Asylum: asiel, toevluchtsoord, schuilplaats
Ik weet het nog goed. 12 oktober 2012 was het geweest. De bladeren vielen van de bomen en bedekten zo de aarde. Het was een mooi bladertapijt geweest van bruine, rode, oranje en gele tinten. Maar veel tijd – of zin – om te genieten van dat alles had ik niet. Ik had vreselijk veel stress gehad voor enkele tentamens die ik moest afleggen in die periode. En die stress werd alleen maar versterkt door mijn slechte nachtrust. Nouja slecht. Sinds mijn 18de verjaardag werd ik elke nacht rond 4 of 5 uur wakker. Badend in het zweet, zonder enige reden waarom. Had ik elke nacht misschien dezelfde nachtmerrie? Wie zou het zeggen, want ik kon me de droom nooit herinneren.
Mevrouw Wederflin of Myrtle – mijn leerkracht geschiedenis en tevens een psychiater – ,had me al een paar keer voorgesteld of ze me onder hypnose wilde brengen zodat ze zou kunnen uitdokteren wat ik droomde en het voor eens en voor altijd te stoppen. Ik had altijd nee gezegd, hopend dat het vanzelf zou over gaan.
Na anderhalf jaar was ik er nog steeds niet van verlost, had ik er genoeg van en besloot ik toe te stemmen op Myrtles voorstel. Ik had nog nooit eerder in mijn leven zo’n slechte beslissing als deze gemaakt.
Het was een rustige dag geweest op school. Ik was student voor leerkracht kunstgeschiedenis, aangezien ik me passioneerde voor de kunst en ik vol plezier leerlingen wilde lesgeven hierover. Ik had die dag ook geschiedenis gehad van Myrtle en ik had toen met haar een afspraak gemaakt om 5 uur bij haar in de praktijk, die aangebouwd was bij haar landhuis. Velen hadden al gezegd dat ze veel om geld gaf, en dat ze het heerlijk vond om te tonen dat ze het had. Toen ik om iets voor 5 op het paadje aan het lopen was richting haar huis, moest ik toegeven dat dat ook echt zo was. Het was een vreselijk groot huis, modern aan de buitenkant en dat was waarschijnlijk ook zo aan de binnenkant. Ik had toen niet meer gezien dan alleen dat gedeelte van haar huis dat moest doorgaan als haar praktijkszaak. Rustig liep ik het paadje over terwijl ik mijn muts wat verder over mijn oren trok en mijn sjaal nog een keertje extra rond mijn nek legde. Ik duwde de glazen deur van de ingang open en liep naar binnen. Ookal was het nog maar net herfst, de temperatuur was al vreselijk koud en kil en de wind sneed in mijn gezicht. Toen ik binnen was voelde ik meteen de warmte die in de kamer heerste en ik veegde mijn voeten af aan de veegmat, deed mijn sjaal uit, hing die aan de kapstok en hing mijn jas erover heen nadat ik die had uitgedaan. Ik hing daarna mijn muts er nog over en daarna bleef ik wachten in de wachtzaal.
Ik had niet eens lang moeten wachten. Enkele minuutjes erna kwam Myrtle de kamer in, glimlachte ze naar me en wenkte ze me naar haar toe. Ik stond op en liep naar de deur toe van haar spreekkamer. Ze was zelf al naar haar stoel gegaan. ‘Wil je een drankje? Thee of koffie of wat water?’ Ik schudde mijn hoofd en ging zitten op de ligstoel die tegenover haar stond. Zo’n ligstoel zoals je altijd in films zag. ‘Nee dankje, ik zou gewoon willen beginnen zodat het opgelost kan worden’, zei ik. Myrtle keek even naar me en knikte. Ik klemde mijn kaken op elkaar terwijl ze haar stoel een beetje ophief en wat meer naar me toe schoof. ‘Ga maar liggen, Callum’, zei ze glimlachend en ik deed wat ze zei. Ik deed mijn schoenen uit omdat ik de mooie bekleding van de ligstoel niet wilde bevuilen met mijn schoenen. ‘Sluit je ogen maar’, zei ze kalm. Ik sloot ze en wachtte op meer instructies. ‘Goed, luister naar mijn stem. Laat je maar zweven, drijven, dromen. Met iedere ademhaling zink je dieper en dieper weg.’ Misschien had ze erna nog wel meer dingen gezegd, maar die hoorde ik allang niet meer. Zoals ze zei, zonk ik dieper en dieper weg met elke keer dat ik adem haalde. Ik liet me meevoeren op de zee van mijn gedachtes, terwijl ik werd begeleid door haar zachte, vriendelijke stem..
‘Ja, hij is nog hier’, klonk een stem opeens vaag. Het kwam vanachter een deur vandaan. Nog een beetje slaapdronken zette ik mijn ellebogen als steun om me omhoog trekken. Waar was Myrtle? ‘Nee... Hij is nog onder hypnose. Maakt u zich geen zorgen, ik hou hem wel hier.’ Dat was Myrtles stem. Ik gaapte en keek met een vage stem naar de deur waar de stem vandaan kwam. Hier houden? Voor wat? Waarom was het zo belangrijk dat ik nog onder hypnose was? Ik hoorde de deur van het slot gaan en ik kwam spastisch en half geschrokken recht. Myrtle keek me vaag aan en kneep haar ogen tot spleetjes. ‘Hoe komt het dat jij wakker bent, Callum?’ Ik deed enkele stapjes naar achteren en slikte. Ze zuchtte en schudde haar hoofd. ‘Ga maar weer liggen, ik was gewoon wat drinken gaan halen’, probeerde ze mijn vertrouwen weer te winnen. Ze probeerde weer te glimlachen, maar in die ene seconde dat ze zo naar me had gekeken met gespleten ogen, had ik de echte haar gezien. Of er een glimp dan toch van. ‘Nee,’ zei ik hoofdschuddend. ‘Waar is je glas met drinken?’ glimlachtte ik daarna een beetje betweterig. ‘Nee, we zijn klaar hier’, zei ik opnieuw en ik liep richting de dubbele deuren toe waar ik zojuist – of daarstraks, ik had er geen idee van hoe laat het was – de kamer was langs binnen gegaan. ‘Nee, doe je niet’, zei Myrtle weer. Ze had haar lichaam helemaal naar mij toe gedraait toen ik omkeek. ‘Het spijt me, Callum. Ik had en heb je graag, maar ik doe dit uit iedereens bestwil.’ Bestwil? ‘Wat is er dan in hemelsnaam aan de hand?’ ‘Dat kan ik niet zeggen.’
