Next to Earth - Ayame || Onder constructie

13. Ayame - Gezelschap

Nog steeds was ik woest. Ik kon Morgane wel wat. Zittend in de kamer waarin Asl lag, zat ik al mijn woede op te kroppen. Flúmen had geprobeerd om met me te praten, maar had zo'n spervuur aan haat over zich heen gekregen, dat hij was gevlucht. Sinds ik hier drie uur geleden was gaan zitten, had ik niemand meer gezien. Zelfs Erda durfde zich niet in mijn buurt te vertonen. Nadat Morgane Asl neer had geslagen, had Aeolus me weten te kalmeren, zodat ik haar niet meer aanvloog. Daarna had hij de jongen in de richting van een lege kamer gedragen. Ik was hem op de voet gevolgd. Echt niet dat ik hem nu alleen ging laten, wat als Morgane zich weer wat in haar hoofd haalde. Starend voor me uit, al drie uur, zat ik mezelf letterlijk op te vreten. Toch moest ik mezelf kalmeren en me bedenken waarom Morgane dit had gedaan. En als ik mijn aandacht erop richtte, wist ik ook precies waarom ze dit had gedaan. Ik had het gezien in de blik die Asl in zijn ogen had, toen hij had geprobeerd de ruimte te verlaten.

De moordenaar waar Asl het over had gehad in de stad. Die moordenaar was Morgane. Hij had het over haar gehad, en hij had haar op de een of andere manier herkent, zoals ze daar had gestaan in de hoek. De kaart die op tafel lag, die had zijn idee allemaal alleen maar bevestigd. Natuurlijk had Morgane doorgehad dat Asl haar had doorgehad. Ze had meteen ingegrepen, iets dat voor mij bevestigde dat ze inderdaad de moordenaar was. Het viel me dan nog mee dat ze hem niet meteen vermoord had, misschien dat wij het waren die haar hadden tegengehouden. Sowieso als ze dat had gedaan, dan zou ik niet hebben gerust voordat ik mijn wraak had genomen op haar. Sinds wanneer was ik zo? Zuchtend, richtte ik mijn blik opnieuw op Asl. Hij lag er nog steeds onbewogen bij. Ik voelde me verschrikkelijk. Waarom was Tero er niet? Ik had de Eenhoorn nodig, meer dan ik hem ooit nodig heb gehad. Hij was mijn steun en toeverlaat, zonder hem voelde ik me zo zwak. Op het moment voelde ik me zo zwak.

~

Hoewel ik er alles aan deed om te vechten, was mijn been gewoon te zwak om serieus iets te kunnen doen. Het waren wolven, vijf wolven zo klonk het, en ik maakte geen schijn van kans. Het viel me nog mee dat ik zo ver had kunnen komen, zonder opgemerkt te worden. Waarschijnlijk was het alleen maar puur geluk geweest. Mijn blik gleed over de over de bomen voor me, ik maakte geen schijn van kans. Alleen niet tenminste. Ik was de makkelijkste prooi die de roofdieren hadden kunnen treffen. Vechten kon ik niet maar. Zelfs op vier benen blijven staan, kostte me al, al mijn wilskracht. Voordat het gevecht was begonnen, had ik al verloren. Tenminste, dat dacht ik.

~

"Hmm...hgrbk." Meteen stond ik overeind. Mijn blik strak gericht op Asl. De jongen bewoog, voor het eerst in uren. Na mijn laatste instorting waren er alweer enkele uren verstreken. Dat had ik alleen maar gemerkt, doordat het langzaam donker was geworden en omdat Erda eindelijk binnen had durven komen. Ze had me eten aangeboden, maar ik had dit meteen geweigerd. De vrouw was meteen weer gevlucht. Inmiddels was ik in de richting van Asl gelopen. Na zijn eerste beweging, bleef het weer even rustig, voordat hij zich opnieuw roerde. Voorzichtig, om hem niet te storen, ging ik op de rand van het bed zitten. Wat had ik vandaag? Ziend of Asl zich opnieuw weer zou bewegingen, iets dat erop zou lijken dat hij wakker zou worden. Dit bleek, eindelijk, ook het geval. Na een paar keer knipperen, opende Asl eindelijk zijn ogen. Ik zag hoe hij verbaasd in zijn ogen wreef. Proberend om zich te herinneren wat er was gebeurd. Uiteindelijk roerde hij zich. Waarbij zijn blik al snel op mij viel. "Droom ik?" Kwam er krakkemikkig uit zijn mond. "Nee." Een grijns verspreidde zich over zijn gezicht. "Dan is het nog veel beter." Rollend met mijn ogen, deed ik mijn best om hem niet een mep te geven met een kussen.

Asl bleef me aanstaren. "Zie ik er zo goed uit in mijn gewone kleding?" Erda had mijn eigen kleding gewassen, en die had ik ook meteen weer aangedaan. Hoewel de andere kleding erg zacht was en fijn zat. Voelde het beter om mijn eigen kleding aan te hebben. Asl grijnsde opnieuw, zich herinnerend dat hij een gelijksoortige opmerking had gemaakt, afgelopen middag. Hij draaide zich nogmaals om. "Zo wil ik wel vaker wakker worden." Rollend met mijn ogen, kwam ik overeind. "Nee! Ayame, niet gaan. Ik zal me gedragen." Niet geheel succesvol, probeerde Asl een pruillipje te trekken. "Moet je niet wat eten?" Voordat Asl iets kon zeggen, was zijn maag hem al voor. Nu was ik het die het niet kon laten om te grijnzen. Asl achterlatend, verliet ik de kamer, om op zoek te gaan naar Erda. Maar in plaats van Erda, kwam ik al snel Aeolus tegen. Hij keek me geïntrigeerd aan, voordat hij zei "Asl gaat met ons mee." Niet eens wachtend op antwoord, verdween de Farantiaan weer uit zicht. "Wat? Zodat Morgane hem nu echt kan vermoorden?" Sneerde ik in mijn gedachten, naar hem toe. Hoewel Aeolus niet de schuldige was, had hij ook niet veel gedaan om tegen Morgane haar acties in te gaan. Dat deed ermee dat ik hem niet zo veel meer vertrouwde als eerst. Om eerlijk te zijn, vertrouwde ik geen van beiden nu eigenlijk nog. Het maakte dat ik ging twijfelen of deze hele reis wel een goed plan was. Hoe kon ik reizen met een moordenaar en een Farantiaan die er niets tegen deed? En jij bent zo onschuldig zeker. Terwijl ik in gedachten was, botste ik uiteindelijk tegen Erda op. "Miss, is hij wakker?" De vrouw had het natuurlijk meteen door. Ik knikte instemmend op haar vraag. "Dan zal ik er meteen aankomen met een sterke maaltijd. Gaat u maar alvast naar hem terug." Erda verdween uit zicht, in de richting van de keuken en ik verdween terug naar Asl zijn kamer.