ดราวิเรียส [BL]

LUST:2

LUST : 2

ภายในตลาดมีแต่เสียงดังจอแจ ดูวุ่นวายไปหมด มีแต่ของที่ลัซท์ไม่รู้จักเต็มไปหมด อ่ะ นั่นมันเอลฟ์นี่หนา ว้าว สวยชะมัด เหมือนในเรื่องเดอะลอร์ด ที่มีประโยคเด็ด แหวนกูอยู่ไหน ใช่ป่าววะ อืม เหมือนจะมั่วแฮะ ช่างเหอะ
โห นั่นมันอะไรอ่ะ ใช่ก็อบลินใช่ไหม สุดยอดเลย

"บริดดี้ เขามุงอะไรกันอ่ะ"
ทางข้างหน้ามีคนหนาแน่นเป็นพิเศษเหมือนกำลังมุงอะไรอยู่

"ข้าก็ไม่รู้ เดี๋ยวข้าไปดูให้ รออยู่ตรงนี้นะ อย่าไปไหนกับคนแปลกหน้า"
บริดดี้กำชับก่อนเดินไป นี้นางเห็นเขาเป็นเด็กหรือไง ลัซท์หน้ามุ่ยไปนึดนึง สายตามองตามบริดดี้ไป ความจริงเรื่องนี้ นางจะถามคนข้างๆก็ได้ แต่นางติดนิสัยไม่พึ่งพาใคร ถ้ามีอะไรที่ทำได้ นางจะทำเอง ออกจะหัวแข็งไม่เบา

เฮ้อ แต่ส่วนนี้นี่แหละที่ลัซท์ชื่นชมนาง

"ก็แค่พวกแวมไพร์เท่านั้นแหละ ไม่เห็นน่าสนใจเลย"
จู่ๆเสียงทุ้มก็เอ่ยขึ้นข้างๆ ลัซท์หันไปมอง
'คนนี้มาตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ?' ลัซท์มองใบหน้าหล่อเหลา บุุคลปริศนาที่ไม่รู้มาได้อย่างไร เรือนผมสีดำเหยียดตรงดูสง่างาม จมูกโด่งเป็นสันรับกับรูปหน้าคม ไหนจะรอยยิ้มเจ้าเล่ห์แบบมุมปาก ที่ลัซท์ชอบสุดคือนัยน์ตาสีรัตติกาลคู่นั้น มืดมิดยิ่งกว่าสิ่งใดแต่กลับมีเสน่ห์ดึงดูด
อ่า หน้าตาแบบนี้ช่างเป็นบาปยิ่งนัก แต่ชายหนุ่มหน้าตาดีแบบนี้กลับมาอยู่ใกล้เขาคงไม่ใช่เรื่องดีแน่
"แวมไพร์?" นั่นมันน่าสนใจมากไม่ใช่เหรอ
ลัซท์คิด
"ใช่ แถมเป็นสายเลือดบริสุทธ์ด้วย" แสดงว่าเป็นเชื้อพระวงศ์หรือขุนนางชั้นสูงสินะ

