Jimin's Diary [kookmin]

Sky & People

ครั้งหนึ่งพวกเราเคยคิดอยากหนีออกจากกรุงโซลด้วยกัน ไม่ ผมหมายถึงจองกุกอยากหนีออกจากกรุงโซล....กับผม ช่วงนั้นเป็นช่วงใกล้สอบไฟนอลของมหาวิทยาลัยปีสี่ ผมกำลังจะตายคากองหนังสือ แต่จองกุกกลับขับรถมาจากอีกฟากของเมือง เคาะประตูหอพักของผมพร้อมกับควงกุญแจรถในมือไปมาอยู่ตรงหน้า

เขาว่า "ฉันยืมรถเพื่อนมา นายอยากจะออกไปด้วยกันไหม?" ด้วยสีหน้าจริงจังทว่าผ่อนคลาย เขาสวมเสื้อยืดเบสบอลทีมโปรด กับกางเกงขายาวสีดำ แม้ใบหน้าจะดูโทรมเพราะการเรียนอย่างหนักแต่ก็ยังหล่อเหลาเหมือนดั่งที่ควรจะเป็น ต่างกับผมอย่างสิ้นเชิง ผมในตอนนั้นน้ำหนักลดเพราะความเครียด ผมก็ร่วง ขอบตาดำคล้ำ ซ้ำยังเดินเหมือนคนไม่มีแรงอีกต่างหาก

ผมส่ายหน้า ก่อนจะบอกให้เขาเข้ามาคุยกันในห้อง เสื้อผ้ามากมายที่ถูกถอดทิ้งไว้อย่างไม่เป็นระเบียบกับกองหนังสือมากมายที่ยืมมาจากห้องสมุด กระดาษรายงานที่ถูกแก้ซ้ำแล้วซ้ำเล่า ผมทิ้งตัวลงนั่งบนเก้าอี้หน้าคอมพิวเตอร์อย่างหมดแรง

"ก็อย่างที่เห็น ฉันไปไหนไม่ได้หรอก"

จอนจองกุกกลับทำแค่เดินมาลูบศีรษะของผมเบาๆ ด้วยท่าทีอ่อนโยน สายตาของเขาอบอุ่นแล้วก็แสดงท่าทีเป็นห่วงอย่างชัดเจน พวกเราสบตากันอยู่ตรงนั้นเนิ่นนาน ในใจของผมอยากพาตัวเองออกไปนอกโลกด้วยซ้ำถ้าทำได้ แต่สมองของผมกลับสั่งการอย่างเด็ดขาดว่า ขืนก้าวขาออกจากห้องนี้แม้แต่ก้าวเดียว นายตายแน่!

"มาเถอะ แค่คืนนี้คืนเดียว นายจะใช้ชีวิตไปอีกหลายสิบปีด้วยการเสียใจที่ไม่ออกไปท่องยามราตรีกับฉันในคืนนี้"

จอนจองกุกคุกเข่าลงย่อกายให้ระดับสายตาอยู่ในระดับเดียวกับผม เขายกนิ้วมือขึ้นมาเกลี่ยแก้มแล้วจัดทรงผมที่ยุ่งเหยิงให้กับผมด้วยใบหน้าที่ประดับไปด้วยรอยยิ้ม บางทีมันอาจจะเป็นในตอนนั้นนั่นเองที่ผมเริ่มหลงรักดวงตากลมโตคู่นั่น ดวงตาที่แสดงท่าทีเย็นชาต่อคนอื่นแต่กลับอ่อนโยนในสายตาของผมเหลือเกิน