She Came Back

Hoofdstuk 18: Felice's nieuwe proefkonijn

"Klopt zijn hart nog?" Vraag ik nieuwsgierig en Diana legt haar hand op zijn borst. Ze zucht, "Ja." Zegt ze. Ik zucht ook, als hij al dood zou zijn dan hoefden we niks te doen, maar nu moeten wij de keuze nemen of we hem hier laten liggen en sterven of dat wij hem mee moeten nemen en zijn leven moeten redden. Diana en ik kijken elkaar even aan. We knikken en ik pak Joris bij zijn enkels vast en zij bij zijn armen. Zo sleuren we hem naar ons kamp. We dachten volgens mij precies hetzelfde: we nemen hem mee, binden hem vast en laten Felice hem oplappen. Als hij ons daarna niet bevalt dumpen we hem gewoon ergens in een ravijn of zoiets.

Eenmaal daar aangekomen laten we hem op een snel klaargemaakt bed vallen en kijken we elkaar aan, "Nu moeten we dan toch Felice erbij halen..." Mompelt Diana en ik zucht geïrriteerd. "Dat ga jij maar lekker doen." Zeg ik maar Diana gaat in protest. "Echt niet! Jij gooide die sneeuwbal dus je zoekt het zelf ook dan maar lekker uit!" Zegt ze en we kijken elkaar strak aan. "Steen-papier-schaar?" Vraag ik. "Steen-papier-schaar." Bevestigd ze.

"Ik haat jou." Zeg ik nog terwijl ik de tent uitloop. Zij had steen, ik had schaar. En nu moet ik dus Felice vragen om te helpen met ons nieuwe probleemgeval Joris.

"Bart luister, het probleem is gewoon dat..." En Felice begint een hele preek te houden over hoe ze vind dat het gaat tussen ons twee, ze zich gewoon zorgen maakt over mij, de familieband van mij en Diana wilt versterken, ze bang is dat we allen uit elkaar gaan tijdens deze reis, dat iemand het misschien niet zou kunnen halen op deze missie, over hoe ik volgens haar niet op de juiste manier mijn emoties uitdruk en weet ik veel wat ze allemaal probeert te vertellen. "Ik kwam hier dus om te vragen of je iemand voor ons wilde helpen maar bij nader inzien: laat maar, volgens mij is hij nu al wel dood." Zeg ik droog en ze kijkt even verward. "Wat?! Waarom zeg je dat dan niet meteen! Bart ik zweer het je als diegene nu gestorven is dan hebben we een groot probleem!" Roept ze hysterisch en ik begrijp er niks van. Oh oké dus dit alles is opeens mijn fout?

Wanneer ik Diana weer zie zet ik de meest sarcastische lach op mijn gezicht en zeg: "Vandaag heeft onze dominee weer een fantastische preek gegeven van wel vijf uur lang tijdens de kerkdienst en ik ben vergeven van al mijn zonden!" Diana moet lachen.

"Hoe zou hij die enorme wond in zijn been hebben gekregen?" Vraagt Felice terwijl ze Joris inspecteerd. Hij is nog niet bijgekomen en op dit moment zitten we met z'n allen krap op elkaar in de tent van Maan en ik. Diana kijkt Felice aan en ze haalt haar schouders op, "Zo hebben we hem gewoon gevonden..." Zegt ze en Felice knikt. "Hij zal als hij bijgekomen is tijdelijk op krukken moeten lopen." Zegt Felice en draait zich dan naar Maan en mij toe. "Zouden jullie wat hout willen verzamelen zodat ik die dan kan maken? In de tussentijd verzorg ik zijn been." Maan en ik knikken en we lopen de tent uit, op zoek naar hout. Ik heb net ook maar mijn laarzen weer aangetrokken, een jas, sjaal en handschoenen aangetrokken want het is echt hartstikke koud hier in Firjen.

"Heb je het uitgepraat nou uitgepraat met Felice?" Vraagt Maan voorzichtig en ik trek een moeilijk gezicht. "Soort van, het is moeilijk in te schatten..." Zeg ik en Maan knikt, "Waarschijnlijk heeft Diana je al verteld dat wij ook niet al te blij waren toen we te horen kregen wat Felice heeft geflikt, maar je moet je wel beseffen dat ze goede bedoelingen had..." Zegt hij en ik frons. "Maar alsnog." Zeg ik koppig en kijk naar de hoeveelheid takken die we verzamelt hebben. "Ik denk dat dit wel genoeg is, laten we teruggaan..."

Ik zit op de grond in onze tent met een nog bewusteloze Joris vlak naast me. De krukken liggen naast zijn bed op de grond en ik zit voor het avondeten de aardappels te schillen wanneer ik opeens een zacht gekreun naast me hoor. Ik kijk op en zie dat het Joris is die eindelijk bijkomt,

"Zo hé jij ook een goeiemorgen zonnestraal! lekker geslapen?"