Violetta'dan;
Akşam bir türlü uyuyamamıştım. Yeni okul için öyle heyecanlıyım ki! Bir an önce herhangi bir derse girmeliydim! Yoksa hiçbir şekilde heyecanımdan kurtulamayacağım ve daha da delireceğim!
Yatakta oturur pozisyona geçip, resim çantama uzandım. Her şeyim içindeydi.
Dün alışveriş yapmıştım. Eksik olan hiçbir şeyim de kalmamıştı. Okula gitmek dışında.
Acaba ilk günüm nasıl olacaktı? Herhalde çok kötü olmazdı. En azından diğer okullarımdaki gibi olmasın da! Yoksa 'zavallı' sözlerine katlanamam. O, lanet arkadaşlarım yüzünden başıma gelmeyen kalmamıştı. İyi ki hayatım tamamen değişti. Böyle olmasaydı, kurtulabileceğimi hiç mi hiç sanmıyorum. Onlarla birlikte, yıllarca yaşamak... Hem de durup dururken hayatıma karışıyorlardı! Neyse, sakin olmalıyım. Birkaç saat sonra yeni okuluma gideceğim. Bunu düşünmeliyim.
Yeni arkadaşlarım nasıllardır acaba? Belki onlar iyi biridirler? En azından eskiler kadar değillerdir. Hayatımla dalga geçen insanlar olmasınlar da...
♣♣♣
Cebimden -büyük bir eziyetle- telefonumu çıkardım. Ne diye bu kadar zorlanıyordum ki?! Çırpı gibi bacaklarım var ve zorlanıyorum! Pantolonlarım bile bol gelirken böyle olması ilginç. Camila'nın aradığını düşündüğüm için de acele etmiyordum. Daha fazla beklediği de olmuştu. Dakikalarca telefonumu cebimden çıkartmakla uğraşmışlığım vardır. Çantamda da bulamıyorum, her ne kadar az eşyam olsa da. Elimde taşımaksa ayrı bir iş. Böylesi daha iyi.
Telefonu kulağıma dayayıp, "Ne oldu Kızılötesi?" dedim. Ona bu lakabı takmıştım. Bayağı da beğenmişti. Ona sadece ben bu şekilde sesleniyorum. Rahatlattığı için de bu lakabı takmış olabilirim. Hoş, rahatlatacak bir yanı yok ama neyse.
"Neredesin?"
Etrafa göz gezdirip, "Okula geldim sayılır. Sen neredesin?" dedim. Etrafa neden baktığım konusunda da hiçbir fikrim yok. Burada yaşayıp, etrafa göz gezdirmek de tam benlik doğrusu!
"Okuldayım. Hatta dersliğe girdim."
Gözlerim şaşkınlıkla açılmıştı. Ne ara okula gitti de dersliğe girdi?!
"Okulda mı yattın kızım?! Ne ara gittin okula?" diyerek, şaşkınlığımı belli ettim.
Şu an gözlerini devirdiğini hissedebiliyordum. "Senin gibi uyuşuk değilim ben! Hadi hadi! Sıkıntıdan patlayacağım! Ayrıca bana bir yerden müzik defteri bul! Almayı unutmuşum da..."
Onun şapşallığına gülerken, önümdeki kırtasiye gözüme ilişti. Defteri almayabilirdim de. Camila özel olmasaydı, almazdım da zaten.
"Neyse sonra görüşürüz. Kırtasiye buldum. Müzik defterini alacağım."
Bir şey söylemesine izin vermeden, telefonu suratına kapattım. Alışık bu durumlara. Defterini alacağım için de sorun yapmaz.
♣♣♣
Camila'nın defterini alıp, okula gittim. Minicik bir defter için dakikalarca beklemiştim! Sonrada paramı almayıp, beni delirttiler. Her zaman böyle saçma sapan şeyler geliyordu başıma. Sanki lanetli gibiydim. Kara bulutlar üstüme yapışmış, beni yok etmek için uğraşıyorlar gibiydi. Ah, ne diyorum ben?! Onca yaşadıklarımdan sonra, sırf bu yüzden mi sinirleniyordum? Çok aptalım.
Nihayet okula gelebildiğimde, hemen Camila'nın dersliğine gittim. Dün okulu gezdiğim için, nerede olduğunu biliyordum.
Dersliğe adımımı attığım anda, Camila'nın boğucu sarılmasıyla karşılaştım. Nefes almamı istemiyor gibi bir hali vardı.
