เรื่องสั้นจบ #ดวงใจดวงนิรันดร์ Yaoi [BL]

บทแรก

    กลิ่นอายดอกไม้ยามค่ำคืนกำลังร่ำร้องให้ผู้คนที่หลับใหลในห้วงนิทราตื่นขึ้นมาชื่นชมและสูดดอมดมความหอมจากพวกมัน    ดอกไม้ที่บานสะพรั่งเพียงยามค่ำนั้นช่างน่าสงสารนัก...
ความงดงามที่มิใคร่จะมีผู้ใดเห็นมันเท่าที่ควร  ทั้งที่กลิ่นอบอวลและกลีบดอกอันเปล่งประกายจากการสรรค์สร้างสิ่งเหล่านี้ขึ้นมาจากต้นไม้ราตรี   น่าเสียดายที่ผู้คนมิอาจรอชมความงามเหล่านี้ได้    อย่างที่ว่านั้น ของดีมักมีความลำบากในการได้มา
แม้จะเป็นแค่การใช้ดวงตาสัมผัสก็ตาม 

      ทว่าในราตรีนี้กลับมีชายผู้หนึ่งนั่งอาบแสงจันทร์บนหลังคาด้วยสีหน้าแย้มยิ้ม...สายตาทอดมองต้นราตรีที่บานสะพรั่งด้วยความสุขใจ...แม้นว่ายามนี้ขึ้นเป็นวันใหม่ของอีกวันและเป็นเวลาเดียวกับที่ดอกไม้บานก็ตาม  แต่อีกหลายชั่วโมงกว่าจะได้เห็นแสงอาทิตย์ยามเช้าตรู่ไต่ขอบฟ้าขึ้นมาให้เหล่าชาวบ้านได้ฟื้นจากความฝัน  
ตอนนี้นั้นเป็นเวลาตีหนึ่งเศษ....

ร่างกายสูงโปร่งหากภายใต้อาภรณ์กลับเต็มไปด้วยกล้ามเนื้อลุกขึ้นยืนเต็มความสูง...
นั่งรอเวลาที่ถูกนัดหมายจนล่วงเลยมาถึงยามดอกราตรีผลิบาน....ทว่ากลับไร้วี่แววของอีกคนที่ให้คำสัจเอาไว้....

  วันแล้ว...วันเล่า....

   ร่างสูงที่เคยมีใบหน้าเปื้อนยิ้มเริ่มแสดงสีหน้าเรียบเฉยอีกครา... เขาหันหลังให้กับดอกราตรีทั้งหลายด้วยแผ่นหลังที่ว่างเปล่า   ใช้เท้ากระโดดย่ำไปบนหลังคาสูงด้วยวิชาตัวเบาก่อนจะค่อยๆหายวับไปกับความมืดมิดของค่ำคืน...

  'หากข้านั้นมิรักษาสัญญา  หากวันใดข้ามิอาจมารอท่านได้    ท่านจะโกรธข้าหรือไม่?....'

'แต่วางใจเถิด  ข้าไม่ทำเช่นนั้นแน่นอน'

.
.
.
.

  "อี้หนาน  เมื่อไหร่เจ้าจะออกจากภวังค์แล้วมาทำงานกับข้าให้เป็นชิ้นเป็นอันเสียที~"