ดราวิเรียส [BL]

LUST:1

LUST : 1

"ลัซท์ เจ้าซื้อของเสร็จยัง?"
เสียงทักดังขึ้นจากผู้หญิงเรือนร่างสูงโปร่ง ผมสีดำสนิทถูกรวบยาวเป็นหางม้า ดวงตาสีดำเข้มดูคมดุ แต่ยังคงงดงาม เจ้าตัวกำลังกอดอกยืนมองร่างโปร่งที่ปกปิดหน้าอยู่ในชุดคลุมมีฮู้ดสีดำ ร่างนั้นกำลังเลือกซื้อขนมอย่างเมามัสน์ ก่อนจะสะดุ้งเมื่อได้ยินเสียงหญิงสาวทัก

"แหม บริดดี้ ขอข้าซื้อขนมต่ออีกนิดนึง"

เสียงตอบดังมาจากร่างในชุดคลุม ท้ายเสียงออกแนวอ้อน

บริทเกท หรือความจริงคือ 'บริดดี้'ของเจ้านั่น ได้เพียงส่ายหน้าอ่อนใจแต่ดวงตากลับฉายแววเอ็นดู เพราะ 'ลัซท์' นามของร่างในเสื้อคลุมนั้นเป็นเพื่อนสนิทที่เล่นกันมาตั้งแต่เด็ก และเป็นคนสำคัญของนาง

"ซื้อมากกว่านี้ เจ้าก็เปิดร้านขนมเถอะ"
ถึงจะมองไม่เห็นหน้าลัซท์ตอนนี้ แต่บริทเกทก็นึกออกว่าลัซท์ต้องทำหน้ามุ่ย ปากยื่นอยู่แน่

"แค่นิดหน่อยเอง อีกอย่างข้าก็ซื้อของครบหมดแล้วด้วย ซื้อขนมนี้เสร็จ พวกเราก็ไปรายงานตัวกัน"
ลัซท์ได้แต่เถียงข้างๆคูๆ ความจริงเขาก็ซื้อไปเยอะนะ แต่เขามีกระเป๋ามิติไว้ใส่ของเป็นพิเศษ เป็นของขวัญจากน้ารีเบคก้า แม่ของบริดดี้ให้ไว้ก่อนมาที่ดราวิเรียส

เขากับบริดดี้ได้เข้าสถาบันดราวิเรียส และพรุ่งนี้ก็เป็นวันเปิดเทอมวันแรก แต่วันนี้นักเรียนทุกคนต้องมารายงานตัวก่อนที่ค่ำคืนนี้จะมีการเลือกหอพัก
สำหรับเขาที่เคยเป็นเพียงวิญญานธรรมดาดวงหนึ่ง การได้ทะลุมิติมาเจออะไรแบบนี้ถือว่าเป็นเรื่องตื่นเต้น

ใช่แล้ว ฟังไม่ผิดหรอก เขาเป็นเพียงแค่วิญญานดวงหนึ่ง ไม่มีแม้แต่ร่าง ไม่มีชื่อ ไม่มีอะไรเป็นของตัวเอง จู่ๆวันหนึ่งเมื่อ2ปีก่อน เขาที่กำลังลอยตัวอินไปหนังในโรงก็ถูกดูดวาร์ปเข้ามาในร่างนี้ ก่อนที่ความทรงจำของเจ้าของร่างจะหลอมรวมเป็นหนึ่งเดียวกับวิญญานของเขา หลังจากนี้เขาก็คือลัซท์ ลัซท์ก็คือเขา

การที่ได้มามองดูสิ่งต่างๆด้วยตาตัวเอง
ได้จับต้องสิ่งอื่นๆได้
ได้มองเห็นหน้าตาตัวเองว่าเป็นยังไง
ได้มีกายอุ่นๆ ได้รู้สึกถึงเลือดที่ไหลเวียนทั่วร่าง ได้ยินเสียงหัวใจเต้นดังตุ้บ
ร่างกายได้เรียนรู้ถึงความร้อน ความหนาว
ลิ้นได้ลิ้มรสหวาน เปรี้ยว มัน เค็ม
จมูกได้สูดดมกลิ่นหอม
ที่สำคัญเขาได้มีชื่อและมีเพื่อนที่ดีแบบบริทเกท ได้รับความอบอุ่นจากน้ารีเบคก้า
แบบนี้...มันวิเศษจริงๆนะ

"ตามใจเจ้าละกัน"
เสียงบริดดี้ปลุกเขาตื่นจากภวังค์ บริดดี้นางใจดีกับเขาตลอด เป็นคนสำคัญในชีวิตของเขา

"บริดดี้ ใจดีจัง"
ลัซท์ประจบก่อนจะรีบไปซื้อขนม ดวงตาคมดุของบริดดี้มองไล่หลังไป สุดท้ายนางก็ใจอ่อนอีกตามเคย
อ่า คงเป็นดวงตาคู่นั้นละมั้งที่มองนางราวกับเป็นคนสำคัญ รู้ตัวอีกทีก็เผลอตามใจไปแล้ว