Merhaba arkadaşlar. Bu ilk kitabım değil. Ama ne bileyim içimde farklı bir istek var. Herhalde hikayemin tutmasını çoook ama çooook istiyorum. Aslında yayınlamaktan biraz korktum. Çünkü gerçekten eğer tutmazsa ciddi bir bunalıma girmeyi planlıyorum.
Bol nutella yiyip şeker komasına girmeye,
(En son bunalım aşaması)Duvarları izleyip boş boş kahkahalar atmaya başlayabilirim mesela. :))
Fazla mı deliyim acaba?!?
Neden olmasın herkesin içinde sakladığı bir deli vardır mutlaka.
Tamam Tamam sustum.
Siz en iyisi hikayemi okuyun. :))
Ahh niye yapıyordu bunu! Gittikçe işi zorlaştırıyordu.
- Tamam şimdi ben arkama bakmadan gideceğim ve aynısını sende yapacaksın anlaştık mı?
Pek anlaşmışa benzemiyorduk. İkimizde ayrılmamaya ant içmiş gibiydik sanki....
Göz göze havaalanının o rahatsız oturaklarında gözlerimizle konuşuyorduk.
- Gitme! Ne olur!
- Ama gitmem gerek...
- Beni bırakma!
...... Ve sonra uzun sessizlik.........
Gözler susmuş, tırnaklarım ağızıma çoktan yayılmıştı. Sanki niye her üzüntümde, sıkıntımda tırnaklarıma yumuluyordum. Biliyordum ki beni çok çok ezik gösteriyordu. Ve uçak saati giderek yaklaştığında artık bende tırnak denen şey kalmamıştı.
Bir an önce vedalaşmalıydık.
- Tamam artık benim gitmem gerek.
- ..............
- Beni duyuyormusun?
- Beni unutmayacağına söz ver.
- Sen manyak mısın biz ölene kadar ayrılmaz bir ikili olacağız...
