Wonderful (HERSCHRIJVEND)

}[20]{

Ik voel de lippen van Simon op de mijne komen. Ik probeer hem weg te duwen maar hij houdt me te stevig vast. Ik ga mee met zijn zoen. Ik kon niet anders. Zijn bewegingen zijn langzaam en voorzichtig. Maar worden steeds ruwer. Ik hou mijn lippen strak op elkaar. Maar voel een tong daar doorheen boren. De spanning op mijn lippen is niet sterk genoeg om de tong tegen te houden.

Hij trekt zich terug. Zijn ogen staan naar beneden. Ik wil iets zeggen, maar ik krijg niets verder dan die gedachten. Nu besef ik me pas wat er net is gebeurd. Hij zoende mij? Dan komen er vragen in me op. Wat moet ik tegen Alec vertellen? Wat is er in hemelsnaam met Simon aan de hand? En wie heeft dit gezien?

Ik ben weer opgeslokt door mijn gepieker. Ik kijk naar de grond. En voel een warme vinger mijn kin omhoog tilt.

"Niemand hoeft het te weten." knipoogde hij naar me. Maar iets in zijn ogen leek erop dat hij het niet meende. Iets aan zijn houding zei me dat hij niet eerlijk was.

Ik knikte afwezig.

"Dit is nooit gebeurd Simon." en loop langs hem weg.

"Dream!" hoor ik achter me.

Ik kijk om en zie Simon me achterna komen.

"Op 1 voorwaarde. Na school gaan we een ijsje eten met z'n 2en. Terwijl Alec nablijft. En ben je dezelfde persoon zoals vroeger."

Ik keek hem verward aan.

"Wat bedoel je?"

"Ben de persoon die je was voor alle onzekerheden" zei hij kalm.

En op 1 of andere manier raakte het me. Diep van binnen scheurde er iets. Ook al weet ik niet waarom. Het kwetste me. En een vloed van misselijkheid overnam mijn lichaam.

"Die persoon is er allang niet meer." zei ik kalm om mijn emoties in bedwang te houden.

"Dat is niet waar, ik weet dat die persoon nog bestaat. Voel het moment terug en ben het."

Eeeh WAT? Ik knik maar wat en loop door.

"Drie uur, jouw kluisje!" riep hij nog.

Het zal wel. Ik ga toch mee met Alec. Dus moet ik toch wachten.

Ik loop het lokaal in wat op de 4e verdieping ligt. Ondertussen ben ik buitenadem omdat ik de bel blijkbaar niet heb gehoord en anders te laat kwam. Alec zit al in ons hoekje. Ik. plof naast hem neer.

"En?" vraagt hij met een geïrriteerde toon in zien stem.

"Hij valt je niet meer lastig." antwoord ik kortaf.

"Kan ik vandaag met je mee naar jouw huis?" vraag ik.

"Tuurlijk." grijnst hij.

De les kort samengevat inclusief mijn kritieke mening:

Wanneer er iemand bij je docent stage loopt en de persoon jouw klas les gaat geven. Herkenbaar? Sommige mensen zijn hier voor gemaakt. Ze hebben gelijk de interesse van iedereen en kunnen goed uitleggen. Dan heb je de andere variant. Namelijk het tegenovergestelde. Iemand die totaal niet interessant kan vertellen waardoor het super saai wordt. En het gevolg? Jongens die gaan kloten. Mensen die er doorheen gaan praten.

Geen enkele vraag is dom, volgens docenten, toch? Nou, daar heb ik zo mijn mening over. De domste vragen die totaal niks met het onderwerp te maken hebben werden gesteld. De stage loper wordt langzaam gefrustreerd. En je docent? Die maakt aantekeningen en werkt op zijn laptop alsof alles prima gaat. Geweldig dit. Ik weet het, het is niet respectvol tegenover de persoon voor de klas. Mee eens. Maar, dan weet ze voor de volgende keer dat het niet zo moet...