Homeless Boy

01 - Impressions

Ik kijk de zaal rond terwijl ik nog een slok van mijn bier neem. Allemaal belangrijke mensen volgens mijn vader. Na een jaar als dé grote baas ken ik ze nog altijd niet allemaal.

'Doe jij de afsluiting?' vraagt mijn vader aan mij. 'Tuurlijk pa,' zeg ik tegen de iets wat kalende man tegenover mij. 'Je bent zo stil vandaag, is er iets?' 'Nee pa er is niets, ben gewoon wat moe,' zeg ik. 'Okay, sluit maar af, dan kan je naar huis,' zegt hij met een knipoog.

Ik loop naar de achterkant van de zaal waar een klein podium is opgebouwd. Ik betreed het podium en voel direct dat alle ogen op mij zijn gericht. 'Dames en heren, bedankt dat jullie allemaal aanwezig zijn geweest op deze borrel. Een belangrijke borrel voor ons merk, maar ook voor u zelf natuurlijk om te netwerken,' spreek ik de zaal wat nerveus toe.

'Ik wil graag nog één keer een toast uitbrengen op het feit dat wij binnenkort de Lucille op de markt gaan brengen als nieuw model in de motorwereld. En dat dat maar goed mag uitpakken. Proost,' zeg ik terwijl ik mijn biertje omhoog houdt.

'Dank voor uw komst en een veilige reis terug naar huis,' sluit ik af. Ik ga weer van het podium af terwijl de dertig mensen in de zaal mij toe klappen. Ik neem een laatste slok van mijn biertje, loos mijn glas op een tafeltje en besluit zonder ook nog iemand aan te spreken de zaal uit te lopen. Weg uit de drukte en de benauwde zaal.

De koelere lucht van de kantoor airco voelt prettig. Ik loop de gang door, langs allerlei dichte deuren van verlaten vergaderzalen van het verlaten kantoor. Uiteindelijk kom ik bij de lift aan, die al snel op deze verdieping is aangekomen.

Van de veertiende verdieping reist de lift terug naar de garage van het kantoor in het midden van deze grote stad. Ik kom heel even tot rust als de liftmuziek mijn hoofd vult. Ik kijk naar mijn gepoetste lederen schoenen op de witte marmeren vloer. Zal ik ooit wennen aan dit leven? Nee.

'Garage,' spreekt de lift uit. Ik stap de deuren uit die voor mijn neus openen en loop in de richting van mijn gereserveerde parkeerplek. "Gereserveerd, CEO" staat er op een zwart bordje aan de grijze stenen muur. Zodra ik naast mijn auto sta, druk ik op het knopje van de deurhendel, om de keyless entry mij toegang te laten verlenen aan mijn kersenrode Porsche Panamera Turbo S.

Ik open de deur en stap de sportauto in. Met een druk op de knop start de auto en vullen de speakers mijn oren met ruis van de radio, die hier in de garage geen bereik heeft. De trillingen en lage tonen van de sport uitlaat zijn goed voelbaar in de lederen stoel.

Ik zet de auto in zijn achteruit en manoeuvreer het parkeervak uit. Het geluid van de uitlaat galmt door de hele garage heen. Ik rij stapvoets richting het ijzeren hek voor de uitrit die al op enkele meters afstand begint te openen. Ik kan doorrijden.

De radio vindt bereik en laat een van de weinige rock zenders van deze stad horen terwijl ik de garage uitrij. Regen klettert op het panorama dak. De stad is zelfs in de late avond nog druk, zoals altijd. Het is er nooit rustig. Nooit stil. Behalve thuis, mijn veilige haven.

Onderweg naar huis lijkt mijn auto veel bekijks te trekken van de jongeren die in de stad te vinden zijn. Het gebeurt vaker. Soms maken ze er ook foto's van. Ik vind het best. Er zijn mensen bij die er boos om worden, maar ik snap niet waarom je daar je energie aan zou verspillen.

Na ongeveer een half uur kom ik aan in de straat waar de wolkenkrabber staat. Ik open met mijn afstandsbediening de slagboom en sla af, de garage in, waar de autoradio weer weg valt, net nu een van mijn favoriete nummers op de radio was. Ik rij zes parkeer etages omhoog en ik kom in het deel aan wat alleen voor bewoners is. De overige verdiepingen zijn voor de hotelgasten van het hotel wat het grootste gedeelte van de toren in beslag neemt.

Ik parkeer op mijn gereserveerde parkeerplek, naast mijn prachtige motor. Het is een van de prachtmodellen van mijn motormerk. De McLeaf Karin. Vernoemd naar mijn moeder, Karin. Ik stap uit en sluit het slot af. Het alarm schakelt in en geeft twee korte piepjes.

