"The secrets of love"❤🔎

7)Τι κρύβει;

Είχα σκοπό όμως να μάθω πολύ σύντομα....

------------------------------------------------

Γύρισα στο σπίτι μου εξαντλημένη.

Τόσο καιρό υποκρινόταν πως ήταν κάποιος που δεν ήταν.

Γιατί;

Τι ήθελε να κρύψει; Ποιός ήταν σταλήθεια;

Από τις σκέψεις μου με έβγαλε το κινητό μου που άρχισε να χτυπάει σαν τρελό.

"Παρακαλώ;" Είπα με χαμηλή φωνή

" Τι παρακαλείς μωρή τσακίσου και έλα στο καφέ που είπαμε!" Άκουσα την αγριεμένη φωνή της Μίνα.

" Ποιό καφέ; Πότε είπαμε κάτι τέτοιο;" Φαινόταν αρκετά καθαρά πως ήμουν εκτός τόπου και χρόνου.

" Ρε ηλίθια που ζεις όταν σου μιλάμε;"

"Τ-τι εννοείς; Μαζί σας είμαι. Πες μου που και πότε"

" Στο La strada , τώρα! Γιατί νομίζεις σε πείρα τηλέφωνο;"

" Καλά θα έρθω αλλά όχι για πολύ. Στις 4.00 έχω...εε ιδιαίτερα"

"Από πότε πας εσύ ιδιαίτερα;"

"Ε-ε.....Πρώτο μάθημα είναι...εεε...λοιπόν σε κλείνω γιατί βιάζομαι"

Έκλεισα το τηλέφωνο και κοίταξα τον τοίχο συλλογισμένη, χωρίς απαραίτητα να τον βλέπω.

Η προσοχή μου ήταν αλλού. Οι σκέψεις μου με βασάνιζαν για μια ακόμα φορά αρνούμενες πεισματικά να φύγουν από το μυαλό μου.

Έπρεπε κάπως να ανακαλύψω τι κρύβει.

Κοίταξα το ρολόι και είδα πως έχουν περάσει 5 λεπτά!

Πήρα την τσάντα μου με τα λεφτά, το κινητό και έφυγα τρέχοντας για την κεφετέρια, χωρίς να απαντήσω στη μητέρα μου που μου φώναζε.

Μόλις έφτασα στην καφετέρια όλα τα βλέμματα της παρέας μου, μπορεί και του μαγαζιού, ήταν πάνω μου ,αφού έτρεχα σα τρελή.Α, ήταν και ο σήφης εδώ! Ευτυχώς έκανε την δουλειάα μου πιο εύκολη. Κάθισα δίπλα τους αγνοώντας τα αδιάκριτα βλέμματα γύρω μου.

"Γιατί άργησες;" ρώτησε κατευθείαν η κλέα.

"Σόρυ αποροφήθηκα" Απάντησα όσο πειστικά μπορούσα. Τα μάτια όλων με κοιτούσαν παράξενα λες και ξέρανε τι σκεφτόμουν. Με κοιτούσαν παράξενα...πολύ παράξενα.