Zij die het huis bouwde

Vreemd

Ze glimlacht. Haar huis. Een onbekende ruimte. Een vrouw die hij niet kent. Ze komt dichterbij. Dit is fout. Dit is zo verschrikkelijk fout. Loslaten die gedachten. Doorgaan. Dit verdien je. Je verdiend dit! Wat gaat ze doen? Deze vreemde vrouw in dit vreemde huis. Met een vreemde bank en vreemde beeldjes in haar kast. Haar blonde lange haar glanst in het licht van een vreemde lamp. Ze schuift een lok achter haar oor.

De stoel waarin hij zit is hard en koud. Zijn kin steunt op zijn linkerhand. Zijn wijsvinger tussen zijn lippen. Zijn duim bij zijn wang. Zijn rechterarm ligt op de vreemde stoelleuning. Met zijn hand klemt hij de leuning vast. Zijn knokkels zijn wit. Zijn onderbenen kruisen elkaar. Hij transpireert. Op zijn lichtblauwe overhemd zitten donkere vlekken. Zal ze het zien?

Ze staat voor hem. Ze glimlacht, weer. Lief en vreemd. Zal hij weggaan? Nee. Blijven zitten. Je verdiende dit toch?

Doorzetten is nooit zijn sterkste kant geweest. Hij gaf snel op. Dacht dat er toch niets van zou komen. Misschien heeft hij daarom wel zo'n klote baan. Een baan waar hij niets anders dan stress uithaald. Zo vaak heeft hij eraan gedacht om te stoppen. Om iets te doen wat hij wel leuk vind. Zijn dromen achterna te gaan. Zijn eigen sportschool bijvoorbeeld. Of een kledingzaak gespecialiseerd in maatpakken. Hij mag zichzelf dan een mislukkeling vinden, hij heeft er altijd goed uit gezien. Als hij eruit had gezien zoals hij zich voelde, een opgever en bedrieger, en noem al zijn slechte eigenschappen maar op, dan had niemand hem gewaardeerd. Dat weet hij zeker. Braaf drie keer per week naar de sportschool, dat kon hij wel. Elke dag een maatpak aan van OGER. Zijn haar zat altijd volgens de nieuwste trend. Hij kon niet veel, maar er goed uit zien, dat wel.

De vrouw staat nog steeds voor hem. Haar hoofd een beetje schuin. Haar lingerie is zwart en van kant. Haar tepels schijnen door. Ze is mooi. Ze vraagt of het gaat. Hij knikt en geeft een verwarde 'ja' . Ze glimlacht. Weer. Ze is lief. Haar huipen wiegen zachtjes dichter naar hem toe. Ze pakt zijn hand. We staan op. Ze loopt langzaam voor hem uit terwijl ze zijn hand vast heeft. Hij kijkt naar haar. Zijn ogen glijden langs haar haar. Haar rug. Haar huid heeft een lichtbruine glans. Haar heupen. Zijn blik blijft hangen op haar billen. Ze zijn rond en vol. Niet te vol, maar precies goed. Hij verdiend dit. Hij wringt zijn hand uit haar greep. Ze kijkt om. Voor een paar seconde kijken ze elkaar aan. Een stap verwijderd. Een stap van spanning. Een stap, dat zoveel meer betekent dan een pas. Een stap naar verlangen, lust. Hij trekt haar naar zich toe. Sluit zijn handen om haar hoofd. Hij zoent haar. Ze zoent terug. Haar hand gaat naar zijn gulp. Zijn hand masseert haar borst.