She Came Back

Hoofdstuk 17: Slaappillen en een albino yeti

Uiteindelijk breken we de kus en we kijken elkaar aan. Opeens moet ik gapen en draai me hoofd weg. "Sorry je bent niet saai of zo hoor ik ben gewoon... Ja..." Zeg ik een beetje ongemakkelijk. "Moe?" Maakt Felice af en kijk haar weer aan, "Nou ja... Niet echt ongelooflijk moe..." Zeg ik weer en Felice kijkt me droog aan. "Je conditie is achteruitgegaan van je tijd in het ziekenhuis. Je raakt sneller vermoeid. Ik had nog op de dag van toen je weg mocht gezegd dat je rustig aan moest doen maar je begon gelijk met alle voorbereidingen voor deze reis." Zegt Felice. Ik heb geen zin om er verder in te gaan dus verander daarom gewoon maar het onderwerp. "Het zal... Ik wil morgen naar Firjen reizen," Zeg ik dan. "Daar ligt het tweede ingrediënt." Ze kijkt mij strak aan.

"Maar eerst slapen-" Ik word gefrustreerd en kap haar af. "Jeetje ik zeg toch niet voor niets morgen?!"

Niet veel later komen Maan en Diana alweer terug van hun jacht. Ze zien er blij uit. Volgende keer ga ik gewoon mee in plaats van één van hun twee, want steeds als ik en Felice alleen zijn gebeuren er altijd veel te chaotische dingen. Niet normaal.

Nu zitten we allemaal rond het kampvuur ons avondeten te eten. De rest is allemaal gezellig aan het praten maar ik blijf merendeels stil. Dan loop ik naar mijn tent, pak een flesje bier en loop terug naar het kampvuur. Volgens mij hadden ze niet eens door dat ik even weg was totdat ik het flesje bier open maakte en het sissende geluid van de bier te horen was. Iedereen gaapt mij en ik frons. "Ik deel niets." Zeg ik koppig en begin te drinken.

Als ik het flesje leeg heb gedronken voel ik mij vreemd genoeg opeens erg moe worden en besluit maar gewoon om naar mijn tent te gaan slapen.

Ik word wakker en ik kan je zeggen, ik heb nog nooit zo goed geslapen. Hoe dat komt? Ik heb geen idee. Ik ga rechtop zitten en krijg het best koud. Ik zie hoe ik kippenvel op mijn armen krijg en frons. Ik ben niet meer in Malino, het ruikt hier namelijk ook anders. Ik sla de dekens van me af, sta op en stamp de tent uit. Het eerste wat ik zie is sneeuw. Ben ik al in Firjen? Maar hoe dan?

Diana komt op mij aflopen en ik kijk haar geïrriteerd en verward tegelijk aan. "Ik wilde net kijken of je al wakker was." Zegt ze. "Nou dan ben je mooi te laat! Hoe ben ik hier gekomen?! Wat is er gebeurd?!" Roep ik en Diana zucht. "Felice heeft slaappillen tot poeder gestampt en in je bier gedaan." Zegt ze kalm en ze pakt mijn hand, trekt er zacht aan en gebaard om terug de tent in te gaan om daar verder te praten.

"Waarom zou ze dat in vredesnaam doen?!" Zeg ik boos, niet op Diana gericht, maar gewoon omdat de frustratie eruit moet. "Ze maakte zich nog een beetje zorgen om je omdat ze vindt dat je veel te intensief bezig was al ben je net uit het ziekenhuis vandaan. Daarom heeft ze de pillen erin gedaan zodat je volgens haar dan nog tenminste wel een goede nachtrust krijgt." Legt Diana uit, en zij ziet er ook niet al te blij uit.

"Dat geeft haar nog niet het recht om zoiets te doen!" Zeg ik en Diana knikt, "Ik snap je helemaal, ik en Maan wisten er ook niks van tot vanochtend toen je maar niet wakker wilde worden, dus toen hebben we je hiernaartoe meegenomen en Felice heeft alles uitgelegd."

Ik ben blij dat ze me begrijpt. "Zitten die slaappillen in al mijn bier?" Vraag ik en Diana knikt. "Eigenlijk mocht ik je dit niet vertellen van haar maar dit moet je gewoon weten." Ik glimlach kort en raap al mijn flessen bier bij elkaar en gooi ze buiten leeg.

"Waar is ze nu?" Vraag ik en Diana kijkt me aan, "Brandhout aan het verzamelen met Maan." Zegt ze en ik begin naar het naaldbomenbos te lopen op mijn blote voeten en t-shirt. Diana volgt mij en heeft volgens mij door dat ze mij op dit moment niet kan overtuigen om iets warms aan te trekken.

Als ik Felice zie raap ik wat sneeuw van de grond, maak ik een sneeuwbal en gooi die naar haar toe. Raak. Recht in haar gezicht. "Die heb je godverdomme verdient!" Vloek ik.

Ze gilt en haalt snel de sneeuw van haar gezicht. Ze kijkt Diana kwaad aan, "Je hebt het hem verteld?!" Roept ze en Diana knikt vastberaden. "Ik ben niet graag een oplichter, en al helemaal niet voor mijn broer! Hij had het recht om het te weten!" Roept ze terug. Ik glimlach kort want ik ben blij dat ze het voor me opneemt.

Diana en ik willen weer terug lopen naar het kamp maar na een tijdje wandelen struikel ik plotseling over iets heen en val in de sneeuw. Ik begin te trillen van de kou en we kijken waarover ik gestruikeld ben. Ik frons en zie dat het wel een silhouet van een persoon lijkt, bedekt met een laag sneeuw. Diana veegt de sneeuw er vanaf en mijn ogen worden groot wanneer ik zie wie er hier voor ons ligt.

Het is Joris, de vorige koning van Firjen en Ljord.