Een paar meter verder staat de lift al met open deuren op mij te wachten. Ik druk op de knop met 41. De deuren sluiten. Alweer die wachtmuziek. Het is precies dezelfde als op kantoor. Ik kijk ondertussen naar het memo bord in de lift. Er staan geen bijzondere vermeldingen op.

De lift brengt mij in hoog tempo naar de 41e etage van de grote wolkenkrabber. 'Etage 41 en 42. McLeaf. Toegangskaart aanbieden,' spreekt de lift. Ik zoek naar de witte kaart in mijn portemonnee. Eenmaal gevonden swipe ik mijn toegangskaart door de paslezer. 'Welkom, heer McLeaf,' spreekt de lift. Ik zou de vrouwelijke stem bijna gaan bedanken als ik de lift uit stap. Ik leg mijn sleutels in het mandje bij de liftdeuren en trek mijn colbert en gepoetste schoenen uit. De liftdeuren sluiten achter mij.

Thuis. Rust. Ik loop in de richting van de grote spiegel in de hal. Ik bekijk mijzelf.

Een vierentwintig jarige jongen staat voor mij, met ruig halflang zwart haar, deels naar achteren en deels opzij in model gebracht, en donkerbruine ogen.

'Wat zie je er goed maar vermoed uit,' mompel ik tegen mijzelf. Die baan breekt je nog eens op Xavier. Ik loop mijn woonkamer in, terwijl de lichten van de kamer automatisch aan springen. Regen klettert ook hier tegen de grote ramen, die rondom uitzicht bieden over de prachtige stad.

Ik schenk in de aangrenzende open keuken wat water uit een waterkan uit de koelkast in een glas en loop terug richting het lounge gedeelte. Daar plof ik neer op een van mijn grote lederen banken.

Terwijl ik een slok van mijn water neem kijk ik rond in mijn eigen penthouse. De prachtige, volle maan schijnt door de twee verdieping hoge ramen. Ik kijk iets meer achter mij naar de andere hoek van de kamer. Boven de grote open keuken is de vide die toegang bied tot een studeerkamer, een rommelhok, een badkamer, als enige met mat glas en een grote slaapkamer. De glazen muur zorgt er voor dat overdag de zon alsnog de woonkamer kan bereiken.

Die baan mag je dan wel bijna opbreken, maar het brengt je wel een prachtig huis. De gedachte speelt af in mijn hoofd terwijl ik de rest van mijn glas water in één teug naar binnen werk. Ik werp een blik op mijn smartwatch. Half twaalf. Morgen helaas weer vroeg op. Het harde leven van het runnen van een bedrijf.

Ik zet mijn glas neer op het kookeiland en loop door naar de halfronde houten trap die op de vide uitkomt. Ik loop de kamers voorbij naar de laatste kamer, de master bedroom. Ik stap naar binnen en sluit de glazen deur. Vrijwel direct trek ik mijn sokken uit en laat de hoge polen van het tapijt tussen mijn tenen woelen. Heerlijk.

Voor mijn grote kledingkast schuif ik een van de deuren open en trek ik mijn witte overhemd en zwarte pantalon uit. Die eerste hang ik op een hangertje voor morgen, die tweede vouw ik netjes op. Beide krijgen een plek in de kastenwand.

Bij het dichtschuiven van een van de kastdeuren bekijk ik mijzelf in de spiegel. Het is zichtbaar dat ik wekelijks in de sportschool te vinden ben. De spieren in mijn borst, schouders, benen en armen worden steeds beter zichtbaar. De tattoo sleeve die ik een paar jaar geleden op mijn rechter arm heb laten zetten maakt mijn look goed af.

Niets om over te klagen bedenk ik mij terwijl ik naar mijn bed toe loop. Ik open mijn dekbed en laat mij in mijn bed vallen.

Mijn lichaam ontspant en heel langzaam wordt ik rustig. Morgen weer een dag, maar nu eerst de nacht door komen. Hopelijk deze nacht zonder slaappillen.

====== A/N ======

Hey! Het heeft 3,5 jaar geduurd sinds ik mijn laatste boek afrondde hier op Wattpad. Ik schaam mij er bijna voor als ik dat zo zeg. Sorry dat het zó ontzettend lang heeft moeten duren.

Leven mijn oude lezers nog of zijn jullie van Wattpad vertrokken? :')

Na het herschrijven van mijn laatste boek tot een echt fysiek boek wat je (net als Blind) in mijn webshop kan kopen ben ik in een writersblock geraakt. En dat was in begin 2018. Halverwege 2018 heb ik nog wat aan dit boek kunnen schrijven, maar het duurde tot oktober 2020 tot ik weer inspiratie kreeg. Nu, begin 2021 ben ik back!

Wat vonden jullie van dit eerste hoofdstuk?