Black And Poisonous Touch L. T.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ xix.

ΚΕΦΑΛΑΙΟ xix.

Δεν μπορούσε να πιστέψει στα μάτια της. Δεν ήταν δυνατό, πώς και γιατί να είναι ο Louis εκεί?

«Πρέπει να μου κάνεις πλάκα...» μονολόγησε το αγόρι με κάτι που ακούστηκε στην Chloe σαν απαξίωση και γύρισε το κεφάλι του απ' την άλλη.

«Γιατί είσαι εδώ?» ρώτησε η Chloe μέσα απ' τα δόντια της, προσπαθώντας να μην δημιουργήσει σκηνή.

«Εσύ γιατί είσαι εδώ?» γύρισε πάλι να την κοιτάξει έντονα μ' ένα βλέμμα που η Chloe ήξερε πολύ καλά τι σήμαινε: σήμαινε παιχνίδια και είχε σταματήσει να έχει όρεξη για τα παιχνίδια του εδώ και πολύ καιρό. Δεν θα της έσπαγε τα νεύρα. Τουλάχιστον όχι περισσότερο απ' ότι εκείνη τη στιγμή.

«Εγώ σπουδάζω εδώ. Εσύ γιατί είσαι στο δικό μου πανεπιστήμιο?» του απάντησε όσο πιο ήρεμα μπορούσε, θέλοντας όσο τίποτα να βγει τρέχοντας απ' την αίθουσα και να τελειώσει μισό καπνό έτσι, μόνη της. Αλλά δεν θα του έδινε κι αυτή την ευχαρίστηση ή την αξία.

«Γιατί αναγκάστηκα. Κι έπρεπε να διαλέξεις το ίδιο μάθημα που διάλεξα κι εγώ?»

«Δεν είχε κάτι άλλο ενδιαφέρον στο πρόγραμμα των σεμιναρίων...» είπε σχεδόν αμυντικά η Chloe αλλά η φωνή της δεν άλλαξε ιδιαίτερα τόνο. Μιλούσε λες κι έλεγε τον καιρό.

«Ναι το ξέρω, γι' αυτό το διάλεξα...» αγανάκτησε ο Louis και βούλιαξε πίσω στη θέση του, κοιτώντας αλλού.

«Δεν ήξερα πως οι μονοκύτταροι οργανισμοί είχαν και δικαίωμα επιλογής.» του αποκρίθηκε με τον ίδιο επίπεδο και σχεδόν αδιάφορο τόνο.

«Chloe, σε παρακαλώ...» πλησίασε πάλι την άκρη του έδρανου και τα γαλανά του μάτια καρφώθηκαν στα βαθιά καστανά δικά της.

«Γιατί Louis? Τώρα θυμήθηκες πως ο κόσμος δεν περιστρέφεται γύρω απ' τα δικά σου συναισθήματα? Άργησες.» του είπε επιθετικά πλέον, χωρίς πολλούς φραγμούς.

«Δεν μπορώ να ασχοληθώ τώρα μ' αυτό Chloe, είχες αρκετό καιρό να το ξεπεράσεις, δε νομίζεις?»

«Να το ξεπεράσω? Δεν θα μπω καν στη διαδικασία να σου αναλύσω ξανά όλα όσα πάνε στραβά μεταξύ μας για να μπορέσω να τα ξεπεράσω σε δυο μήνες. Απ' την άλλη έχεις δίκιο. Δεν έπρεπε να σημαίνεις κάτι για μένα εξ αρχής, οπότε ίσως είναι καιρός να αρχίσω να φέρομαι σαν να μην υπήρξες ποτέ.» του ανακοίνωσε κατηγορηματικά και γύρισε μπροστά της. Το πόδι της κινούνταν νευρικά κάτω απ' το έδρανο και το βλέμμα της δεν μπορούσε να μείνει σταθερό, περιπλανιόταν στην αίθουσα και ξαναπήγαινε με ανυπομονησία στο βάθρο που θα μιλούσε ο καθηγητής όσο πιο σύντομα γινόταν, ήλπιζε.