Kapana Kısılmış Ruh (TAMAMLANDI)

7 - Diş Boşluğu

Gözlerim dalıyor uzaklara son zamanlarda.

Böyle sanki birini beklermiş gibi

O tüm hayatımdan geri kalanmış gibi

Ruhumun diğer yarısıymış gibi

Ve o diğer yarımı unutmuşum gibi.

Her uzağa daldığımda tarifsiz bir his

Böyle buram buram çepeçevremi saran

Sanki gözümü kapasam, elimi tutacakmış gibi.

Kapanan gözlerime inat, içeri süzülen güneş ışığı gibi

Mutlu olma sebebimmiş gibi

Bu his öyle derin öyle bilinmedik ki

Sanki yepyeni bir duygu icat etmişim gibi.

Anlatmaya çalışıyorum ama ne kağıt yetiyor ne de mürekkep.

Zaten yetse, yazmayı bile beceremiyorum ki.

Elim tutuklu, dilim lâl.

Öyle garip bir hal.

Mutsuz desen değilim.

Mutluyum desem bir şey eksik.

Ah o büyük eksiklik!

Nesin sen?

Geçmişte kaybettiğim en büyük acım mısın yoksa,

Elimden tutup beni ışığa ulaştırmaya çalışan?

Yada gerçekten unuttuğum bir şey misin,

Kendini hatırlatmaya çalışan?

Bu belirsiz hal çok yordu beni.

Öyle olup olmadık her zamanda uyumak istiyorum.

Uyumaya çalışsam gözlerim bile kapanmıyor inan.

Öyle zor uyuyorum ki,

Hiç uyanmak geçmiyor aklımdan.

Bir halsizlik, uyuşukluk...

Hiç bir şey yapmadan oluşan kocaman yorgunluk.

Hafif depresif bir haldeyim.

Peki mutsuz niye değilim?

Mutsuz değilim!

Mutsuzluğun dibine varmış bir insan olarak söylemekteyim.

Mutsuz değilim...

Hatta mutlu bile sayılabilirim.

Ama mutluyum derken de

İçimden bilmediğim bir his belirmeden edemiyor işte.

Böyle diş boşluğu gibi...

Acısı yok ama yokluğu belli.

Dilin sürekli değip onu arıyor ya.

Öyle bir hal.

Daha somut nasıl anlatılır bilmiyorum.

Galiba ufaktan deliriyorum.