ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ...ΣΕ ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ (2ο ΒΙΒΛΙΟ) {TYS2023}

Κεφάλαιο 1ο - Τι συνέβη

Ο Χρήστος όλο το βράδυ είχε εφιάλτες.

Ήταν με την ομάδα του σε μία αποθήκη και η Τζούλια άρχισε να τους πυροβολεί όλους, έναν έναν. Τον Χρήστο, τον άφησε τελευταίο. Τον πλησίασε και τον φίλησε στα χείλη. Ακούμπησε την κάννη του όπλου στο στήθος του, στο σημείο της καρδιάς του, και πριν τον πυροβολίσει του είπε ψιθυριστά στο αυτί "Πρόσεχε!".

Κάθε μία ώρα τιναζόταν στον ύπνο του. Πάντα στο ίδιο σημείο του εφιάλτη, τη στιγμή που τον πυροβολούσε. Τρόμαζε από τον εκκωφαντικό ήχο της σφαίρας που τον πετύχαινε πάντα στο ίδιο σημείο, και ο πόνος έμοιαζε αληθινός.

Άνοιγε και έκλεινε τα μάτια του και ο ίδιος εφιάλτης έπαιζε ξανά και ξανά στα όνειρά του. Κάθε φορά από την αρχή μέχρι το τέλος, ακριβώς το ίδιο όνειρο.

Κουρασμένος από την αϋπνία, και την στενοχώρια των τελευταίων ημερών, στριφογυρνούσε στο κρεβάτι του μέχρι να ξημερώσει. Σηκώθηκε νωρίς το πρωί και ντύθηκε για να πάει στο τμήμα. Για μια στιγμή ξέχασε πως ήταν σε διαθεσιμότητα.

Το στομάχι του είχε δεθεί κόμπος και δεν κατέβαινε τίποτα κάτω. Δε θυμόταν από πότε είχε να φάει, όμως η όρεξή του, ακόμα δεν είχε επανέλθει. Με μηχανικές κινήσεις, βγήκε από το υπνοδωμάτιό του, και κατευθύνθηκε προς την εξώπορτα του διαμερίσματός του. Κλείδωσε την πόρτα και ξεκίνησε για το τμήμα.

Στο τμήμα δεν επικρατούσε πια πανικός, όμως έβλεπες την κούραση και τη στεναχώρια στα μάτια όλων. Στο μπροστινό γραφείο είδε κάποια σκίτσα δύο αντρών.

Λεωνίδας Παπάζογλου και Μάνος Κοντογιάννης. Όλη η Αμερική τους αναζητούσε. Ποιος να τους φυγάδευσε; Ποιος μας πρόδωσε; Άραγε ο προδότης είναι ακόμη ανάμεσά μας; αναρωτήθηκε και πήγε προς την αίθουσα των ανακρίσεων.

Από την αίθουσα βγήκε ο Γιώργος. Από το τζάμι, μπορούσε να δει την αίθουσα από μέσα, τον πράκτορα που τους έκανε τις ερωτήσεις, και την βιντεοκάμερα που είχαν στήσει για την καταγραφή της ανάκρισης.

"Καλημέρα." είπε χαμηλόφωνα ο Γιώργος.

"Όσο καλή μπορεί να είναι..." απάντησε το ίδιο χαμηλόφωνα και ο Χρήστος κι έσκυψε το κεφάλι του.

Τύψεις τον είχαν πλημμυρίσει και δεν μπορούσε να κοιτάξει στα μάτια το Γιώργο, έναν από τους άντρες της παλιάς του ομάδας. Ένιωθε πως έφταιγε για όλα εκείνος.

"Δε χρειάζεται να νιώθεις τύψεις. Απ'όσο γνώριζα τον Κώστα, είμαι σίγουρος πως δε θα μετάνιωνε ποτέ γι' αυτό που έκανε. Θα προτιμούσε να σώσει κάποιον συνάδελφό του, κι ας πέθαινε ο ίδιος. Πάντα έβαζε τον εαυτό του σε δεύτερη μοίρα για το καλό της ομάδας. Όλοι το κάναμε. Και θα 'πρεπε να είσαι περήφανος γι' αυτό. Από 'σένα το πήραμε. Λίγες φορές έχεις σώσει εσύ το τομάρι μας; Ξεχνάς πόσες σφαίρες έχεις φάει εσύ για χάρη όλων μας, από δική μας απροσεξία; Δεν ξέρω τι έκανες στην αποθήκη εκείνο το βράδυ, ούτε πως έμαθες για εκείνο το μέρος, όμως δεν πιστεύω πως είσαι προδότης. Ξέρω πως ακούγονται διάφορα στο τμήμα, όμως είσαι ο καλύτερος αρχηγός που θα μπορούσαμε να έχουμε. Μας έμαθες πολλά." είπε ειλικρινά εκείνος, λες και είχε διαβάσει το μυαλό του Χρήστου.