Beni sevme, Bizi sev

Barış Manço, bal böceği

Bari bunu yerine getirebileceğimi sandım, seni unutmayı. Halledebilirim sandım, lakin halledebilirim sandıkça daha da battım.
Bu yüzden seni kalbimde götürüyorum çünkü artık elini tutarak hiç bir yere götüremem.
Sen yokken tekrardan yaşamaya başladım.
Sen yokken anladım ki herkesi suçlamanın hiç bir sonucu yoktu ve kendimi yaşadıklarımla sürüklemenin amacı da yoktu, senin hayatını kontrol etmemin ve bu yüzden kendi hayatımı elimden kaybetmemin mantıklı olmadığını da anladım.
Kendi duygularımı kontrol etmem lazım aslen çünkü diğerlerine mutsuz olduğumu fark ettirmemem lazım. Belki bunu taklit etmem gerçekten iyi olduğumu kanıt eder ama inan bazen nasıl nefes alınıyor unutabiliyorum ve çabalıyorum.
Sen bir gün beni unutmanı dilersin bende seni her gün unutmam lazım olduğunu dilerim.
Ama merak etme, hayatta herşeyi başarabiliriz özellikle başaramayacağımızı düşündüğümüz zamanlar.
Ama özledim, bana karşı gülmeni özledim, sana dokunmayı, senden saçma anlarda bile özür dilememi özledim.
Nasıl nefes almayı unuttuğum gibi duygularımı da karşıma almayı unuttum, duvar gibi susmayı öğrendim sadece. Belki böyle umursamaz birine benzetirsin ama üzgünüm, özür dilerim, senden öğrendim.
Diğerlerinden ötürü nadirdi benim bağırmam, kendimi yerlere atıp ağlamam ve kontrolü kayıp etmem, diğerleri gibi değilim ben.
Birisini kayıp etmek bir şey kayıp etmek gibi değildir. Olmayan insanların aslında yeri yoktur, olmamalı. Geriye dönüp o insanları balık tutarmış gibi tutamazsın.
Ben ve sen balık veya balıkçı değildik, yağmurlu günlerde yaşlanan yol veya kaldırım değildik, ben ve sen o akan yağmurun damlalarıydık.