Επόμενη Στάση: Μουσείο

Κεφάλαιο 1- Η μυστηριώδης ταμπέλα

Ήταν μία κρύα νύχτα του χειμώνα , φυσούσε πολύ, η Αθήνα ήταν γεμάτη από κόσμο, μα σε λίγα σημεία της, εντελώς έρημη. Δύο τουρίστριες περιπλανιόντουσαν στο κέντρο , χαμένες προσπαθούσαν να βρουν ένα τρόπο να γυρίσουν στο ξενοδοχείο τους ,όταν ξαφνικά το δυνατό αγιάζι πήρε τον χάρτη τους και τον έστειλε μακριά..«Αυτό μας έλειπε», παραπονέθηκε τότε η μία , που φορούσε μαύρα ψηλοτάκουνα, ένα μαύρο κολάν, ένα μεγάλο παλτό που της έφτανε μέχρι τα γόνατα και που είχε μελαχρινά μαλλιά με καφέ μάτια . «Σιγά κάτι θα βρούμε για να γυρίσουμε πίσω»είπε η άλλη, που φορούσε μαύρα τακούνια μαύρο δερμάτινο μπουφάν , ένα στενό τζιν και είχε ξανθά μαλλιά με καφέ μάτια.

Περιπλανώμενες στην Αθήνα έφτασαν στη λεωφόρο χαμένων ευκαιριών. Μία λεωφόρο γεμάτη απογοητεύσεις. Όποιος πήγαινε εκεί έχανε όλες του τις ευκαιρίες, είτε αν αυτές ήταν ευκαιρίες να βρει δουλειά ή ευκαιρίες να πει σε κάποιον πως τον αγαπάει ή ευκαιρίες να πραγματοποιήσει τα όνειρα του. Λίγο αργότερα αντίκρισαν την ταμπέλα. Μια ταμπέλα που, κάπου νόμιζαν ότι την είχαν ξαναδεί. Ήταν μία ταμπέλα του μετρό, με ένα άγνωστο όνομα σταθμού : «Μουσείο - Museum». Οι δύο τουρίστριες έτρεξαν κατενθουσιασμένες, να δουν το χάρτη της ταμπέλας και ανάλογα, να χρησιμοποιήσουν τον υπόγειο.

Άρχιζαν να κοιτάνε τον χάρτη χωρίς όμως να καταλαβαίνουν τους δρόμους. Λογικό αφού ήταν όλοι γραμμένοι στα Ελληνικά. Όταν πήγαν να δουν τον χάρτη των γραμμών του υπογείου, στην άλλη μεριά της ταμπέλας,αντίκρισαν κάτι παράξενο. Στον χάρτη υπήρχε και γραμμή 4! Μία γραμμή που στον χάρτη που τους πήρε ο αέρας, όμως... δεν υπήρχε! Οι τουρίστριες βιάστηκαν να βγάλουν συμπεράσματα και υπέθεσαν πως ο χάρτης τους ήταν παλιός. Τότε άρχισαν να ψάχνουν για την είσοδο του σταθμού όσο και να έψαξαν όμως, δεν βρίσκανε τίποτα. Υπέθεσαν πως ο σταθμός θα μπορούσε να είναι πιο μακριά και άρχισαν να περπατάνε. Όσο δρόμο και να έκαναν τόσο παράξενο τους φαινόταν. «Πρώτα βλέπουμε μια ταμπέλα του μετρό και μετά δεν βρίσκουμε είσοδο. Κάτι περίεργο συμβαίνει εδώ!» είπε η μελαχρινή. «Έχεις δίκιο .Και αν το παρατήρησες εδώ υπάρχει μία ταμπέλα, ενώ σε άλλους σταθμούς παραπάνω από μία». Τότε αντίκρισαν το πολυτεχνείο.Ένα σκοτεινό κτήριο που έμοιαζε με ερειπωμένο, τα παράθυρα έμοιαζαν πανάρχαια το κτήριο είχε πολλά γκράφιτι.

Ξανακοίταξαν την ταμπέλα αλλά και πάλι δεν μπόρεσαν να καταλάβουν που βρίσκονταν. Η ξανθιά τουρίστρια είπε «μήπως η είσοδος είναι μέσα σε αυτό το κτήριο; Όπως στο Λονδίνο».Οι τουρίστριες έρχονταν από το Λονδίνο,όπου οι σταθμοί του υπογείου έχουν εισόδους σε τέτοια κτήρια. Με τη σειρά της τότε η μελαχρινή είπε: «Ίσως, ας δοκιμάσουμε να μπούμε» , δεν μπόρεσαν όμως να μπούνε. Η πόρτα του κτηρίου ήταν κλειδωμένη . Απελπισμένες οι τουρίστριες έψαχναν είσοδο για το σταθμό.

Προσπαθούσαν απεγνωσμένα να βρουν είσοδο όταν ξαφνικά η ξανθιά τουρίστρια, η Ελίζαμπεθ, αναφώνησε θυμωμένη «Τι σταθμός είναι αυτός; Ούτε είσοδο έχει, ούτε κι ο χάρτης βγάζει νόημα! Εγώ λέω πως αρκετά χάσαμε τον χρόνο μας και καλύτερα να την κάνουμε. Όλο και κάποιος θα ξέρει να μας πει πως να γυρίσουμε πίσω.» "Περίμενε" λέει, η Ρόμπιν "Ίσως η είσοδος να είναι από άλλη μεριά. Δεν μπορεί να μην υπάρχει καθόλου! Έλα από' δω!" είπε και έκανε νόημα στην Ελίζαμπεθ να την ακολουθήσει.

Οι τουρίστριες συνέχιζαν να ψάχνουν είσοδο για τον «σταθμό» χωρίς να τα παρατήσουν στιγμή. Τώρα όμως ήταν σε μία από τις έρημες περιοχές της Αθήνας. Ύστερα από λίγο σταμάτησαν να ψάχνουν. Είχαν χαθεί και δεν υπήρχε τρόπος να γυρίσουν στο ξενοδοχείο τους.

Γεια σας! Αυτό ήταν το πρώτο μας κεφάλαιο και ελπίζουμε να σας άρεσε!^^ Αν το βρήκατε μικρό, μην ανησυχείτε! Θα προσπαθήσουμε τα επόμενα να είναι μεγαλύτερα!