Angelic Touch

Kεφάλαιο 24

Ήρθαν και με πήραν. Τώρα είχα και Π. Πονούσαν όλα μου τα κόκαλα. Φοβόμουν τις σκάλες. Άμα έπεφτα πάλι δεν θα το άντεχα. Όλο αυτό ήταν σκέτη ταλαιπωρία.

Πήγαινα με αργά και σταθερά βήματα. Ίσως να έφτανα αύριο σπίτι αλλά δεν με πείραζε.

Μπήκαμε σε ένα ταξί και πήραμε το δρόμο για το σπίτι. Ντάξει, δεν πονούσα πολύ και μπορούσα να περπατήσω κάπως απλά όχι πολλές κινήσεις. Η πλάτη μου πονούσε κυρίως.

Και οι μέρες πέρασαν έτσι,τόσο βασανιστικά. Τον Κωστή δεν τον έβλεπα σχεδόν καθόλου, είχε τόσες πολλές δουλειές να τακτοποιήσει. Μέτραγα τις μέρες.

Πιστεύω ότι θα ήταν το χειρότερό μου καλοκαίρι. Προσπαθούσα να μην το σκέφτομαι αλλά ήταν πολύ δύσκολο. Και όσοι λένε ότι δεν είναι κάνουν μεγάλο λάθος. Ίσως να μην έχουν περάσει ό,τι περνάω εγώ.

Ξέρετε πόσο δύσκολο είναι να ξεχάσεις; Να ξεχάσεις ό,τι έχει γινεί μεταξύ ενός ατόμου που ήθελες από την πρώτη στιγμή που τον είδες και έχετε κάνει τόσα μαζί; Έχετε περάσει τόσα μαζί; Για μερικούς μπορεί να είναι εύκολο να ξεχάσεις αλλά εγώ δεν μπορώ, λυπάμαι. Δεν μπορώ να το κάνω γαμώτο. Το θέλω αλλά δεν γίνεται. Είναι αναμνήσεις που τις χρειάζεται κάθε άνθρωπος στη ζωή του. Όταν είσαι μόνος σε ένα ήσυχο μέρος έχεις ανάγκη να σκεφτείς και να αφήσεις τα καυτά δάκρυα να φύγουν από τα μάτια σου σε όλες αυτές τις σκέψεις. Να τα αναπωλήσεις. Μπορεί μερικές να θες να τις ξεχάσεις και να προχωρήσεις. Στο κάτω κάτω τίποτα δεν τελείωσε. Αλλά και πάλι βαθιά μέσα σου το ξέρεις ότι δεν θες.

Μία μέρα έμεινε και μετά όλα τέλος. Όλα θα γίνουν τόσο σκατά το πιστεύω. Ίσως να άλλαζε γνώμη έστω και τελευταία στιγμή. Έτσι κι αλλιώς η ελπίδα πεθαίνει τελευταία.

Αφού ήταν η τελευταία μέρα αποφάσισα να πάω να τον δω. Περπατούσα χωρίς Π πλέον.

Μετά από ώρα έφτασα. Χτύπησα την πόρτα. Άνοιξε ξαφνιασμένος. Έκανε χώρο για να περάσω και με βοήθησε να κάτσω.

"Πως από δω;" με ρώτησε και έκατσε στον καναπέ απέναντι μου.

"Είπα να έρθω να σε δω" κατάπια "Τελικά θα φύγεις ε;".

"Ναι" είπε και με πλησίασε.

Έκατσε δίπλα μου. Είχα κατεβασμένο το κεφάλι. Μου το σήκωσε με τα χέρια του.

"Έιι τι έπαθες;" προσπάθησα να μην κλάψω όταν τα μάτια μου συνάντησαν τα δικά του.

"Δεν θέλω να φύγεις" είπα και τα δάκρυα έβγαιναν ασταμάτητα και με λυγμούς.