Een kijkje in mijn wereld

Vetrollen/botten

De volgende ochtend stap ik thuis op de weegschaal, en juich ik in mezelf. Mijn (zoveelste) streefgewicht is behaald!
Eigenlijk is dit best gek, dit was mijn droom. Maar het voelt nog niet goed. Ik wil er graag nog een kilo af, het liefst nog wat meer. Als reserve, denk ik? Ik kan het makkelijk hebben, ik heb nog steeds te veel vet.
Die avond geeft mijn moeder me een knuffel, en daarna rolt er een traan over haar wang.
‘Wat is er?’ vraag ik.
‘Ik voel al je botten. Dit kan niet langer meer, Noa. Dit gaat niet goed. Je nagels zijn blauw, je haar is dun, je voelt je slecht, je weegt te weinig en je bloeddruk is niet goed. Wanneer ben je tevreden met je gewicht? Je bent veel te dun, Noa. Ik voel je ribben, je heupbotten. En kijk die handjes en beentjes dan!’ stoot ze uit terwijl ze naar mijn benen gebaart.
Ik zucht, ze overdrijft.
‘Dat zijn geen botten. Wat jij voelt, is vet,’ mompel ik.
En het enige wat er echt toe doet, is mijn gewicht. Ik wil dun worden, koste wat het kost. Zo licht als een veertje, of zelfs lichter. Ik ga liever dood dan dat ik nog langer zo dik ben.
Die avond lig ik in bed, en val ik als een blok in slaap. Nog een voordeel: ik slaap weer beter, omdat ik toch altijd moe ben. Ik moet mezelf met al mijn kracht de trap op slepen. Maar dat geeft niet, want ik weeg inmiddels bijna vijftien kilo minder dan drie maanden geleden. Dat is toch het enige wat ertoe doet.