήσω το Πανεπιστήμιο".

"Αυτός δεν είναι ζωή σου;".

"Είναι αλλά αφού είμαι και για αυτόν γιατί δεν μένει;".

"Είσαι;" μου χαμογέλασε αχνά σαν να ήξερε τι γινόταν.

"Ναι, μάλλον,δεν ξέρω".

Έλα τώρα Ίφη. Είμαι που είμαι δεν θα με κάνει αυτή η γυναίκα να νιώσω χειρότερα. Βέβαια αν ήμουν δεν θα με άφηνε να αναρρωτιέμαι και αφού με αγαπάει, όπως λέει, γιατί να φύγει;

Αν και μου πρότεινε να πάω. Γαμώτο δεν ξέρω. Είναι όλα τόσο μπερδεμένα. Για όλους έχει οριστεί το ζεύγος μας. Ισως να μην ήταν αυτός αν και θα έδινα τα πάντα για να περάσω μια ζωή μαζί του.

Θα υπάρξουν καλύτεροι έτσι; Θα μπορέσω να τον ξεχάσω; Φυσικά και μπορώ δηλαδή τι είχε; Αυτό το υπέροχο χαμόγελο; Και; Δεν θα κλάψω, όλα θα φτιάξουν. Ήταν απλά ένας έρωτας που πέρασε, πρέπει να περάσει.

"Την προηγούμενη φορά μου είπατε ότι όλοι γυρίζουν άρα θα γυρίσει" είπα με τον τόνο της φωνής μου κάπως ανεβασμένο.

"Ναι, όλοι γυρίζουν. Το θέμα είναι πότε. Θα κάτσεις μια ζωή να τον περιμένεις; Προχώρα. Ήρθε, έφυγε. Έτσι είναι η ζωή. Κάποιοι φεύγουν, κάποιοι μένουν, κάποιοι έρχονται. Εσύ αποφασίζεις ποιους θα κρατήσεις και ποιους θα κυνηγήσεις".

"Μα δεν θέλω να φύγω από 'δω ούτε να τον χάσω".

"Επέλεξε. Ή μένεις ή φεύγεις" γύρισε πλευρό μάλλον για να κοιμηθεί.

Ευχαριστώ πολύ, με βοήθησες. Σκατά γαμώτο, σκατά. Αλλά όχι δεν θα κάτσω να χαλαστώ. Με αγαπάει και το ξέρω, στο κάτω κάτω υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα στη ζωή. Δεν θα έμπαινα για κανένα λόγο μπροστά στα σχέδια του που του χτίζουν το μέλλον και ούτε θα άφηνα τα δικά μου. Θα φύγει. Θα τον ξεχάσω. Θα με ξεχάσει. Θα τελειώσει όλο αυτό. Μετά, πάμε για άλλα. Όλα γίνονται για κάποιο λόγο, για να βγει κάτι καλό στο τέλος. Και αν ξαναγυρίσει; Τι θα γίνει τότε; Θα τα αφήσω όλα και θα γυρίσω πίσω σε αυτόν; Ίσως να μην τον θέλω μέχρι τότε. Τουλάχιστον ελπίζω.

Οι μέρες περνούσαν βασανιστικά αργά στο νοσοκομείο. Ευτυχώς μπορούσα να κουνήσω τα χέρια και τα πόδια μου. Μόνο η μέση μου πόναγε αρκετά. Και πέρασε η μία βδομάδα και επιτέλους θα έβγαινα.

Είχαν έρθει τα κορίτσια να με πάρουν. Ο Κωστής είχε να τακτοποιήσει κάποιες τελευταίες εκκρεμότητες για το ταξίδι του. Έφευγε σε μία βδομάδα. Τόσο μικρό χρονικό διάστημα. Ακόμα δεν μπορώ να το συνειδητοποιήσω.

Πως γίνεται να φεύγει; Γιατί να φύγει; Όλα ένα τεράστιο γιατί.

Προσπαθώ να είμαι ήρεμη και να μην το σκέφτομαι αλλά ξετρυπώνει από το μυαλό μου σχεδόν συνέχεια.

Πως γίνεται να ξεχάσεις έναν άνθρωπο που έχετε περάσει τόσα μαζί; Που σου έλεγε σ'αγαπώ; Που του έχεις πει σ'αγαπώ; Πως πείτε μου πως; Απλά δεν μπορώ.

Νομίζω πως θα τον περιμένω για πάντα. Και το για πάντα είναι πολύς καιρός. Αλλά επίσης και μεγάλη κουβέντα.

Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι; Το ξέρω ότι μπορώ. Μία βδομάδα και τέλος. Μία βδομάδα για να περάσω μαζί του και μετά Κωστής τέλος. Μία γαμημένη βδομάδα.

Θα την κάνω όμως την καλύτερη βδομάδα της ζωής μου. Για να με θυμάται. Να θυμάται μια Ιφη που είχε κάποτε και να χαμογελάει αχνά. Αυτό θέλω. Απλά να με θυμάται και να μην με ξεχάσει όσα χρόνια και αν περάσουν. Εγώ δεν πρόκειται. Το υπόσχομαι.