dont cry ; changlix

00

       bin: Seni ağlarken görmekten sıkıldım artık.

Koyuyorsun başını onun omzuna,

Gözlerinden yaşlar yanaklarına süzülürken tutuyorsun elini sımsıkı,

senin yumuşak saçlarında parmaklarını gezdirirken döküyorsun bütün içini.

İçim parçalanıyor.

Neye üzüleceğimi bilmiyorum.

Ağlamana mı,

ağlarken yanında olmamama mı...

Senin ağlayacağın omzun olabilirdim.

Bir daha ağlama diye gözlerinden firar eden yaşları öpen de.

Ama değilim.

Bunu bilmek içimde garip hisler uyandırıyor.

Kıskançlık,öfke ve hüzün...

Bir hışımla masama otururken yakıyorum mumumu,

çekmecemden çıkarıyorum bir kağıt.

Çizmeye başlıyorum seni.

Ağlamaktan şişse de hala bir inci gibi parlayan gözlerini,sinirden kanattığın kalın dudaklarını,ne kadar ağlasan da buradayım diye bağıran çillerini,onun parmaklarını dolaştırdığı yumuşak saçlarını...

Çiziyorum ve çiziyorum.

Hiç sıkılmadan,usanmadan.

Yüzümde büyük bir gülümseme oluşuyor.

Fark ediyorum,

Her bir karışını ezberlediğim yüzünde ağlaman güzelliğinden hiçbir şeyi götürmüyor.

Sadece bir şeyi aratıyor,

içimi ısıtan gülümsemeni.

O yüzden,

sadece gülmeni istiyorum Felix.

Ağlasan bile gül.