| Not: Bu Hikaye Kötü kız, kötü çocuk hikayesi değildir! |
Oturduğum bankta iyice yayılarak elimdeki sigarayı dudaklarıma götürüp bir duman daha çektim ciğerlerime.
Rüzgar saçlarımdan başlayarak bütün bedenimi ele geçirirken soğuk, sinsi bir iblis gibi iliklerime kadar işliyordu. Fark etmesemde çenem titriyordu soğuktan.
Kulaklarımın algı duvarlarına çarparak beynime ulaşıp, kalbimi mest eden şarkının notalarına verdim kendimi.
Eğer sokakta sarışın bütün kollarından başlayarak el, kol, bacak, boyun, ensesine kadar dövme ile kaplanmış kulağında kulaklık, elinde sigara ya da bir şişe içki şişesi görüyorsanız... O ipsiz sapsız tipli kız benim.
Hayatım boyunca da her zaman ipsiz sapsız biri olmuşturum zaten.
Geçimini ustalıkla yaptığı hırsızlık ile geçinen, umursamaz bir tiptim işte.
"Şey, müdüre hanım seni çağırıyor da..." ilk sınıflardan olduğu bariz belli olan çekingen kıza hiçbir tepki vermeden sigaramı içmeye devam ettim.
Her gün müdürün odasına uğramak canımı sıkmıştı. Kadın üşenmeden her olaydan sonra beni odasına çağırıp nutuk çekiyordu, bende sessizce dinleyip bittiğinde arkamı dönerek odayı terk ediyordum. Kadında da alışmıştı zaten artık bana, o yüzden hareketlerime birşey demiyordu.
Oturduğum bankta dikleşerek bitmek üzere olan sigaramdan son bir nefes daha aldıktan sonra bankın demir kısmına bastırarak söndürdürüp yere fırlatarak ayağa kalktım.
Bana haber veren kız gitmişti.
Aslında bu okulda birçok kişi hatta herkes benimle muhattap olma gereksinimi bile duymazdı, çünkü bende kimse ile konuşma gereksinimi duymazdım.
Bazıları umursamaz der geçer, bazıları da dalga geçerdi. Açık konuşmak gerekirse hiçbirinin bana karşı olan düşüncelerini ve davranışlarını umursamıyordum. Hayata karşı umursamamazlık rekoru kırıyordum hatta bu birazda gamsızlığa kaçıyordu.
Eğer, insanları umursuyor olsaydım sanırım şuan ruh hastalıkları hastanesinde olurdum herhalde. Ya da mezarda felan...
Gözlerimi devirerek, okulun içine doğru yürüdüm. Direk girişteki müdire odasına girdim rahatlıkla.
Çünkü zaten nezaketliğe gerekte yoktu, beni okuldan kovacaktı.
"Seni terbiyesiz ahlaksız!" Her zamanki hakaretlerini gözlerimi devirerek dinlemeye başladım.
Kadının küfürleri, hakaretleri bile bünyemde bağışıklık yapmıştı.
"Bıktım artık senin bu umursamamazlığın, kavgaların, sözlerinden. Yeter! Kovuyorum seni!" Omuzlarımı silkerek hiçbirşey demeden okuldan çıktım.
Zaten kovulacağımı biliyordum. Beni kovma diye yalvaracak da değildim. Sonuçta kore de beni alacak başka bir lise mi kalmamıştı?
Zaten ülke de bok gibi okul dershane doluydu, başka yapacak birşey bulamamışlar gibi.
Okulun otoparkına sürerek anahtarı çıkartıp arabama doğru ilerledim.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
