Hayat bizi çeşitli sürprizlerle imtihan ederdi. Bazen karşımıza engeller çıkardı bazense insanın istediği en son şeyi. Sanırım bu sefer de öyle olmuştu. Ne yapacağımı bilmiyordum. Şu anda hiç ama hiç bir şey bilmiyordum.
Yavaşça ayağa kalkarken teyzemin şaşkın ve endişeli yüz ifadesiyle biraz sonra ne yapmam gerektiğini düşündüm. Her şeye hazırlıklı olmam lazımdı sonuçta.
Teyzem beni karşı cinsten uzak tutmak için çabalardı. Bana zarar geleceğini düşünüyordu belki de. Şimdi ise resmen basılmıştık.
Gözlerim Uzay'a kayarken gayet rahat görünmesi ile afallayıp teyzeme tekrar baktım. Kaşlarını çatmıştı ve incecik dudaklarını aralamıştı.
"Nefes bu çocuk kim?"
Sakin ses tonu fırtına öncesi sessizlik gibi bir his uyandırmıştı bende. Kendimi toparlamam gerekiyordu.
Elimi gülümserken saçlarıma daldırıp tekrar Uzay'a baktım. Rahat tavrından hiç bir şey kaybolmamıştı. Bir nebze bile tedirginlik göstermiyordu.
Elimi saçlarımdan ayırırken derin bir nefes alıp aklıma gelen ne varsa söyledim.
"Buraya taşınan yeni komşumuz. Aynı zamanda da sınıf arkadaşım. Burda karşılaştık ve beni evine ayaküstü davet etmek istedi. Bende kıramadım, tam eve gelecektim ki seninle karşılaştım."
Yalan söylemekten gerçekten bıkmıştım. Kendimi gittikçe alıştırıyordum bu şeye. Artık durdurmalıydım kendimi.
Tepkisini ölçmek istercesine teyzeme bakarken, şüpheli bir tavırla kafasını sallayıp Uzay'a döndü.
"Memnun oldum çocuğum."
Teyzemin yüz ifadesinin gerginliği şaşkınlığımı üzerimden atamamama mani olmuştu. Feride Hanım bana imayla bakarken ayakta dikildiğimi farkettim. İnandırıcı olsun diye Uzay'a görüşürüz anlamında el sallayıp, teyzemin yanından sıyrıldıktan sonra odama kapattım kendimi.
ŞİMDİ OKUDUĞUN
GÖLGENİN IŞIĞI (Askıya Alındı)
Fiksi Remaja"İyi değilsin." dedim soğuk bir tavırla düşüncelerimi dışa vururken. "Biliyorum." Verdiği kısa cevabı es geçtim ve gökyüzündeki karanlıkta kaybettirdim bakışlarımı. "İyi biri olmak istemem." dediğinde kaşlarımı çatıp ona baktım. Ara sıra esen rüzgar...
