ΠΡΑΚΤΟΡΑΣ...ΣΕ ΜΠΕΡΔΕΜΑΤΑ (2ο ΒΙΒΛΙΟ) {TYS2023}

Κεφάλαιο 4ο - Η κηδεία

Μόλις τελείωσε ο Χρήστος με την κατάθεσή του, βρέθηκε με τον Γιώργο σε ένα καφέ πιο κάτω από το Τμήμα. Την ίδια ώρα η Αννέτα θα έδινε και αυτή την κατάθεσή της, και όλοι ήταν σε αναμμένα κάρβουρα. Ήθελαν όλοι να μάθουν τι είχε συμβεί και πως ξέφυγαν τα δύο πιο σημαντικά μέλη της σπείρας.

"Δε θα πιστέψεις τι συνέβη χθες! Γαμώτο, την ξέχασα τελείως." είπε ο Χρήστος στον Γιώργο αφού παρήγγειλαν τους καφέδες τους.

"Τί έκανες πάλι;" ρώτησε εκείνος και κοίταξε το ρολόι του, η κηδεία των δύο αντρων ήταν σε λιγότερο από μία ώρα.

"Όπως γύρισα σπίτι μου χθες, άκουσα μία γυναικεία φωνή να φωνάζει βοήθεια από το πάρκο. Είχα ξεχάσει τελείως την άλλη μας αποστολή και το δολοφόνο, με όλα όσα συνέβησαν τις τελευταίες μέρες. Της είπα να έρθει στο διαμέρισμά μου και κάλεσα τον Διοικητή για να τον ειδοποιήσω, πως ίσως αυτή να είναι το επόμενο θύμα, όμως δε με πίστεψε. Η κοπέλα δεν είδε κάποιον, μόνο μία σκιά, όμως πίστεψε πως την ακολουθούσε. Δεν μπορούσα να την αφήσω να φύγει, γιατί αν όντως είχε δίκιο, θα έφταιγα εγώ αν πάθαινε κάτι. Και πραγματικά σου λέω, φίλε, δεν αντέχω άλλο θάνατο στις πλάτες μου." είπε ο Χρήστος, και τότε συνειδητοποίησε πως η Μέλανι πρέπει να είναι ακόμη σπίτι του.

"Και τί έκανες; Πού είναι τώρα;" ρώτησε παραξενευμένος ο Γιώργος.

"Μόλις τώρα συνειδητοποίησα πως την έχω κλειδώσει μέσα στο σπίτι μου! Το πρωί που έφυγα, ξέχασα πως βρισκόταν κι εκείνη εκεί." είπε εκείνος και ο Γιώργος έπνιξε ένα γελάκι.

"Δηλαδή δεν κοιμήθηκες μαζί της; Ενώ έμεινε σπίτι σου όλο το βράδυ; Πού πήγε ο Χρήστος που ήξερα;" τον ρώτησε εκείνος και ο Χρήστος χαμήλωσε το κεφάλι του.

"Γιώργο, ήταν τόσο διαφορετικά. Το μόνο που σκέφτηκα ήταν πως ήθελα να τη σώσω. Τίποτα άλλο. Και πραγματικά θα κάνω τα πάντα για να μη πάθει τίποτα. Ίσως βρέθηκε στο δρόμο μου για να εξιλεωθώ, για να μπορέσω να συνεχίσω τη ζωή μου χωρίς τόσες τύψεις. Δε ξέρω πόσες ζωές θα πρέπει να σώσω για να εξιλεωθώ τελείως και να μην έχω αυτό το μόνιμο συναίσθημα του πόνου στο στήθος μου, όμως θα προσπαθήσω για όσο ζω να σώζω όλο και περισσότερους." είπε ειλικρινά εκείνος.

"Πάντα αυτό δεν έκανες; Πάντα έμπαινες μπροστά από όλους για να τους σώσεις, γι'αυτό δεν χρειάζεται να πονάς άλλο. Δε φταις εσύ για ό,τι έγινε. Πρέπει να το πάρεις απόφαση, και να αφήσεις το φταίξιμο να φύγει από τους ώμους σου. Αν φταίει κάποιος, είναι ο πουλημένος πράκτορας, και σου ορκίζομαι πως όταν τον βρω, θα πληρώσει για όλα." τόνισε τις τελευταίες λέξεις του και θυμός κατέκλυσε και τους δύο άντρες.

"Σε ευχαριστώ, Γιώργο. Να 'σαι σίγουρος πως θα το πληρώσει ο προδότης!" είπε με τον ίδιο τόνο ο Χρήστος.

"Πώς είναι η γυναίκα που βοήθησες; Καλή;" άλλαξε συζήτηση ο Γιώργος.

"Σκάσε, ρε. Δεν είναι τέτοια." απάντησε ο Χρήστος και γέλασε.

"Και τι είναι; Περίεργα μας τα λες. Κοιμηθήκατε στο ίδιο σπίτι και δεν την άγγιξες, εσύ που δεν άφηνες ούτε θυληκή γάτα να περάσει δίπλα σου χωρίς να τη ρίξεις, και τώρα δεν μου λες λεπτομέρειες γι' αυτήν; Δε πιστεύω να δάγκωσες τη λαμαρίνα φίλε μου!" είπε ο Γιώργος ειρωνικά και ξέσπασαν και οι δυο τους σε δυνατά γέλια.

"Όχι ρε. Απλά δεν είναι έτσι όπως νομίζεις. Ή ίσως να μην είμαι εγώ έτσι όπως ήμουν, δε ξέρω." είπε ειλικρινά εκείνος και κοίταξε το ρολόι του.

"Πληρεί τα κριτήρια του δολοφόνου; Εμείς ήμασταν χθες στο πάρκο, βέβαια φτάσαμε λιγάκι αργά, όμως δεν αντιληφθήκαμε τίποτα περίεργο όσο ήμασταν εκεί." αποκρίθηκε ο Γιώργος.

"Είναι 25 χρόνων. Τη λένε Μέλανι, και πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω. Αν την έχει βάλει στόχο και δεν κατάφερε να της επιτεθεί χθες; Είπε πως ήταν κάτι στους θάμνους. Ούτε οι κάμερες δε θα μπορούσαν να το έχουν καταγράψει, αν εκείνος κρυβόταν." του είπε ο Χρήστος.

"Μπορείς να τη φυλάς εσύ μέχρι να πιάσουμε το δολοφόνο; Ίσως να μην ήταν τίποτα, όμως ποτέ δε ξέρεις. Καλύτερα να την προσέχεις εσύ, και θα είμαστε σε επαφή. Δέκα μέρες είναι, θα τον πιάσουμε σε μία από αυτές!" είπε με σιγουριά ο Γιώργος και ο Χρήστος έγνεψε θετικά.

"Έγινε. Κράτα με ενήμερο. Επίσης, θέλω να μου πεις για την κατάθεση της Αννέτας μόλις μάθεις κάτι. Τώρα πάμε...διότι ήρθε η ώρα." του απάντησε με ένα λυπητερό τόνο ο Χρήστος και ξεκίνησαν για τον κοιμητήριο, όπου θα γινόταν η κηδεία.

Ο Κώστας και ο Γιάννης είχαν μία τιμητική κηδεία αφού πέθαναν πάνω στο καθήκον, και όλοι τους αποχαιρέτισαν ως ήρωες. Όλη η μυστική υπηρεσία ήταν εκεί, μαζί με τις οικογένειές τους και τους φίλους τους. Ήταν δύο από τα δυσκολότερα αντίο που έπρεπε να πουν, και να συνεχίσουν τις ζωές τους, χωρίς αυτούς πλέον.