สำหรับเขาที่รู้จักแวมไพร์แค่ในทีวีและชอบมาก แถมเขารู้มาว่าแวมไพร์ในโลกนี้ดันหายาก และเป็นชาวเดวิลชั้นสูง ลัซท์เคยถามบริดดี้ว่า ทำไมแวมไพร์ถึงหายากนัก ไม่ใช่ว่าแค่กัดใครคนนั้นก็เป็นแวมไพร์เหรอ จำได้ว่าบริดดี้มองเขาด้วยสายตาประมาณว่า ไปได้ยินมาจากไหน ก่อนจะบอกว่า
'ปฏิเสธไม่ได้ว่าคมเขี้ยวของแวมไพร์นั้นอันตรายจนสามารถกระชากหัวอมนุษย์ออกมาด้วยซ้ำ และแวมไพร์ก็ดื่มเลือดเป็นอาหารด้วยแต่ความสามารถที่กัดใครแล้วคนนั้นเป็นแวมไพร์นั้นไม่มีแต่อย่างใด มีแต่กัดใครแล้วคนนั้นจะตกเป็นทาสโลหิต ลุ่มหลงแวมไพร์คนนั้นจนแทบบ้า ยอมศิโรราบแต่นั่นมันทรมานมากสำหรับชาวเดวิลที่มักมีนิสัยหยิ่งทรนง ที่สำคัญแวมไพร์หน้าตาดีมาก และมีเสน่ห์ดึงดูดก็แรงมากด้วย แต่มีคนเล่าว่าแวมไพร์ยังมีอีกความสามารถนึงที่ใครเจอเข้าไปไม่รอดกลับมาสักราย แต่โอกาสเจอแวมไพร์น้อยจะตายไป ลัซท์ไม่ต้องห่วงนะ'
ตอนนั้นเขาพยักหน้ารัวๆเลย ในใจก็อยากเห็นอยู่ดีติดตรงเป็นของหายาก แต่พอมาทวีปกลางได้แค่ไม่กี่วันดันเจอที ตัวเบ่อเริ้มเลย
"ดีจังได้เจอแวมไพร์ตัวเป็นๆ"
"เฮอะ ไม่เห็นจะน่าสนใจเลย" ลัซท์เหล่มองคนข้างๆ ใบหน้าหล่อเหลามีแววเหยียด อือหือ เจ้านี้คงจะเป็นคนหยิ่งยโสโอหังไม่เบา
ลัซท์เลยเลือกจะทำเมินหมอนี้ซะ ก่อนจะตั้งหน้าตั้งตารอบริทเกท เปิดโอกาสให้คนข้างๆใช้สายตาสำรวจเขาไปแบบไม่รู้ตัว

สำหรับลูซิสมีเรื่องให้น่าสนใจไม่มากในชีวิต ทุกสิ่งมันดูน่าเบื่อหน่ายไปหมด เขาคิดว่า ต่อไปเขาอาจจะเบื่อตายก็เป็นได้ การเข้าเรียนในดราวิเรียสก็เป็นวิธีแก้เบื่อไม่เลว เขาอาจจะเจออะไรสนุกๆก็ได้ ดูซิ เหมือนเขาจะเจอเรื่องน่าสนใจซะแล้ว

ร่างโปร่งบางในชุดคลุมสีดำที่กำลังเลือกซื้อขนมอยู่ มือเล็กจิ้มวนไปบนขนมเหมือนกับไม่รู้ว่าจะเลือกอันไหนดี ขนาดมองไม่เห็นก็เดาได้ว่ากำลังตื่นเต้นอยู่ ฮึ ดูออกง่ายชะมัด อาจเป็นเพราะคนนั้นใส่เสื้อคลุมทำให้เขาติดใจ เพราะนิสัยของชาวเดวิลส่วนใหญ่มักไม่ค่อยแคร์ใคร จึงไม่กลัวสายตาคนอื่น แต่เจ้านั้นกลับใส่เสื้อคลุมมิดชิดแบบนี้ จะไม่ให้น่าสนใจได้อย่างไร สัญชาตญานของลูซิสร้องว่า เจ้านั้นน่าสนใจ น่าเสียดายที่มีแม่มดหวงไข่ดูแลไม่ห่าง จนกระทั่งแม่มดนั่นเดินจากไป เขาก็รีบไปอยู่ใกล้เป้าหมาย
อืม แม้จะมองหน้าไม่ชัด แต่ก็เห็นจมูกโด่งสวย กับริมฝีปากจิ้มลิ้มน่ารักแดงระเรื่อ จุ๊ๆ ชักอยากเห็นหน้าแล้วสิ แต่ดูสิ ขนาดเขาเข้ามาอยู่ใกล้ๆยังไม่รู้ตัวอีก ช่างเป็นชาวเดวิลที่ไม่ระมัดระวังเอาซะเลย สุดท้ายเขาก็เลยอดพูดไปไม่ได้ว่า
"ก็แค่พวกแวมไพร์เท่านั้นแหละ ไม่เห็นน่าสนใจเลย"  ใบหน้านั้นหันมามองเขา ในที่สุดก็สนใจเขามั้งแล้วสินะ
อ่า เวลาช่างน้อยนิดเหลือเกิน แต่เอาเถอะ ดูท่าเจ้าตัว คงจะเข้าดราวิเรียส สงสัยมีเรื่องแก้เบื่อเข้ามาเยอะๆแน่เลย ลูซิสกดยิ้มมุมปากก่อนจะถอยออกไปสังเกตการณ์ไกลหน่อยเมื่อหางตาเหลือบมองเห็นเพื่อนของเจ้าตัวน้อยเดินมาแต่ไกล