~Wassim en Nisrin~ ( voltooid )

Pov Wassim

Ik ging naar het huis van hicham en klopte hevig aan. Hij deed gelukkig snel en. Hicham woont alleen dus ik moest geen rekening houden met zen ouders. Ik ging naar binnen en zag hem me verbaasd aankijken. Hij zei : kifesh groeten we niet ofzo? Ik zei hicham nu even niet, kom naar hier. Hicham volgde men bevel op en kwam dichter. Ik legde hem alles uit, hij werd bang en zei :dat we beter nu kunnen vertrekken. NEE HICHAM IK GA JUIST NERGENS HEEN! Ik zag dat hicham zen ogen rood werden dit heb ik nog nooit meegemaakt. Hicham is al jaren men vriend en hij heeft nog nooit gehuild. Hij zei : begrijp je niet dat we hier kapot gaan. Als we onszelf niet redden. Ik luisterde naar zijn woorden. Hij zei : ik snap dat je niet weg wilt na alles wat er gebeurt is maar onthoud goed dat : ookal mag je de liefste, beste, geduldige persoon op aarde zijn. Als geluk nu eenmaal niet je beste vriend is, kan het alles verwoesten. Ik besefte dat hij het had over mij en Nisrin. Ik stond op en wist wat me te doen stond..

Pov Nisrin :
Ik begon wat helderder te denken, die zwarte lawine veranderde langzamerhand in een zwarte streep. Ik voelde mezelf steeds meer voelen en horen van de mensen die langs kwamen. Ik probeer altijd om men ogen te openen, want ik kan er niet tegen om men familie te zien kapotgaan im mij. Ik hoef de medelijden niet, na alles wat ik héb meegemaakt weet ik wel dat de mensen die van je houden je zelfs niet kunnen vasthouden als je valt. Ik hoorde plots de deur open gaan, ik hoorde niemand huilen of praten. Dus deed ik met al men kracht men ogen open. Het lukte eindelijk, maar ze gingen direct weer dicht door het felle zonlicht. Ik keek in de kamer en zag een wazige gedaante men kant opkomen. Ik knipperde en zag sara voor me. Ze had een mes vast en hield het aan men keel. Ik kon niks doen want ze gaf me teken dat ik moest zwijgen. Ik kreeg zoveel tranen het stopte niet. Ze pakte een schaar en knipte men haren af. Ik kon wel schreeuwen maar dat deed ik niet uit angst. Ik was zo bang. Ze knikte men lange haren er helemaal af. Ze zei : OWWEEE als je iets zegt en beter blijf je van wassim af of je gaat zien! Ik knikte angstig naar haar. Ze ging zo snel mogelijk weg. Ik ging slenterend maar de badkamer. Daar aangekomen zag ik dat men haar er al sws wat afging van de chemotherapie. Maar wat zei deed was het allen maar erger maken. Ik keek in de spiegel en herkende mezelf niet meer...